YES dames en heren! Het is maandag en dan weet jij hopelijk waar het tijd voor is!? Een gloednieuwe Ondernemen Op Slippers podcast, deze week met de enige echte Kelly Derks! In 9 jaar tijd bouwde ze dit uit naar 2 filialen met 15 man in dienst maar door ziek personeel raakte ze in zwaar weer en in 2013 gingen haar kapsalons failliet.
Daar heeft ze zoveel van geleerd dat ze daarna kapsalons is gaan helpen hoe ze met succes een kapsalon kunnen runnen en in 2019 kreeg ze ook nog eens borstkanker en besloot haar beide borsten te amputeren.
Verder vertelt Kelly Derks in alweer het 48ste Slippertje onder andere over:
- Wat zij zou doen als ze nog maar 3 maanden te leven zou hebben
- Hoe de noodzaak van een eigen kapperszaak ontstond
- Hoe ernstig de kappersbranche getroffen is door het Coronavirus
- De verhalen die zij deelde over borstkanker en hoe dit haar enorm hielp
- Én de rol van spiritualiteit en mindset in haar leven
Ik heb enorm veel zin om naar de inspirerende verhalen van Kelly Derks te luisteren, jij ook? Let’s go!
Podcast transcriptie
Bas: Dames en heren, vandaag in de Ondernemen op Slippers podcast the one and only Kelly Derks. Kelly Derks is geboren en getogen in het Limburgse Swalmen, werd op haar 15e kapster en daarna is ze afgewezen bij de politie want daar lag haar ambitie, maar op haar 21e is ze haar eigen kapperszaak begonnen. In 9 jaar tijd bouwde ze dit uit naar 2 filialen met 15 man in dienst maar door ziek personeel raakte ze in zwaar weer en in 2013 gingen haar kapsalons failliet. Daar heeft ze zoveel van geleerd dat ze daarna kapsalons is gaan helpen hoe ze met succes een kapsalon kunnen runnen en in 2019 kreeg ze ook nog eens borstkanker en besloot haar beide borsten te amputeren. Kelly, welkom.
Kelly: Dank je wel.
Je schuift je shit opzij, en voelt je vogelvrij, je runt je business op je slippers en dat maakt je blij.
Je droom is werkelijkheid, bent van de stress bevrijd. Je kraakt de code van het leven met zekerheid.
Bas: Super mooi dat je er bent, welkom in de Ondernemen op Slippers podcast.
Kelly: Dank je wel.
Nog maar 3 maanden te leven..?
Bas: Ja, ik stel altijd een eerste vraag in deze podcast en dat is namelijk wat zou je doen als je nog drie maanden te leven hebt? Is dit een vraag waar jij al eens eerder over hebt nagedacht?
Kelly: Ja, daar heb ik weleens over nagedacht ja, nog niet zo heel lang geleden. Wat zou ik doen als ik nog drie maanden te leven had, tjeetje. Als je hem nu weer zo stelt dan moet ik er toch weer over nadenken. Ja, ik denk toch dat ik ook nog wel zou blijven werken heel eerlijk gezegd en dat ik gewoon wel mijn ding zou blijven doen, maar dat ik wel meer vrije tijd zou nemen als nu. Maar ik doe eigenlijk wat ik het allerleukste vindt, dus ja.
Bas: Ja, maar je klok tikt af en je zegt ik zou toch nog blijven werken. Het is dan blijkbaar toch zo belangrijk voor je.
Kelly: Ja, ik ben oprecht een workaholic. Ik zou ook wel iets minder willen, maar dat is me nog niet gelukt omdat ik het gewoon, ik vind het gewoon echt te leuk.
Bas: Wow, wow.
Kelly: Ja.
Bas: Nou, we gaan er helemaal op komen wat jij allemaal uitspookt en doet met je werk en dat soort dingen, maar goed, je bent geboren en getogen in het Limburgse Swalmen.
Kelly: Klopt.
Bas: Ja, het is een relatief klein dorpje daar in Swalmen hè, bij Roermond. Nu valt het kwartje. Een partij waar ik samen mee werk heet Effect Connect en die zitten ook in Swalmen.
Kelly: Ok.
Bas: Maar goed, die ken je waarschijnlijk niet maar dat maakt niet uit.
Kelly: Nee, dat zegt me helemaal niks.
Kapster worden
Bas: Nee, maar daar heb je dus op school gezeten, ben je opgegroeid het hele spektakel gedaan en redelijk jong eigenlijk, vertel me ook waarom je, ja, wat je eigenlijk bent gaan studeren of wat je misschien niet bent gaan studeren? Hoe dat is gegaan.
Kelly: Nou, ik wilde altijd al kapper worden. Ik zei vroeger al tegen mijn ouders ik word kapper en ik begin een eigen kapsalon want ja, dat kan nooit door robots vervangen worden dus daar was ik wel al heel vroeg mee bezig en ja, uiteindelijk ben ik door een ja, situatie zal ik maar zeggen op een ander pad gebracht omdat ik toen dacht van joh, ik wil bij de politie en ja, daar ben ik toen ook in ja, hoe noem je dat.
Bas: Selectie?
Kelly: Selectie geweest, alleen daar kwam ik toen niet doorheen.
Bas: Ja.
Kelly: Afgewezen en ja, toen had ik wel mijn baan opgezegd als kapper en toen dacht ik in een keer ja, wat ga ik nu doen? Want ik was toen 21 en dan ben je in de kappersbranche eigenlijk bijna uitgerangeerd want ja, dan ben je oud en dan moeten ze je al bijna meer salaris gaan betalen dus dat vinden ze niet prettig.
Bas: Oh ja.
Kelly: Eigenlijk best wel bijzonder.
Bas: Het is net als de horeca.
Eigen kapperszaak openen
Kelly: Ja, je bent 21 en dan ben je gewoon te oud. En toen zei mijn moeder joh, waarom begin je niet een eigen zaak? En toen dacht ik ja, dat weet ik niet. Maar goed, ja, toen ja, als dan eenmaal dat zaadje geplant is dan ga je toch kijken en uiteindelijk, ja, ben ik in Roggel terechtgekomen.
Bas: Wow, maar kwam dat ondernemen ergens vandaan? Je ouders of in het verleden of wat dan ook? of ik bedoel je hebt niet echt iets bijzonders gestudeerd geloof ik.
Kelly: Helemaal niks, alleen de kappersopleiding en vmbo.
Bas: Ja, dat is toch perfect? Dus dat zijn eigenlijk uiteindelijk, ja, zijn dat de mooiste ondernemers denk ik altijd die gewoon meteen vol gas het ondernemerschap in gaan.
Kelly: Ja.
Bas: Maar kwam dat ergens vandaan of?
Kelly: Nou, bij ons in de familie zitten wel veel ondernemers. Mijn moeder heeft inmiddels een eetcafé en daarvoor had ze een kinderdagverblijf dus zij heeft dat wel, mijn vader heeft dat helemaal niet, die is al 100 jaar in loondienst en die moet er ook absoluut niet aan denken aan ondernemen want die vindt het allemaal maar eng. Dus ja, ik denk wel dat het ook komt door dingen die ik heb gezien in de familie, maar niet echt specifiek denk ik een aanleiding.
Bas: Nee.
Kelly: Meer denk ik onbewust.
Bas: Nee, we zitten natuurlijk nu deze week is bekend geworden dat de kapsalons weer open gaan.
Kelly: Ja.
Bas: Je ziet het ook aan mijn haar dat ik nog niet geweest ben.
Kelly: Ik ook.
Bas: Maar dat maakt niet uit. Maar dat is toch bijzonder. Ik bedoel, kijk, kapster zijn is natuurlijk nou ja, dat klinkt, laat ik het zo zeggen, dat klinkt relatief eenvoudig van je hebt gewoon een schaar nodig en een kammetje en je kan gewoon iemand knippen en daar krijg je geld voor.
Kelly: Ja.
Bas: Dat is een groot voordeel dat het relatief laagdrempelig is misschien om te starten.
Kelly: Ja.
Reden om te starten met ondernemen
Bas: En hoe heeft zich dat dan gevormd uiteindelijk toen je dacht van ok, uiteindelijk kan ik niet meer genoeg verdienen als ik in loondienst ben dus laat ik mijn eigen kapsalon maar starten. Toen dacht je dan kan ik meer verdienen of?
Kelly: Nee, nee, was gewoon eigenlijk bittere noodzaak, ik werd gewoon nergens aangenomen. Dus het was eigenlijk meer vanuit noodzaak van nou ja, weet je, ls ze me niet willen hebben, ja, dan ga ik maar gewoon voor mijzelf beginnen.
Bas: Ja.
Kelly: En uiteindelijk bleek ik dat ook super leuk te vinden.
Knippen tijdens Coronavirus
Bas: Ja, en in deze Coronatijden dan, word je regelmatig gevraagd door je netwerk van hé, kun je me niet even knippen? Of is dat niet meer–
Kelly: Ja, dat wordt nog wel redelijk vaak gevraagd, maar ik doe dat eigenlijk niet en in Corona kwamen ook de onderburen in ons huidige kantoorpand die kwamen ook vragen joh, ken jij geen kapper die misschien stiekem aan het knippen is of kun je zelf niet knippen? Ik zei ja, het kan natuurlijk niet zo zijn dat mijn klanten ergens aan een zijden draadje hangen en dat ik dan thuis ga, ja, bijknippen, dat is voor mij echt niet ethisch.
Bas: Ik had een nieuw businessmodel bedacht, dat is namelijk een marketplace waar je alleen met bitcoins kan afrekenen en daar allemaal Coronadiensten kon aanbieden. De Coronakapper, ja, dan komt er gewoon anoniem iemand je haren knippen.
Kelly: Ja, het is alleen zo nadelig dat je zaak dan als ze erachter komen dat je zaak dan voor een onbepaalde tijd dicht moet en dat risico is natuurlijk wel enorm groot en de buffers zijn niet enorm groot bij de meeste kapsters, kapsalons.
Bas: Ja, goed, kijk, mijn concept was natuurlijk op bitcoins gebaseerd, dan is het allemaal maakt het niet uit of je Mohammed of Jantje heet, maar dat is lachen zeg. Maar ok, dus nou, je begon die kapperszaak dus in eerste instantie denk ik in je eentje en daarna heb je dat 9 jaar lang heb je dat gedaan.
Kelly: Ja.
Bas: Hoe heeft zich dat geëvolueerd en ja, dat is natuurlijk niet niks 9 jaar.
Kelly: Nee, nou ja, dat heeft zich eigenlijk vrij snel geëvolueerd. Ik ben begonnen uiteraard alleen, ik wilde ook alleen blijven. Ik had totaal geen ambitie om personeel te hebben want ik dacht ja, dat is allemaal veel te ingewikkeld en daar heb ik ook geen ervaring mee dus laten we dat vooral niet doen. maar goed, toen werd het eigenlijk al na 4 maanden werd het te druk voor mij alleen en toen dacht ik ja, het is natuurlijk ook zonde om dit dan maar het einde van het, ja, van de reis te laten zijn. Dus toen heb ik mijn eerste medewerker aangenomen en ik denk dat ik na 4 jaar had ik denk ik 9 of 10 medewerkers en ja, verschillende verbouwingen gedaan en toen had ik het idee opgevat dat ik, ja, dat ik een keten wilde starten want toen dacht ik ja, als ik dit één keer kan dan kan ik dit natuurlijk ook heel vaak. Dus toen ben ik op zoek gegaan naar een tweede pand, ook gevonden, daar opnieuw gestart en het opstarten vond ik super leuk dus iets werkend maken vind ik echt, ja, onwijs kicken, alleen toen dat liep toen dacht ik ja, maar dit is eigenlijk helemaal niet mijn baby. Dus ik heb, nou ja, er stond een bedrijfsleider in en dat liep eigenlijk allemaal uit zichzelf. Dus ja, daar heb ik relatief weinig aan gedaan. Ik ging daar een keer in de week naartoe om even te kijken of alles goed was en ja, dat was het. en twee jaar voordat ik failliet ben gegaan toen kwam het pand naast mijn eerste pand, dus mijn, ja, eigenlijk mijn baby’tje kwam vrij en toen had ik een fotograaf in dienst of een meisje die als kapster werkte maar die wilde ook fotografie doen. Ik had een schoonheidsspecialiste in dienst maar die kwam iedere keer terug want die vond het bij ons veel leuker en toen dacht ik als ik dat pand nou daarnaast ook nog neem dan breek ik die muur eruit en dan ga ik een heel concept aanbieden. Dus dan kun je bij ons foto’s laten maken, metamorfoses doen, nou, de hele toestand. Maar ja, goed, wij zaten natuurlijk in Roggel, ja, dat was misschien ook iets te enthousiast, maar goed, wel alles zo gestart en ja, uiteindelijk zei de fotograaf na een tijdje joh Kel, na een tijdje, 1,5 jaar, van joh, hartstikke leuke plek, maar ja, ik heb hier eigenlijk niet genoeg werk mee dus ik wil de huur opzeggen en de schoonheidsspecialiste die kon eigenlijk heel erg lastig de klanten vanuit mijn stoel naar haar stoel lokken dus ja, die ging toen in de zorg werken en toen zat ik in een keer met een leuk pand wat ik heel goed had verbouwd, ik had in elk geval wel kantoorruimte, dat was dan het voordeel, maar verder alleen maar een hele mooie wachthoek voor teruggekregen dus dat was wel, ja, een klein beetje jammer.
Bas: Dus maar dit is uiteindelijk wat er is gebeurd voordat het eigenlijk downwaarts ging.
Risico als ondernemer
Kelly: Ja, en net toen wij, ik denk dat wij een half jaartje open waren met dat tweede stuk erbij en toen gingen we voor het eerst in nou, ik denk 7 jaar deden we een bedrijfsuitje en toen gingen we rokjesvoetbal doen en iemand verdraaide daar haar knie en toen dacht ik joh, hoe lang kun je nou ziek zijn met een verdraaide knie? Dus ik dacht ik meld jou niet ziek want dat kost me allemaal geld, laat maar zitten. Maar ja, zij is uiteindelijk 13 maanden ziek geweest en zij zou eigenlijk na 6 maanden terugkomen, maar toen kwam zij onder de auto.
Bas: Auw.
Kelly: Ja, dus dat was ja, nasty.
Bas: En maar dit is moeilijk hè, dus als je, dit is eigenlijk dus het typische voorbeeld van een relatief, nou ja, MKB, kleine ondernemer de vast personeel heeft, daar wordt er één ziek, daar was je dus blijkbaar niet of niet goed genoeg voor verzekerd, niet.
Kelly: Niet goed.
Bas: Dat was nooit in je opgekomen of?
Kelly: Jawel, ik was wel verzekerd, maar omdat ik haar dus niet meteen ziek had gemeld kon ik haar dus niet meer, ik kon haar achteraf niet meer ziek melden want er was al documentatie dat ze op dat moment ziek was dus ik mocht niet, ja, ik mocht haar niet meer inzetten.
Bas: Dus het proces niet op de juiste manier gevolgd.
Kelly: Ja.
Bas: En doordat een van de 15 en in dit geval dus best wel een belangrijk persoon doorbetaald moest worden en niet werkte is het gewoon, ja, is het gewoon bergaf gegaan en dit heeft je faillissement gekost.
Kelly: Ja, nou ja, uiteindelijk natuurlijk meer hè, slecht money management. Achteraf kun je daar natuurlijk beter naar kijken dan op dat moment, maar dat was in elk geval A) was die verbouwing, ik had 45.000 euro geïnvesteerd die ik dus niet had. Toen kwam zij en vervolgens zei de bedrijfsleidster van dat tweede filiaal zei van joh, ik ga voor mijzelf starten. Dus ja, ik wil stoppen en ja, ik heb uit pure emotie haar op non-actief gezet. Ik heb daar verder ook niet over nagedacht want ik dacht ja, jij neemt al mijn klanten mee en jij moet gewoon weg. Maar ja, ik moest haar ook nog een half jaar betalen dus ik had twee mensen die ik door moest betalen waar niks voor terugkwam en die zaak die, ja, die viel eigenlijk letterlijk om.
Bas: Wow, bizar.
Kelly: Dus dat was een domme keuze.
Boekhouding
Bas: Maar om terug te komen op dat money management wat je net zei, is dat gewoon dat je niet de juiste inzichten had in je boekhouding, in hoeveel geld er nou daadwerkelijk is en ja, dat je een beetje als een kip zonder kop aan het knippen bent of hoe moet ik het zeggen?
Kelly: Ja, nou, letterlijk. Nee maar wat er eigenlijk gebeurde en ik denk dat dat voor heel veel kappers ook heel herkenbaar is, is dat cijfers zijn helemaal niet je ding, inmiddels ben ik er verliefd op, maar dat was toen absoluut niet zo en ja, als ik al naar die cijfers keek daar werd ik, ik snapte daar gewoon niks van. Dus elke keer ook als mijn financiële adviseur iets zei dan dacht ik ja, nee, dat is helemaal goed, ja.
Bas: Ja, ik teken wel.
Kelly: En ondertussen dacht ik, ik heb eigenlijk helemaal geen idee wat ik moet gaan doen. Dus ja, geen inzicht, als ik nu terugkijk naar die agenda’s en naar alles, dan dacht ik ah, ik heb echt op een goudmijn gezeten zonder dat ik het doorhad en we deden het goed, we maakten elk jaar best wel flink wat winst, maar ja, op het moment dat je dan zo’n investering doet die me ook is afgeraden overigens, maar ik dacht ja, hallo.
Bas: Doe maar.
Kelly: Ik doe dat gewoon want tot nu toe lukt mij alles. Maar het is vooral geen inzicht hebben, bang zijn en een slechte prijslijst. Dat is ook echt wel een ding. En dat is ook iets wat bij de meeste kappers waar ik dus nu, ja, nu maak ik heel veel prijslijsten dus ik zie eigenlijk bijna bij elke kapsalon die ik doe die hebben gemiddeld 5 tot 30 prijslekken, dus behandelingen waar ze zelf aan meebetalen.
Bas: Ja, exact, dus ik bedoel, na jouw faillissement ben je andere kapsalons gaan helpen met het management en het hele spektakel en het eerste wat je doet is de prijzen verhogen.
Kelly: Nou, als het niet verhoogd hoeft te worden dan doe ik dat niet, maar in heel veel gevallen is dat wel, is het wel nodig.
Bas: Ja.
Kelly: Ja, met de kosten die ze maken.
Bas: Ja, ik zie het een beetje net zoals, ik bedoel, het is een beetje de personal trainer branche zeg maar, een beetje hetzelfde weet je, de trainers die dan net te weinig vragen die zijn super druk altijd en die hebben nooit tijd. En er is maar één oplossing om meer ruimte te krijgen en dat is minder klanten die meer betalen.
Kelly: Ja, nou, klopt.
Bas: In de kapsalonwereld is dat eigenlijk een beetje vergelijkbaar.
Kelly: Het is eigenlijk wel vergelijkbaar.
Bas: Ja, maar wat mooi is, en ik bedoel ja, ik ben natuurlijk ook ooit begonnen als ondernemer en dat geldmanagement of boekhouding, whatever, een ondergeschoven kindje als je start hè. Dus je begint aan een business, je denkt oh, boekhouding. Ja, moet gebeuren dus ik zoek de goedkoopste boekhouder en zoek het maar uit, ik teken wel en dit is echt een klassiek voorbeeld denk ik van de meeste MKB-bedrijven die gewoon denken van nou, laat het er maar bij pruttelen. Ik wist in mijn eerste 8 jaar van mijn business of zo pas ongeveer 1,5 jaar later of ik wel of niet winst had gemaakt 1,5 jaar daarvoor. Zolang er geld op mijn rekening stond maakte ik mij nergens druk over.
Kelly: Ja.
Bas: Totdat het echt wat moeilijker wordt en dat de schoen begint te wringen en dan ga je denken ja, waar is dat geld nou eigenlijk allemaal? En dan wil je inzichten die je dus niet hebt.
Kelly: Ja, en die je ook niet krijgt. En als je ze al krijgt dan snap je ze niet.
Bas: Ja.
Kelly: Kijk, mijn boekhouder zei standaard elk jaar je hebt het hartstikke goed gedaan, 75.000 euro winst gemaakt. En ik dacht alleen maar, ja, maar waar is dat geld dan in godsnaam?
Bas: Ja, ja.
Kelly: Maar ja, toen wist ik nog niet dat je daar zelf van at.
Opnieuw beginnen
Bas: Nee, en hoe heb je dat daarna beter aangepakt of hoe zou je het opnieuw doen zeg maar?
Kelly: Als ik het opnieuw zou doen, ja, als ik het echt helemaal, als ik nu zou moeten starten dan zou ik een salon doen met 2 of 3 specialisaties en heel veel rust en gewoon echt aandacht en gewoon echt jouw klant leren hoe die thuis gewoon het allerbeste haar zou krijgen. Maar ik zou me echt full focussen op specialisatie.
Bas: Ja, mooi, en gewoon ja, hetzelfde wat ik net zei, gewoon weinig klanten, hoge aanslagen, grote marges.
Kelly: Ja.
Nederlandse kappers
Bas: En dan gewoon net ik ben een keer in China naar de kapper geweest en daar word je bijvoorbeeld ongeveer een half uur tot drie kwartier gemasseerd voordat ze beginnen met knippen. Nou, dat soort dingen lijkt mij ook wel mooi om dat soort taferelen in Nederland, gebeurt dat in Nederland?
Kelly: Ja, het is er wel, alleen het is onbetaalbaar hier.
Bas: Oh.
Kelly: Dus de markt, ja, dan zit je echt gewoon in een hele niche en op zich is dat natuurlijk ook gewoon goed, maar ik denk dat er heel veel mensen zijn die dat niet aandurven.
Bas: Nee, ok, maar als ik kan kiezen van hé, wil je haar knippen en even 20 minuten hoofdmassage, ja, dat vind ik wel lekker. Dan kan ik tenminste uitkijken naar de kapper in plaats van dat ik denk van nou, ik word alleen geknipt en dan sta ik weer buiten.
Kelly: Het wordt even afgeraffeld en dan ben ik weer weg. Nee, maar het is er wel.
Hard getroffen door Corona
Bas: Het is er wel, mooi, dus en nou ja, ik bedoel, we zitten nu midden in Corona, kapsalons zijn net open, jij helpt allemaal kapsalons, wat zie je wat daar allemaal gebeurt dan? Ik ben gewoon even benieuwd hoe een kijkje in de keuken is bij die kapsalons, die hebben nu hoe lang zijn ze dicht geweest?
Kelly: Nu 11 weken.
Bas: 11 weken, pff, begin maar en dan ben je afhankelijk waarschijnlijk van allemaal–
Kelly: Met nul steun hè.
Bas: Nul steun?
Kelly: Ja.
Bas: Ok, dus allemaal doorbetalen en?
Kelly: Ja, volgens mij is het hoogste wat iemand heeft gekregen die ik ken, in elk geval in mijn klantenbestand 1.000 euro, 1.400 euro, ja, dan kun je niet–
Bas: Wow, ja, daar kun je de huur niet van betalen zeg maar.
Kelly: Nee, maar ook niet als je personeel hebt.
Bas: En waarom krijgen ze geen steun dan?
Kelly: Ja, omdat ze vallen eigenlijk net tussen wal en schip omdat ze bijvoorbeeld in december, dat is in principe hun allerbeste maand, die wordt dan meegenomen, ja, maar dat wordt dan vergeleken met een jaar daarvoor. Nou, bijvoorbeeld met mijn klanten die groeien allemaal vrij explosief dus die zijn bijvoorbeeld al tussen de eerste lockdown en de tweede lockdown bijvoorbeeld best wel veel gegroeid, ja, en dan krijg je gewoon niks.
Bas: Ja, ze hebben geen 30% omzetdaling of wat, of dat soort eisen.
Kelly: Nee.
Faillisementen..
Bas: Ok, interessant, maar dan heb je dan nu ook klanten die failliet zijn gegaan in deze fase of die het heel, ja, ze moeten het moeilijk hebben of niet?
Kelly: Ja, ik ken er wel die het moeilijk hebben, maar gelukkig van mijn eigen klanten is niemand, valt niemand om.
Bas: Nee, maar die gaan het nu inhalen, nu het weer open is dat gaat allemaal keer zes en in principe kunnen de tarieven nu ook omhoog want de vraag is groter dan het aanbod.
Kelly: Nou ja, ik ben niet van lukraak verhogen, ik zeg altijd dat werkt niet, daar kun je zelf ook niet achter staan, dat is iets wat ik vroeger ook merkte als ik die prijslijst omhoog moest doen dan dacht ik altijd ja, hoe ga ik dit dan weer verkopen aan die klant? Want ja, je bent zo emotioneel verbonden met die mensen dat je precies weet ze zitten in de bijstand of ze hebben net ruzie gehad of maakt niet uit.
Bas: Ja.
Kelly: Dus om dan te zeggen joh, ja, sorry maar ik ben 5 euro duurder geworden en ja, dat moet jij nu gaan betalen, dat is lastig. Dus ik geloof niet in, ja, random er iets opgooien. Ik ben echt wel van de kostprijs berekenen, winstmarge erop en als die winstmarge niet meer klopt dan mag je omhoog, maar als die gewoon nog klopt dan blijf je gewoon op hetzelfde want je kan niet elk jaar blijven verhogen.
Bas: Nee, nee.
Kelly: Dat werkt niet.
Bas: Nou, toen ik dus tussen de eerste en de tweede lockdown op een terras ging zitten kwam er 50 cent op mijn bonnetje bij, bij mijn koffie voor de Coronamaatregelenfee, want ze moesten de handgelletjes en weet ik het allemaal wat ze deden. Gebeurt dat ook in de kappersbranche? Stel dat je denkt van ja, ik moet hier meer kosten maken omdat ik dat hele spektakel moet optuigen.
Kelly: Ja, je moet wel echt meer kosten maken.
Bas: Dan moet ik even een paar eurootjes extra op het bonnetje zetten.
Fooi geven
Kelly: Ja, nou, sommigen hebben inderdaad Coronatoeslag gedaan en bij de meeste heb ik ook gezegd joh, ja, je kunt gewoon kiezen als je prijs goed is dan heb je dat in principe niet nodig want dan is je winstmarge gewoon goed en als je dan al iets wil vragen, ja, ik ben meer van de vrijwillige bijdrage want ik weet zeker als ik jou gewoon heel vriendelijk vraag van joh, weet je, ja, we hebben het best wel zwaar en we moeten best wel veel extra kosten maken, zou je het ok vinden om een vrijwillige bijdrage aan ons te geven zodat we in elk geval, ja, samen deze periode doorkomen? Dan verplicht je ook niet mensen die zelf ook in zwaar weer zitten om bijvoorbeeld die twee euro extra te betalen.
Bas: Ja, nee, dat is mooi dat je dat zegt. In Amerika is het heel gebruikelijk als je een pintransactie doet dat er gewoon op het apparaat zelf wordt gevraagd wil je fooi geven?
Kelly: Ja, ja.
Bas: En in Nederland is het gewoon piep en dan dank je wel en loop je weer naar buiten. Maar dit zou echt perfect werken in die kapsalons dat mensen bewust nadenken van oh ja, wacht even, ik kan hier gewoon een soort van net zoals in de horeca gewoon een fooi geven aan de kapster die mij net geknipt heeft.
Kelly: Ja, en dat is ook wel interessant want soms zeggen mensen weleens joh, ik wil je een fooi geven, maar dan zegt die kapper nee joh, dat hoeft niet.
Bas: Ja, of het kan niet misschien omdat ze denken de boekhouding dan matcht het bonnetje niet met het getal, dat zijn ze niet gewend of weet ik veel wat.
Kelly: Nou ja, dat kan wel, maar ja.
Bas: Ja, bizar zeg.
Kelly: Ja, maar ze hebben het zwaar.
Gen-mutatie
Bas: Ja, maar in 2019 is er ook wat gebeurd wat ja, geen idee of het je leven echt heeft veranderd, maar ja, kun je daar wat meer over vertellen?
Kelly: Nou ja, ik weet sinds 2017 dat ik belast ben met het BACA2 gen, dat is dus een gen-mutatie waardoor je 85% kans hebt op borstkanker en 35% kans hebt op eierstokkanker. Nou ja, goed, in eerste instantie dacht ik ok, ik ga ze preventief laten amputeren maar toen kwam ik bij een dokter en die zei ja, ik ga iets maken wat op borsten lijkt, dit wordt nooit mooi en toen dacht ik ja, dat is leuk, doe jij maar even lekker andere mensen opereren maar vooral niet mij en nou ja, goed, toen dacht ik, ik ga het ook niet doen, ik dacht weet je, misschien word ik wel nooit ziek, alleen in 2019, ja, werd er wel borstkanker bij me geconstateerd dus toen heb ik alsnog besloten om ze inderdaad te laten amputeren. Ben ik daardoor anders naar het leven gaan kijken? Ja en nee eerlijk gezegd.
Bas: Ja, maar je praat hier zo luchtig over. Als we een paar stappen teruggaan, hoe ben je er überhaupt achter gekomen dat je die bepaalde gen-mutatie had, was het iets wat erfelijk was uit de familie?
Kelly: Ja.
Bas: Of je moeder en je oma hebben hetzelfde gehad of hoe moet ik het zien?
Kelly: Nou, mijn tante en, twee tantes van mij die hebben, eentje heeft eierstokkanker gehad en de ander heeft twee keer borstkanker gehad en bij mijn tante waar eierstokkanker was geconstateerd daar hebben ze eigenlijk gezegd omdat het vrij, ja, dat is niet super veel voorkomend, toen hebben ze haar gevraagd van joh, wil je niet een gen-test doen zodat we weten of je misschien belast bent met die mutatie? Nou, zij heeft dat gedaan en zij was dus belast met die mutaties. Nou, dan worden alle broers en zussen getest en als zij dan weer belast zijn dan kunnen de kinderen getest worden. Nou ja, mijn vader is dus belast met dat gen en eerst had ik zoiets van ja, ik hoef die stempel niet, als het zo is dan is dat zo, maar goed, de dokter heeft mij uiteindelijk overgehaald om toch die test te doen omdat ik ook 50% kans had, ja, om het niet te hebben en achteraf ben ik die dokter echt mega dankbaar want anders had ik nooit zo snel ontdekt dat ik borstkanker had en dan was het waarschijnlijk heel anders afgelopen dan nu. Mijn zusje heeft het niet, een van mijn zusjes, die heeft nog twee kinderen dus ik ben onwijs dankbaar dat zij het in elk geval niet heeft en mijn jongste zusje die is 25, of 23, sorry, en die, nee 25, nee 23.
Bas: Een van de twee.
Kelly: Een van de twee, 23, 23 en zij wil nog niet testen omdat ze zoiets heeft van ja, ik kan er nu toch nog niks mee. Maar goed, ja, zo ben ik er dus eigenlijk achter gekomen en dan ga je elk jaar word je opgeroepen voor controle en dan ga je naar een MRI en krijg je mammografie en in eerste instantie was het namelijk, even denken, het was op dinsdag en wij zouden op vrijdag trouwen voor de tweede keer, wij zijn stiekem in Las Vegas getrouwd.
Bas: Oh ja.
Kanker constatering
Kelly: En onze familie reageerde daar niet allemaal even positief op dus toen hadden we besloten dat we het nog een keer in Nederland over zouden doen en op dinsdag moest ik die controle in maar ja, wij hadden echt zoiets van joh, dat gaat helemaal goed komen en dat gaan we gewoon goed doen. Dus ik werd ook naar huis gestuurd met de boodschap joh, het is allemaal goed, tot volgend jaar. Totdat we in de Bijenkorf in Utrecht liepen te shoppen voor de kinderen en toen belde het ziekenhuis, joh, wil je terugkomen, we hebben iets gevonden. En ja, dan staat je wereld wel even stil.
Bas: Ja toch?
Kelly: Ja, ja, absoluut.
Bas: Ja, want je kijkt me lachend aan nu je dit zegt en dat kun je dan nu misschien zo doen, maar op dat moment denk je van holy shit weet je, ik bedoel, je weet dan misschien nog niet alles, je denkt ook is het misschien uitgezaaid, dadelijk is het te laat.
Kelly: Ja.
Bas: Dat is toch iets wat door je hoofd flitst? Dat je denkt van ja, ik ga dadelijk chemokuurtjes, mijn haren moeten eraf en.
Kelly: In principe denk je op zo’n moment ik ga dood.
Bas: Ja.
Verhaal delen
Kelly: Dat is de eerste gedachte. Wij keken elkaar aan en wij zeiden echt allebei fuck, we hebben elkaar net, we kennen elkaar net, ik heb net de liefde van mijn leven ontmoet en nu ga ik dood. Wat is dit? Maar goed, ik ben, ja, ik ben gewoon heel praktisch ingesteld dus op het moment dat ik er niks aan kan doen, ja, dan ga ik er gewoon voor en dan laat ik het ook, ja, dan laat ik het ook wel los. En het is niet dat ik er geen verdriet van heb gehad of wat dan ook, maar ik ben niet het type wat dan denkt oh, nou ga ik in een hoekje zitten huilen. Ja, we hebben gehuild, maar ik ben ook echt een enorme prater dus ik heb het ook gedeeld.
Bas: Van je af gepraat.
Kelly: Op mijn socials, knobbeltje op de weg.
Bas: Oh ja.
Kelly: En dan als grapje zal ik maar zeggen hobbeltje op de weg en dan de k en n ertussen en ook gedeeld want ik dacht ja, ik ben net gestart met mijn nieuwe business en ik dacht ik wil niet dat mensen, ja, in een keer gaan zeggen ah, het zal wel niet goed met haar gaan want ze heeft al die trainingen gecanceld. Dus ik dacht ja, ik gooi het ook maar gewoon out in the open. Ik dacht dan weet iedereen het en daar komt natuurlijk ook onwijs veel steun vandaan.
Bas: Ja, dat hielp voor jou ook in het proces op dat moment?
Kelly: Ja.
Bas: Ja toch?
Kelly: Ja, voor mij is praten denk ik de allerbeste, ik kan het iedereen aanraden.
Bas: Ja, nou, ik zeg heel vaak dat het zo zwaar onderschat wordt zeg maar wat het delen van je reis eigenlijk al niet alleen voor jezelf aan therapie wordt maar ook voor de ander. Dus het gaat een beetje twee kanten uit.
Kelly: Ja.
Bas: Je hoeft alleen maar te vertellen van wat ben ik nou aan het doen? Waar ben ik mee bezig? Hoe gaat het met me? Goed of slecht weet je.
Kelly: Ja.
Bas: Ik bedoel ja, laten we eerlijk zijn, social media staat voornamelijk met de blingbling stories online, maar als er een keer wat slechts doorheen komt dan krijgt dat vaak ook meer aandacht dan al dat goede. Dus dat vind ik heel knap van je dat je dat lef hebt gehad om dat gewoon de lucht in te gooien, om daar waarschijnlijk ook andere mensen weer in hun kracht te laten staan en herkenning op te zoeken op dat gebied.
Kelly: Ja, ik vind het gewoon heel erg belangrijk dat je ook leert om A) te delen, maar ook, daar ook transparant in te zijn. Je hoeft niet, ja, ik zeg altijd als ik een fout maak dan ben ik de eerste die en ik geef het ook gewoon ruiterlijk toe op social media want ik ben ook maar een mens weet je. Ik ben, ja, en ik doe ook foute dingen en ja, mij gebeuren ook vervelende dingen.
Bas: Ja, en hoe ging dat proces in zijn werk? Dus je zou dan, ben je uiteindelijk dan wel of niet getrouwd daarna toen je die dinsdag toen je dat te horen kreeg?
Kelly: Ik ben zeker getrouwd.
Bas: Ja, maar met dat in je achterhoofd dus.
Kelly: Ja, ja.
Trouwen
Bas: Dan van als ik dan het loodje leg dan ben ik in ieder geval getrouwd.
Kelly: Nou ja, we waren al getrouwd dus, maar mijn moeder die vroeg inderdaad van joh, ga je dan nog wat doen met vrijdag? Ik zeg luister, ik zeg we gaan vrijdag gewoon een knalfeest geven. Ik zeg want heel simpel, als dit het einde is dan heb ik in elk geval iets heel moois met jullie, we waren maar met 25 mensen.
Bas: Mooi.
Kelly: Ik zeg dus dan hebben we iets heel moois met elkaar, ik zeg en dat kunnen ze dan niet meer afnemen. Kijk, mijn stiefmoeder is gestorven ook aan borstkanker dus ik heb dat hele traject al een keer van heel dichtbij gezien en ik ben wel zo, ja, je moet er wel alles uithalen wat erin zit.
Bas: Ja, je hebt een paar shotjes extra genomen op de bruiloft?
Kelly: Ja, dat weet ik eigenlijk helemaal niet. We hadden geen, nee, ik was volgens mij om 4 uur ’s middags helemaal dood want ja, je gaat in zo’n malle molen en het was al achteraf kan je heel goed zien van ja, ik was al een hele tijd echt heel moe, alleen ik dacht steeds ja, dat komt omdat ik druk ben, omdat ik in een nieuwe business zit en ja, dan wijt je dat eigenlijk daaraan, terwijl ja, als je dan die diagnose krijgt dan vallen de kwartjes wel en dan denk je ah, ja, shit, je lichaam is eigenlijk gewoon heel erg hard aan het vechten, alleen het lukt niet.
Ziekenhuis bezoeken
Bas: Wow, bijzonder. Maar en hoe gaat het proces dan daarna zeg maar? Want dan kom je in de molen bij het ziekenhuis en weet ik het allemaal. Hoe snel gaat zoiets?
Kelly: Dat gaat super snel. Op dinsdag krijg je dan in eerste instantie de eerste diagnose dan.
Bas: Dan krijg je het slechtnieuwsgesprek op dinsdag.
Kelly: Ja, ja, maar alles gaat ook zo snel, ze doen een punctie, vervolgens, ja, je wordt eigenlijk ook maar weer zomaar weer naar huis gestuurd en dan wordt er gezegd ja, donderdag moet je terugkomen. Ja, donderdag ga je dan eigenlijk een beetje een soort van, ja, hoe erg is het? Ja, ben ik inderdaad ten dode opgeschreven of ben ik nog te redden? Nou ja, goed, dan krijg je eigenlijk, wij kregen op dat moment echt een heel waardeloos gesprek waar gewoon niet de juiste informatie in zat en dat was voor mij ook de beslissing om naar een ander ziekenhuis te gaan en ja, dan is het gewoon op donderdag de definitieve uitslag hoe erg is het. Op maandag zat ik in een ander ziekenhuis en dan ben je eigenlijk, ja, in binnen 5 weken lig je op de operatietafel want ze moeten binnen 5 weken opereren.
Bas: Ja, ik wou net zeggen want het liefst wil je, als je dan de keuze eenmaal hebt gemaakt wil je ook gewoon zo snel mogelijk lijkt mij. Want elke dag dat het er zit kan het groter worden, of hoe moet ik het zien?
Stoppen met suiker en alcohol
Kelly: Ja, dat is ook zo. Ja, dus ik ben toen ook heel rigoureus gestopt. Ik zei ok, geen suiker meer, geen alcohol niks want ik dacht ik ga dat ding absoluut niet voeden.
Bas: Is dat wat ze zeggen ook? Stop met al die dingen om het niet te voeden?
Kelly: Ja, ja.
Bas: En dus dit is, en nu je daarop terugkijkt en ik zeg dan ook wel vaak, ik bedoel, uiteindelijk is dit hoe we het zorgsysteem het een soort van kunnen oplossen dat er minder mensen in het ziekenhuis komen door de dingen die je net noemt gewoon niet te eten.
Kelly: We moeten gewoon anders gaan leven.
Bas: Gewoon geen zout, suiker of wat nog meer, wat noemde je net?
Kelly: Alcohol.
Bas: Alcohol, ja.
Kelly: Ja, maar goed, als ik dan nu kijk dan ben ik toch ook wel, je vervalt, en dat is het nadeel natuurlijk, je vervalt ook wel weer in oude patronen. Ik ben nu weer heel erg bezig met ja, ik wil dit niet, ik wil niet opnieuw ziek worden want ja, die kans is natuurlijk altijd aanwezig, dus ik ben daar nu wel weer heel erg mee bezig, maar ik heb juist na die periode ben ik eigenlijk een soort van even losgeslagen, toen dacht ik ja, stik er maar in, ik leef nog. Dus het is eigenlijk ook heel gek hoe dat werkt.
Bas: Bizar, bizar. Maar dus nu is het dat je er dus half rekening mee houdt, kan ik het zo zeggen? Met je eetpatroon.
Kelly: Ja, nee, ik hou er nu wel weer goed rekening mee en ik wil dat ook gewoon. Ik wil niet meer, geen rotzooi in mijn lijf stoppen want waarom doen we dat? Dat is eigenlijk best wel gek want als we, ja, als wij samen naar het tankstation rijden dan stoppen we ook geen zand in onze auto want dan doet ie het niet meer, maar we stoppen wel gewoon elke dag zand in ons lichaam. Eigenlijk is het gewoon heel gek. En er wordt dus ook nog gewoon het mag, dat is nog vind ik soms veel vreemder.
Bas: Ja, goed, als we over de voedingsindustrie gaan praten dan–
Kelly: Nee, dat gaan we niet doen.
Bas: Maar dit is wel echt, dit is wel wat je zegt hè, maar om terug te komen, je wordt aangeraden van ja, weet dit niet want dan voed je eigenlijk je kankergezwel en dan wordt hij groter.
Kelly: Ja.
Bas: Het is gewoon de zuurstof van de kanker eigenlijk.
Kelly: Ja, suiker is vooral echt een, ja.
Bas: Dus gewoon stop met suiker eigenlijk.
Kelly: Ja, en dan is het ook super makkelijk om te doen en dan ja.
Bas: Ja, als het om leven en dood gaat dan ga je er in een keer over nadenken, maar die hele fase daarvoor dacht je er misschien helemaal niet over na of minder.
Kelly: Nou, ik eet wel altijd al heel goed omdat ik, ik kan gewoon tegen heel veel dingen niet tegen, dus ik kan niet tegen gluten, ik kan niet tegen lactose, dus ja, dat maakt het soms al wel makkelijker. Als ik dat dan een keertje doe dan word ik daar ook gruwelijk voor gestraft. Ik ben toen ik mijn huidige man net kende ben ik flauwgevallen op het toilet en dat heeft me drie voortanden gekost.
Bas: Oh.
Kelly: En dat was ook na een avondje pizza en een latte macchiato, dus ja, is niet zo heel handig.
Bas: Ja, jeetje. Ok, dus dan 5 weken lang geen suiker, geen dingen en dan dus op de operatietafel.
Kelly: Ja. Ja, ik was vooral heel bang voor het resultaat.
Bas: Ja, dat kan ik mij voorstellen ja. Want het is toch iets heel vrouwelijks toch borsten zou je zeggen.
Kelly: Ja.
Borst amputatie
Bas: En dan denk je oh, die worden me nu ontnomen en dan ja, hoe werkt het dan? Kun je dan iets nieuws uitkiezen?
Kelly: Ja, letterlijk, letterlijk.
Bas: Zo’n hele wand met ja, voel eens, wat vind je hiervan?
Kelly: Nee, ja, ze hebben wel een prothese om te voelen, maar de, ja, de arts vroeg ook aan mij ja, wat wil je? In principe halen ze het eerst weg, die wond is zo groot dat ja, niet letterlijk de uitwond maar ik zal maar zeggen het gebied van hier tot hier wordt helemaal eigenlijk ja, leeg geschraapt en zij zei ook van als je dadelijk klaar bent hoe wil je dan dat het eruitziet? Ik zeg joh, wat kan? Weet je, ik heb geen idee en toen zei zij eigenlijk maar joh, als ik naar jouw postuur kijk dan zou ik ietsje groter nemen. Ik zeg nou, dat heb ik altijd al gewild, ik zeg dus doe maar. Dus wij zijn er ook wel echt wel met heel veel humor ingegaan en we hadden ook samen zoiets van nou ja, weet je, als we nog een chemotraject in moeten dan is dat zo en daar dealen we dan ook wel mee. Natuurlijk was het, ik heb dat gelukkig niet gehad dus dat is absoluut mijn voordeel geweest, maar in principe dat weghalen de operatie is mega zwaar. Het is maar goed dat je van tevoren niet weet wat je te wachten staat.
Bas: Wat is het zwaarst eraan? Is het erna?
Kelly: De pijn.
Bas: De pijn.
Kelly: De pijn.
Bas: De pijn die je daarna hebt.
Kelly: Het is niet te beschrijven hoeveel pijn dat is.
Bas: Ja?
Kelly: Ja. Ik had, ja, je gaat dan op forums zoeken en je zit in een besloten groep met lotgenoten en daar werd ook gezegd joh, als je wakker wordt uit die operatie dan lijkt het alsof er twee olifanten op je borstkas zitten. Ja, je kan je daar gewoon geen voorstelling van maken dus ik werd ook wakker en ik wilde ademhalen en toen dacht ik oh, shit, er zitten echt twee olifanten op mijn borstkas. En ik zei ook tegen die verpleger oh, het is waar wat ze zeggen, er zitten twee olifanten op mijn borstkas. Maar ja, je kan niks en na twee dagen moet je eigenlijk alweer naar huis, maar ik heb de eerste dag volgens mij wilde ik toen ook naar het toilet gaan toen heb ik een insult gekregen. Ja, gewoon van de pijn met de meest zware medicatie er niet onder te krijgen.
Nieuwe borsten
Bas: Jeetje. Jeetje, maar als dan die operatie klaar is, is het dan weggehaald en is er al iets nieuws of dat komt later?
Kelly: Nou, ze stoppen er dan expanders in, dus dat zijn eigenlijk een soort van lege zakjes, ja.
Bas: Airbags.
Kelly: Ja, letterlijk eigenlijk met een ijzeren plaat erin en die gaan ze dan gedurende een aantal weken hoe groot dat ze dan moeten worden gaan ze die opvullen met zoutoplossing. Dus ze steken dan iedere keer, ja, met een magneetje gaan ze op je borst en dan steken ze met een naald, ja, zoeken ze eigenlijk die vulnippel op en dan ja, vullen ze dus elke week.
Bas: Een beetje bij.
Kelly: Een beetje bij. Dus je ziet echt je gaat weer terug naar de puberteit en je krijgt weer ja, kleine borstjes en uiteindelijk doet dat oprekken doet ook echt onwijs veel pijn want elke keer denk je, daar beginnen ze al mee na twee weken en ik zei echt ook van ik kan het helemaal niet joh na twee weken, ik heb nog zoveel pijn. Maar zij zei ook ja, maar je voelt hier niks meer. Maar dat is zo’n rare gewaarwording. Al die zenuwen zijn daar natuurlijk weg alleen ja, ik ben doodsbang voor naalden dus zij komt met zo’n naald aan en dan zegt ze ja, je voelt niks. Dus ik heb daar echt zo gelegen. Maar je voelt echt letterlijk niks.
Bas: Oh, wow. Maar dus het wordt opgevuld, het rekt uit.
Kelly: Ja.
Bas: Dacht je niet op een gegeven moment van ja, het is nu wel klaar, het is groot genoeg?
Kelly: Ja, het ziet eer heel raar uit want je krijgt eigenlijk een soort van ja, tennisballen op je borstkas. Het zijn, ja, ook door die metalen plaat, het moet natuurlijk ook echt die huid op kunnen rekken.
Bas: Ja.
Kelly: Nou ja, dus dat gaat steeds in overleg met de dokter. Dus zij vroeg op een gegeven moment ok, wat vind je van deze maat? En toen zei ik ja, ja, ik vind het eigenlijk wel goed. Toen zei ze nou, dan maak ik ze nog één slagje groter want–
Bas: Want ze krimpen.
Kelly: Ja de definitieve prothese omdat die dus veel zachter is en die zich veel meer vormt naar de borst zit het gewoon heel anders.
Bas: Bijzonder, bijzonder proces in ieder geval. En nou, er is al heel lang geleden is het ook allemaal in het nieuws geweest over wat er allemaal, die borstvergrotingen en zo dat er allemaal rare onzin in zit en dat soort dingen. Hoe, is dat een bepaald onderzoek wat je hebt gedaan of is het opgevuld met iets anders wat minder schadelijk is? Of hoe moet ik het zien?
Kelly: Nee, ik heb gewoon een siliconenprothese erin en ja, ik heb er wel naar gekeken, maar toen dacht ik ja, wat is dan het alternatief? Je zou ook met je eigen vet kunnen doen maar ja, dat zei zij ook, dan wordt het een klein AA’tje. Ik zeg nou, dat lijkt me niet, en je krijgt dan echt een enorm litteken van links naar rechts over je buik. Vond ik ook niet per se goed en ja, ik dacht joh, het zal allemaal wel loslopen. Ja, als er, het is heel simpel, er is niet heel veel andere keuze. Dus misschien als je nog 5 opties had dan is het misschien anders, maar die, ja, die zijn er gewoon letterlijk niet.
Familie leeft mee
Bas: Ja, ja. En hoe merkte je hoe je omgeving reageerde op dat hele spektakel wat er gaande was zeg maar? Gewoon familie, vrienden, man, vrouw, kinderen, moeder, vader, whatever?
Kelly: Ja, ik denk voor mijn vader is het denk ik wel heel confronterend geweest want die is natuurlijk zijn vrouw verloren ook aan borstkanker dus ik denk dat mijn vader, alhoewel dat hij het niet heeft gezegd, maar ik kan mij voorstellen dat het voor hem wel echt een herhaling was van ja, van zijn eigen verhaal. Ja, mijn moeder heeft er wel heel openlijk over gesproken en ja, doordat je zelf ook gewoon er heel open in staat maar je merkt wel dat de omgeving heeft het er moeilijker mee dan jij zelf, want zelf zit je erin en ja, voor mij was er gewoon maar één oplossing, ik wil hier gewoon goed uitkomen en wat ik daarvoor moet doen dat doe ik want het is ja, kiezen of ik blijf leven of ik ga dood. Ja, dan kies ik toch wel echt voor het leven.
Levensvragen
Bas: Ja, want welke levensvragen stel je dan in zo’n fase zeg maar? Zeg je dan tegen jezelf uh, ik had dit moeten doen, ik had dat moeten doen, weet je, dus op een gegeven moment dan zit je ook in zo’n molentje van ja, als ik nu dood zou gaan is het dan goed genoeg geweest of had je nog dat, dat en whatever, een of andere bucketlist die voor je ligt willen afchecken?
Kelly: Nee, eigenlijk niet. Ik heb ik denk toen ik 20 was heb ik big 5 for life gelezen en daar staat een hele mooie metafoor in dat als je dood gaat en in het hiernamaals moet je dan rondleidingen geven in het museum van je eigen leven, dus niet hoe je het had gewild, maar hoe het echt in werkelijkheid is, zou je er dan ok mee zijn? Dus eigenlijk met die insteek leef ik al heel lang. Dus nee, ik zei ook ja, als dit het is dan is het dit en ja, ik ben nog lang niet klaar dus ik kan me niet voorstellen dat dit het is, maar als het wel zo was geweest dan ja, dan had ik daar denk ik wel vrede mee gehad. Ik had het heel erg gevonden want ja, je ontmoet net iemand waar je super gelukkig mee bent en voor de kinderen is het denk ik wel heel pittig geweest want die waren eigenlijk net–
Bas: Hoe oud waren die?
Kelly: Dat is nu twee jaar geleden dus 9 en 6, 5 of 6.
Bas: Ja, dus ze maakten het wel heel bewust mee.
Kelly: Ja, en daar zag je ook de angst. Zij waren ook, zij zeiden ook van oh, ga je dan nu dood? Ja, nee, dat is niet de bedoeling, maar je kan het ze ook niet garanderen dat je niet doodgaat. Dus ja, ik wilde daar wel ook heel transparant in zijn. We doen er alles aan, maar ja.
Bas: Wow.
Kelly: Ik kan geen garanties, ja, als we morgen doodgaan gaan we morgen dood.
Bas: Nee, dat is ook, maar ja, dat lijkt me ook wel moeilijk om dat tegen je kinderen te zeggen zeg maar, van ja, mama kan, het kan zomaar dat mama er dadelijk niet meer is zeg maar.
Kelly: Ja, ik ben dan hun bonusmama, dus gelukkig hadden ze dan wel nog hun echte mama, maar, niet dat dat natuurlijk minder erg is want ik heb natuurlijk ook mijn eigen bonusmoeder verloren en dat is net zo erg als je eigen moeder.
Bas: Ja.
Kelly: Maar ja, dat is niet fijn om te vertellen, maar vooral de onzekerheid van hun dat is niet fijn om te zien. Ik vond het denk ik ook wel lastiger om het verdriet van anderen te zien en als wij dan ’s avonds in bed lagen dan huilden we ook samen, maar dan zeiden we ook ok, let’s go, we gaan dit gewoon doen. Huppakee, en door.
Bas: Precies, ja, zo klinkt het ook een beetje dat het huppakee en door was. Want je zei net ook al eerder van ja, je bent een workaholic en je helpt heel veel andere mensen, je bent daar heel erg gepassioneerd in, althans zo lijkt het.
Kelly: Ja, dat is ook zo.
Bas: Dus maar dus ik vraag me dan af maak je dan niet na zo’n heel avontuur andere keuzes dan die je daarvoor zou maken?
Kelly: Ja, dat heb ik dus echt niet gedaan.
Bas: Nee.
Kelly: En ja, aan de ene kant zou ik het wel iets rustiger aan willen doen en daar ben ik ook wel richting naartoe aan het werken, alleen ik ben er gewoon echt niet goed in. Ik moet echt leren dat het ok is om minder hard te werken. Want ik kan het dus wel aan mijn klant leren, de reacties die ik altijd terug krijg oh, ik heb zoveel meer vrijheid, ik heb zoveel meer rust, ik kan ja, ik kan gewoon vrij zijn zonder dat ik mij zorgen maak. Ja, ik ben gewoon altijd aan het werk.
Bewijsdrang
Bas: Ja, en komt die drive of weet je, als ik je dan een waaromvraag zou stellen zeg maar, komt dat dan ergens vandaan en als je jezelf zes keer achter elkaar de waaromvraag stelt, waar kom je dan uiteindelijk op uit? Is het dan dat je een bepaalde bewijsdrang hebt of dat je denkt van ik moet dit van mijzelf of ik moet het voor een ander of voor je ouders of whatever wat?
Kelly: Nee, er is vroeger altijd tegen mij gezegd dat kan je niet.
Bas: Ja, en nu ben je aan het laten zien dat je het wel kan.
Kelly: Nou, ik weet dat ik het kan, alleen het stemmetje zit er nog altijd, ik ben niet goed genoeg, ja.
Bas: Daar zit die drive toch? Dat is de reden dat je altijd doorgaat en nooit stopt en het is eigenlijk op welk niveau je ook staat, het is eigenlijk nooit goed genoeg.
Kelly: Nee.
Bas: Want er is altijd een niveau hoger.
Kelly: Ja.
Bas: En is het, vind je dat, hoe moet ik dit zeggen, dat is ook, je weet misschien van jezelf dat het ook een valkuil is dat dit het plateau is.
Kelly: Ja, hartstikke.
Nieuwe mindset
Bas: En zou je dan niet moeten onderzoeken zeg maar hoe je tegen jezelf kan zeggen ik ben goed genoeg en ik doe het rustiger aan en dat is ook ok?
Kelly: Ja, daar ben ik heel hard mee bezig. Ik ben in 2011 ben ik gestart zal ik maar zeggen met persoonlijke ontwikkeling en daar, ik ga nu ook weer een, nou, wij hebben elkaar ontmoet natuurlijk toen ik in een training zat en ik ga dus nu ook samen met Arjan dan mijn man nog een coachingstraject in en ik heb eigenlijk ook altijd wel een mentor of een coach naast me staan omdat ik dat gewoon ook zelf heel fijn vind dat er iemand anders met me meekijkt. Maar het is gewoon ik moet gewoon oude patronen afleren. Maar ik ga dus nu met Cesar die dus ook die training daar gaf ga ik dus opnieuw weer kijken ok, hoe kan ik nou nog meer bij mijzelf blijven en mijn grens beter bewaken? Ik zal je een mooi voorbeeld geven, vorige week kregen we natuurlijk te horen dat de kappers open gaan en dan bedenkt iedereen zich in een keer oh, shit, mijn prijslijst, ik heb Kel dat 10 keer horen roepen, misschien moet ik daar nog iets mee doen en dan krijg ik op dinsdag om 4 uur nog de vraag hé, ja, kan ik dan voor morgen nog een nieuwe prijslijst hebben? Ja, en ik doe dat dan omdat ik dan ook weet op het moment dat jij een goede prijslijst hebt dan wordt je leven gewoon fijner en daar zit dus voor mij nog het stukje leren. Op dat moment wordt mijn leven dus even niet fijner want ik schiet in de stress en ik denk oh, shit, ik moet dit nu gaan doen. Maar goed, work in progress.
Bas: Ja, dus eigenlijk breng je toch een soort van offer naar een ander toe omdat je die ander heel erg graag wil helpen, maar daar vergeet je jezelf soms mee, letterlijk.
Kelly: Ja, ik zei het ook maandag, ik ga dan elke maandag live op Instagram en ik moest daar ook huilen en ik zei ook niet dat het, ik huil niet omdat ik er zelf doorheen zit, maar ik huil voor jullie want ik weet hoe het is om op de rand van de afgrond te staan, ik weet, ik heb zes jaar lang echt geen geld gehad en niet om zielig te doen, helemaal niet, maar ik weet hoe het is en ik weet ook ik ben heel sterk en ja, ik tackel dat, maar ik weet ook dat er heel veel mensen dat niet zijn, dus voor mij is die drive om die ander dat vooral niet te laten ervaren is enorm.
Potentie van een kapperszaak
Bas: Wow, maar dit is ook, je kan alleen deze mensen zo goed helpen omdat je zelf wat je net zegt je bent zelf failliet gegaan met je kapsalons, je hebt zes jaar lang bijna geen geld gehad, dat is de reden waarom jij met je creativiteit en weet hoe je het wel moet doen om uiteindelijk die ondernemer niet die afgrond in te laten storten zeg maar want het is, laten we eerlijk zijn, het is gewoon wat dat betreft is het hard werken en weinig verdienen, toch? Net zoals horeca en een kapsalon is misschien een beetje vergelijkbaar.
Kelly: Nou je kan er echt wel serieus echt heel mooi geld mee verdienen, mits dat je dus de juiste keuzes maakt en doordat die kapper en ik dus zelf ook, ik ben begonnen vanuit passie, ik wilde gewoon mooi haar maken. Ik wilde gewoon, ja, geen gezeik van een baas en meer vrijheid.
Bas: Ja, ja.
Kelly: Maar dat is niet altijd zo.
Bas: Nee, dat is de grap zeg maar. Dus veel mensen denken laat ik ondernemer worden dan krijg ik meer vrijheid, maar dit is in dit geval is het misschien wel een beetje omgedraaid want je bent 24/7 met je zaak bezig.
Kelly: Ja.
Bas: EN je hebt helemaal niet meer vrijheid.
Kelly: Nee.
Bas: En dat is toch wat je in de praktijk veel te vaak ziet gebeuren zeg maar en ja, ik bedoel je kan van tevoren verschillende businessmodellen bestuderen van wat is nou het beste businessmodel om wel vrijheid te krijgen.
Kelly: Ja, maar het voelt wel als, ik vind absoluut niet dat ik geen, dat ik dat niet heb.
Bas: Ja, dat je eigen baas bent bedoel je, dat je gewoon meer, ja.
Kelly: Ik vind het gewoon super fijn weet je. Ik vind het ook niet erg en ik probeer wel steeds beter zal ik maar zeggen mijn tijd te blocken en ook gewoon als de kinderen er zijn dan zeg ik ook ok, ik sta iets eerder op en ik werk totdat zij uit bed komen of dat zij twee uurtjes op de iPad zitten en dan stop ik met werken. Dus die keuzes kan ik wel steeds beter maken.
Kennismaking
Bas: Ja, ja, maar wat wel een mooi verhaal is inderdaad hoe wij elkaar hebben leren kennen want ik was met een ander groepje in het Blooming Hotel in hoe heette die plaats ook alweer?
Kelly: Bergen.
Bas: Bergen aan Zee, nu weet ik het weer. En daar was ik jullie tegengekomen en super leuk, we raakten een beetje aan de praat en toen zaten jullie in die training, maar dat is dus een van de trainingen waardoor je denkt van ok, je moet meer aan je mindset gaan werken en gewoon van binnen sterker zijn.
Kelly: Ik moet gewoon nee zeggen.
Bas: Ja.
Kelly: Dat is mijn grootste struikelblok.
Bas: Ja, exact. Dus dat is dus een beetje het pad wat je nu aan het bewandelen bent dat je aan het kijken bent van hoe kan ik nou beter mijn eigen keuzes maken.
Kelly: Ja, beter mijn eigen keuzes maken en hoe kan ik nou mijn bedrijf nog verder zo laten werken dat ik inderdaad ook niet meer altijd nodig ben.
Bas: Exact.
Skincare online verkopen
Kelly: Want daar zit natuurlijk ook een heel stuk. ik wil niet alleen maar, eerst, ja, was ik meer in dienst van de klant en nu heb ik dit jaar al hele bewuste keuzes gemaakt ik doe alleen op maandag en dinsdag doe ik nog consultancy en de andere dagen ben ik aan het ontwikkelen en ik heb dan nog samen met mijn man een skincare brand naar Nederland gehaald en dat willen we eigenlijk helemaal online doen, alleen ja, doordat het nu heel druk was door die lockdown staat dat nu even op een laag pitje, maar dat is absoluut iets waar ik ook gewoon nog een ja, tweede inkomstenstroom erbij wil.
Bas: Ja.
Kelly: Naast mijn, ik heb ook een appartement dus dat is super fijn.
Bas: Ja, mooi, dat is mijn definitie van succes, je bent pas succesvol als je zelf niet meer nodig bent in je eigen business. Dat is ook waar jij een beetje naartoe probeert te werken.
Kelly: Ja.
Bas: Ja, en dat is dus het systeem creëren wat uiteindelijk het geld verdient.
Kelly: Ja.
Bas: En dat is dus met name wat je net zei bijvoorbeeld zo’n skincare brand de je online kan verkopen waardoor je gewoon in de e-commerce eigenlijk gewoon kan blijven verkopen door alleen maar gewoon in bulk voorraad ergens neer te leggen.
Kelly: Ja.
Verkopen op marketplaces
Bas: En dan wil je ook gaan verkopen op Bol, Amazon en al die andere marketplaces?
Kelly: Ik heb dus laatst ook jouw webinar gevolgd van inderdaad verkopen op Amazon. Ja, dat weet ik nog niet helemaal precies want dat zou ik dan ook weer moeten overleggen met degene waar het dan ook daadwerkelijk van is of dat ok is, maar we zijn daar wel naar aan het kijken. Maar goed, ik heb geen idee of dat, ja, of dat een optie zou zijn.
Bas: Ja, de beste optie is eigenlijk als je het je eigen merk maakt, whitelabelt en dan over de hele wereld kan verkopen, dat zou wat mij betreft de beste optie zijn.
Kelly: Ja, dus dat moet ik dan aan hem vertellen, maar ja, dan heb ik er niks meer aan.
Bas: Nee, precies, ja, of je moet het gewoon zelf gaan produceren, vervaardigen, whatever.
Kelly: Ja, dat zou ook nog een optie zijn, maar dat parkeren we dan even.
Bas: Nee, ok, maar dus is het, ik probeer nog even na te denken over waarom je altijd steeds maar doorgaat zeg maar. Is dat ook, heeft dat ook iets met het ego te maken of zo dat je alleen maar door wilt en dat je dan ja, ik vraag me af of je daar een vinger op kan leggen voor jezelf.
Kelly: Ja, weet ik niet. Ik denk niet zozeer dat het het ego is. Ik denk ja, ik denk dat het een combinatie is. Ik zal maar zeggen dat het en heel leuk is dat je ook zal ik maar zegen, ja, redden is misschien het verkeerde woord, maar dat je in elk geval iets wil voorkomen waar je zelf heel veel pijn van hebt gehad en ja, kijk, ik weet als ik gewoon naar de feiten kijk, dat zeg ik namelijk ook altijd tegen mijn klanten, als zij bijvoorbeeld zeggen ja, vorige week zei iemand tegen mij ja, Kel, mijn hele droom is kapot. Ik zeg ja, maar check nou eens de feiten, is dat zo? En als ik naar de feiten kijk, ik heb vroeger bijvoorbeeld zei ik, ik ben slecht met geld, ja, als ik in 6 jaar tijd 112.000 euro kan aflossen in loondienst dan ben je niet slecht met geld. Dus als ik de feiten check weet ik dat het niet hoeft. Dus daar zit, ja, ik denk dat het meer ook is ik word echt blij ook als ik die ander blij kan maken.
Goed genoeg?
Bas: Ja, ja, ik snap het. Maar dan is de tweede vraag van wanneer ben je dan wel goed genoeg zeg maar in je eigen ogen. Komt dat punt ergens?
Kelly: Eigenlijk ben ik al goed genoeg, daar ben ik ook wel hoor.
Bas: Ah, mooi.
Kelly: Ja, ja, het is niet zo dat ik mijzelf niet goed genoeg vind, maar ja, je wil wel altijd blijven doorontwikkelen.
Bas: Ja.
Kelly: Ik zou niet nu willen zeggen nou, ik stop nu met mijzelf ontwikkelen.
Bas: Nee.
Kelly: Dat lijkt me niet echt ten goede komen.
Spiritualiteit
Bas: Ja, en heeft spiritualiteit daar ook een rol in gespeeld?
Kelly: Ja, ik ben daar wel mee bezig, mar het is altijd een beetje op de achtergrond.
Bas: Ja? Vertel, ik ben benieuwd.
Kelly: Nou, ik geloof er altijd heilig in dat dingen zo zijn zoals, het komt zoals het komt weet je en de dingen gebeuren ook met een reden en je krijgt zoveel als je, ja, aan kan.
Bas: Je krijgt wat je verdient.
Kelly: Ja, bijvoorbeeld, ik zeg altijd ik denk dat ik in mijn vorige leven iets heel slechts heb gedaan overigens. Nee, maar ja, het is er en ik vertrouw gewoon op wat er komt.
Bas: Ja.
Kelly: Dat is het denk ik meer.
Bas: Ja, maar het is niet per se met boeken lezen, stenen, meditaties.
Kelly: Ja, stenen ligt het hele huis mee vol.
Bas: Paddo’s, weet ik veel wat allemaal voor rare dingen.
Kelly: Ja, ik heb inderdaad wel ayahuasca gedaan ja.
Bas: Oh ja, dat doe je een tussendoor zo.
Kelly: Ja, dat heb ik ook in 2018, ja in 2018 heb ik dat gedaan. Toen zat ik, toen dacht ik volgens mij zit ik weer op het randje van een burn-out en ik wilde nog wat dingetjes oplossen waar ik van dacht van hé, daar moet ik iets mee maar daar kom ik nu niet dus toen heb ik inderdaad een ayahuasca sessie gedaan en daar heb ik wel echt onwijs veen inzichten van gekregen. Gewoon het is zo bizar, want het lijkt gewoon als, normaal is je onderbewuste natuurlijk niet bewust, maar dan is je onderbewuste een soort van de hele tijd in your face en ja, de eerste dag was eigenlijk alleen maar dat stemmetje wat dus de hele tijd zei ah, dat is ook niet hè, dat stemmetje vond overal iets van en op een gegeven moment dacht ik jeetje Kel, je bent echt helemaal geen leuk mens, niet voor jezelf, maar ook niet voor een ander. En de tweede dag kwam vooral het verdriet wat ik met mij meeneem. Ik heb altijd gedacht dat sommige dingen weg moeten gaan en daar heb ik eigenlijk heel erg mogen ervaren dat dat, dat gaat niet weg, dat is gewoon een onderdeel van je en dat is ok. Dus ja.
Bas: Wow, dus je hebt veel verwerkt in die ayahuasca zeg maar.
Kelly: Ja.
Bas: Ik heb wel vaker truffelceremonies gedaan, of vaker, twee keer.
Kelly: Ja, heb ik nog nooit gedaan.
Bas: Nee, ok, nou ja, je kan een keertje meegaan, een goede vriend van mij die doet dat. Maar ik ben gewoon meer benieuwd naar het proces van die ayahuasca zeg maar en hoe dat in zijn werk gaat en wat je precies doet en ervaart en het is net wat je zegt dat je onderbewustzijn, dat je je stemmetjes leert observeren en dan uiteindelijk daar een plek aan leert geven denk ik.
Kelly: Ja, omdat het zo helder wordt. Het komt echt letterlijk voor je gezicht en het gaat ook niet weg totdat je het accepteert. Dus het blijft komen, het is een soort van film die zich non-stop, ja, terug afspeelt en op een gegeven moment denk je ok, schijnbaar moet ik hier iets mee. En dan valt het kwartje of zo, ja.
Bas: Wow, wow.
Kelly: Maar je hoeft niet zoveel te doen, je ligt gewoon onder een lakentje en that’s it.
Bas: Ja.
Kelly: En je spuugt je helemaal leeg.
Bas: Ja, een paar uurtjes kotsen en huilen en weer opstaan en je bent het mannetje.
Kelly: Ja, nou ja, je merkt wel de dagen daarna ben je, ik vond bijvoorbeeld ik ging daarna meteen naar de winkel want ja, ik moest boodschappen doen, dat is ook weer zoiets stoms, daar denk ik dan niet van tevoren over na, maar dat was echt heel heftig want je staat zo open dat echt alles kwam volle bak binnen.
Bas: Wow, en wil je dit vaker doen?
Kelly: Ik denk dat ik het ooit nog wel doe, maar het is zo vies.
Bas: Ja, precies, je wil misschien een beetje een light versie wil je ontdekken.
Kelly: Ja, als het kan. Nou, het drankje zelf is gewoon heel smerig.
Bas: Ja.
Kelly: Dus ik heb bij de eerste dag doe je dan twee keer en de tweede dag ging ik dan nog een keer en de eerste keer ging dan nog en de tweede keer moest ik dat weer drinken, ja.
Bas: Het is drie keer in twee dagen.
Kelly: Vier keer.
Bas: Vier keer.
Kelly: Ja. Dus maar het is niet te doen. Dus als ik nu een paarse druif al zie dan proef ik al hoe het smaakt, want daar zeiden ze ja, dan pak je lekker wat druiven.
Bas: Oh, zo, ja. Maar dit heb je in Nederland gedaan? Want in het buitenland is het verboden toch of niet?
Kelly: Ik heb het hier in Nederland gedaan.
Bas: Ja, ja, precies, want ja, nee, die vriend van mij die heeft nu net een landgoed gekocht en die gaat daar echt dit soort ceremonies, ik weet niet per se of hij ayahuasca doet, je gaat meer met natuurlijke medicijnen zoals dat mooi wordt genoemd gaat hij te werk zeg maar.
Kelly: Ja, nou ik denk dat het, ja, ik zeg ook altijd als mensen vragen zou je het me aanraden? Dan zeg ik ja, absoluut.
Bas: Ja, ja, 100%. Ik denk ook dat ik heel veel mensen het zou aanraden omdat er zijn sowieso weinig momenten in je leven dat je een of twee dagen echt naar binnen gaat en dat dan in combinatie met natuurlijke medicijnen is denk ik wel iets wat ik ook iedereen gun ja.
Kelly: Ja.
Bas: Dus dat ja, dat beaam ik wel inderdaad.
Kelly: Het is gewoon heel mooi om als ik ook naar mijzelf kijk naar die hele reis die ik heb gemaakt met al die trainingen en al die dingen die ik heb gevolgd, elke keer kom je er ook weer heel anders uit. De eerste keer dacht ik gewoon ok, ik ben onsterfelijk, dat gaat helemaal goed komen en dat ebt dan weer weg en dan denk je ok, weet je, ja, het is weer tijd voor de volgende stap, maar er zijn altijd punten in je leven waarop je merkt van hetgeen wat ik aan het doen ben dat heeft heel lang gewerkt, maar dat werkt nu niet meer. En dan vind ik wel dan moet je wel bereid zijn om daarnaar te kijken en vanuit dat kijken ook zien van kan ik dat dan oplossen, of kan ik er in elk geval op een andere manier mee omgaan zodat het weer prettig voor jezelf wordt.
Toekomstdromen
Bas: Ja, wow, wow. Hé heb je nog dromen? Dingen die op je lijstje staan dat je denkt nou, ok, als ik dan ooit doodga dan wil ik op zijn minst dit ervaren, meegemaakt hebben, gedaan hebben of wat dan ook. Is dat iets wat nu boven komt drijven?
Kelly: Ja, dat is heel erg, weer werkgericht, dan denk ik ja, ik wil gewoon de go-to expert worden.
Bas: Ja.
Kelly: Van België en Nederland. Dat sowieso. Nou, we willen nog een keer naar Amerika verhuizen.
Bas: En van waar wil je naar Amerika verhuizen? Dan ben je in Nederland en België die expert en dan woon je daarna in de States.
Kelly: Ja, dat is toch prima? Dat kan dan online.
Bas: Ja, precies.
Kelly: En dan kan ik gewoon invliegen dat is niet zo’n probleem.
Bas: Ja, ja.
Kelly: Maar dan hebben we het over 15 jaar want eerst moeten de kinderen natuurlijk groter zijn, maar ja, go-to expert, naar Amerika, ja, gewoon reizen.
Wonen in Amerika
Bas: Wat is er zo aantrekkelijk aan Amerika? Dat vraag ik me altijd af. Ik heb weleens vaker mensen gehoord, ja, ik wil in Amerika wonen en ja.
Kelly: Nou, Arjan wil gewoon terug naar huis. Die voelt zich daar gewoon fantastisch, hij heeft daar ook een bedrijf en hij wil daar gewoon heel graag naartoe.
Bas: Naar huis, hij is daar geboren?
Kelly: Nee, hij is daar niet geboren, maar hij voelt zich daar thuis.
Bas: Hij voelt zich daar thuis.
Kelly: Dus hij noemt dat altijd ik wil naar huis, ja.
Bas: Ja.
Kelly: Dus en hij heeft daar ook een bedrijf dus hij zegt ik wil, ja, ik wil daar gewoon heel graag terug.
Bas: Oh, wow.
Kelly: Dus ja, en Laguna Beach, ik ga graag mee hoor.
Bas: Ja, ja, precies.
Kelly: Altijd lekker weer.
Bas: Ja, mooi, mooi, bizar. Dus ja, goed, ik was me altijd aan het afvragen wat willen mensen echt in de States. Het is ook wel een beetje ik kijk veel Shark Tank weet je, dat soort programma’s, een beetje the American Dream. Gewoon van die immigranten uit de Oekraïne die dan naar Amerika gaan en dan met helemaal niks aankomen en een bedrijf starten en uiteindelijk multimiljonair zijn zeg maar.
Kelly: Nou ja, wij hebben al gezegd met het skincare merk we hebben nu in elk geval het eerste recht om in Amerika te gaan verkopen omdat ja, als het hier lukt dan wil ik het ook wel daar doen.
Natuurlijke skincare
Bas: Ja, cool, cool hoor. En is het nog een bijzonder merk? Natuurlijk?
Kelly: 100% natuurlijk op basis van essentiële oliën, er zit echt niks in en ja, het is gewoon puur natuur. Als ik alleen al zie wat het op mijn littekens heeft gedaan dan ja.
Bas: Is het iets wat je dagelijks op je gezicht moet smeren of?
Kelly: Ja, het is gewoon één flesje en dat doe je als dag- en als nachtcrème en omdat het je huidbarrièrefunctie eigenlijk niet verstoort knapt je huid er gewoon echt onwijs van op. Je krijgt minder lijntjes, je poriën worden minder groot, dus ja.
Bas: Ok.
Kelly: En het is gewoon puur natuur. Ik vind het vooral echt heel belangrijk om geen rommel op mijzelf te smeren.
Bas: Nee, interessant. En het is voor mannen en voor vrouwen of?
Kelly: Ja, voor mannen en voor vrouwen.
Bas: Ok, en waar kunnen we dit kopen?
Kelly: Ja, online hè.
Bas: Ok, mooi zeg. Ja, leuk en gaaf verhaal. En nu gaan jullie weleens op vakantie?
Vakantie vieren
Kelly: Ja, normaal gaan we zo’n beetje zes keer per jaar op vakantie, dus ik heb dit jaar ook voor het eerst in mijn leven 10 weken vakantie weggeboekt en dat had ik dus vorige week ook in dat gesprek met Cesar die zei Kelly, je moet het zo zien, je doet 42 weken aan topsport en die andere 10 weken heb je nodig om die topsport te kunnen bedrijven. Dus in die training heb ik ’s avonds 10 weken vakantie weggepland en ja, dat wordt wel ook absoluut de goal. Uiteindelijk wil ik natuurlijk niet 24/7 altijd werken.
Bas: Nee, nee, ja, goed, ondernemers eigen is als je dan op vakantie bent dan zit je nog wel half in je hoofd een beetje creatief dingen te bedenken wat er allemaal–
Kelly: Dat is altijd het nadeel als we–
Bas: Moeilijk hè?
Kelly: Een dagje naar de sauna gaan dan halverwege die dag dan word ik een popcornmachine. Dan denk ik oh, plop, idee, oh, plop, nog een idee.
Bas: Ja, ja. Maar goed, dat hoort er ook een beetje bij toch?
Kelly: Ik denk dat dat het allerleukste is.
Bas: Ja, ik ken iemand, Taco Oosterkamp die doet het een beetje extreem, die doet 26 weken, dus die doet de helft van het jaar doet hij werk en de andere helft doet hij letterlijk niks dus dan zaten we in een meeting en dan zegt hij om 5 uur ja, nu is mijn vakantie begonnen dus ik stop ermee. En dan doet hij gewoon ja, dan doet hij weer een paar weken niks en dan start hij weer op.
Kelly: Ja, op zich is daar natuurlijk wel best wat voor te zeggen.
Afkicken van telefoon
Bas: Vooral in deze wereld wat ik zie zeg maar is het disconnected zijn dat is heel raar. Dat vinden mensen heel raar want je moet maar altijd bereikbaar zijn en mensen moeten je altijd kunnen bellen en pingen en appen en Clubhouse en Instagram en weet ik veel wat er allemaal, en dat maakt je zo onrustig in je hoofd. Dus ik weet zeker dat iedereen die een paar weken lang zeg maar zonder technologie om zich heen leeft in de natuur of wat dan ook, ja, die is dus gewoon instant een rustiger, relaxter, meer gecentreerd persoon dan met die technologie. We worden echt een beetje overgenomen door die technologie.
Kelly: Absoluut en wij hebben tegenwoordig op zondag niet lezen, geen muziek, geen tv en geen telefoon, niks.
Bas: Oh, wow.
Kelly: En ik moet echt zeggen ik kan het echt iedereen aanraden.
Bas: Ja, dat is mooi.
Kelly: Het werkt fantastisch goed, maar je voelt dus inderdaad ook, nou, de eerste keer dat wij dat deden toen zei ik oh, ik zei dan ga ik lekker bakken en toen dacht ik oh.
Bas: Ff een recept zoeken.
Kelly: Oh, een recept, oh, shit, dat zit in mijn telefoon. Ok, nou, we gaan naar de winkel, boodschappenlijstje staat op de telefoon.
Bas: Ja.
Kelly: Ok, dat werkt dus ook niet. Toen zei ik oh, shit, staat er eigenlijk geld op de rekening?
Bas: Ja, ja.
Kelly: Dus nou, allemaal van dat soort hele stomme dingen. We zijn echt zwaar verslaafd, maar de kinderen zijn verplicht om met ons mee te doen en die zijn natuurlijk nog veel erger verslaafd en gister zei de jongste die zei: ah, het is weer bijna zondag, ik verheug me erop want dan hebben we altijd geen schermen en dan gaan we alleen maar spelletjes doen.
Bas: Oh, wow.
Kelly: Dus dan denk ik, want ik zei ook tegen Arjan ik zeg joh, wat zeggen onze kinderen later? Ja, vroeger zaten wij met papa en Kelly altijd op de bank naar de telefoon te staren?
Bas: Ja, op de iPad.
Kelly: En toen dacht ik dat gaat helemaal nergens over want uiteindelijke creëren we ook dat zij minder sociaal zijn en ik denk dat we daar ook gewoon een enorme verantwoordelijkheid in hebben van joh, ja, je merkt dat ook, zij zitten gewoon in dat scherm opgesloten.
Bas: Ja, ja.
Kelly: En als je ze ervan af haalt dan zijn ze in eerste instantie boos, maar na twee uur dan zijn ze superblij en je merkt ook gewoon dat zij ook, zij hebben ook meer energie.
Bas: Wow, je hebt me geïnspireerd, ik ga het meteen in de groep gooien.
Kelly: Ja.
Bas: Kijken wie er begint te steigeren.
Kelly: Ja, ik werd geïnspireerd door Timo, dus. Maar ja, bij ons was het ook, Arjan zei ja, ook geen muziek, ik vind muziek heel fijn, waarom moet dat ook? Ik zeg joh, we doen gewoon alles, ik zeg want dat zijn ook prikkels.
Bas: Ja, dan begint het met muziek en dan komt het boek erbij en dan sluipt alles weer erin.
Kelly: En uiteindelijk ben je nog steeds eigenlijk je gedachten of ja, je hoofd eigenlijk de hele dag alleen maar aan het vullen terwijl juist het leegmaken is zo belangrijk.
Bas: Ja, dat is een mooi oplaadmoment. Mooi hoor.
Kelly: Ja, dus ik kijk nu al uit naar zondag.
Bas: Maar goed, dit is dus, ik ben dan altijd weer van next level dus dan denk ik van dat begint met één dag, dan twee, dan drie, dan vier, totdat je dan nog maar één dag in de week eigenlijk met technologie bent en de rest van de week niet. Hoe zou dat zijn?
Kelly: Ik denk dat dat chill zou zijn.
Bas: Dat is toch fantastisch?
Kelly: Mij lijkt het echt heel tof.
Bas: Dat is echt fantastisch, of dat je alleen maar één uur per dag doet of zo of weet ik veel wat.
Kelly: Ik heb mijn e-mail en mijn WhatsApp is al helemaal zo ingesteld dat er staat van woensdag tot vrijdag ben ik bereikbaar en ga ik dus ook reageren en ik kijk alleen op dat tijdstip en op dat tijdstip. Als je mij nodig hebt omdat het tijdgevoelig is moet je mij bellen.
Bas: Oh ja, ja, ja.
Kelly: En anders dan ja, ik kijk daardoor ook echt veel minder.
Bas: Ja, je moet echt, je moet veel meer filters voor de buitenwereld instellen voordat ze bij jou uitkomen. Ik heb dat ook in mijn e-mail, standaard auto-responder: ik lees mijn mail maar één keer per week, als je me nodig hebt bel of sms dit nummer. Dan bel je mij en dan neem ik niet op, dan ga je door naar een belservice, die nemen dan op en die zeggen hé, ja, heb je Bas nodig? Ja, ok, kan ik een notitie achterlaten? Dan krijg ik weer een notitie en dan beslis ik zelf wel of het belangrijk is of niet.
Kelly: Ja, maar uiteindelijk anders word je gewoon echt heel erg geleefd.
Bas: Ja, je wordt geleefd, ja.
Kelly: En ja, wat je ook zegt, juist dat afschakelen, dat vertragen is super belangrijk alleen we hebben gewoon altijd het gevoel dat het niet kan. Dus voor ons is de goal zondag was het startpunt en eigenlijk wil ik gewoon elke avond om 6 uur dat ding gewoon uitzetten. We hebben wel een thuistelefoon voor de, ja, voor de familie als er iets is. Ik wil niet onbereikbaar zijn.
Bas: Nee, dat is de noodtelefoon, ja.
Kelly: Ja, maar die hebben ook alleen maar mijn vader en mijn moeder.
Bas: Je moet eigenlijk gewoon zo’n oud Nokiaatje ergens in de lader steken met een simkaartje.
Kelly: Nou, ik ken dus echt iemand die dus thuis de iPhone in een kastje doet en dan de Nokia inderdaad pakt voor noodgevallen.
Bas: Ja, ja, slim. Dat is ook wel een mooie uitspraak, als jij het plan niet maakt dan maken andere mensen het plan voor jou en dat is denk ik ook wat hier gebeurt, dat is gewoon dat als je niet je eigen plan trekt en daar heel sterk in bent dat gewoon andere mensen jouw leven gaan bepalen.
Kelly: Ja, want ik merk dat nu ook met mijn team, zij werken bijvoorbeeld in het weekend dus zij zeggen dan van oh ja, ja, maar dan kan ik je niet bereiken. Ik zeg nou, dan moeten we op zaterdag even met elkaar connecten en dan weet jij wat je zondag kan doen, maar op zondag ben ik gewoon niet bereikbaar, sorry.
Bas: Ja, mooi.
Kelly: En het werkt.
Bas: Ja, tof zeg.
Kelly: Ja.
Bas: Nou, we zijn alweer langer dan een uur aan het lullen Kelly, is er nog iets wat ik had moeten vragen wat ik niet heb gevraagd? Of wil je nog iets kwijt of whatever? Wil je nog even een commercial erin gooien of zo?
Kelly: Nee hoor, dat is allemaal niet nodig. Het enige wat ik misschien nog zou willen zeggen is dat ook al gebeurt er heel erg veel in je leven, met de juiste mindset en gewoon door positief te blijven en ook vooral te kijken naar wat kan wel en of dat nou is met ziek zijn of met een crisis of met Corona of whatever, ik denk juist door altijd te blijven kijken naar wat er wel kan binnen de mogelijkheden die je op dat moment hebt kom je altijd verder.
Bas: Ja.
Kelly: En maak je ook je eigen leven vele malen makkelijker en uiteraard dat van de mensen om je heen.
Bas: Ja.
Kelly: Want met niks kun je geld maken. Je kan ook met als je, ja, als ik, nogmaals, als ik naar mijzelf kijk, jaren geleden had ik elke maand 1 euro te besteden, ja, weet je, dat is in principe kun je daar niet van leven maar het kan, want ik sta hier nog steeds en ik ben ook niet uitgemergeld, dus het kan.
Bas: Ja.
Kelly: Dus je kan altijd iets.
Bas: Mooi, mooi gezegd, mooie afsluiter. Ik denk ook dat, ja, dat mensen hier gewoon kracht uit moeten halen, in welke situatie je ook zit weet je, er is altijd een lichtpuntje aan de horizon, hoe je het ook wil noemen. Het is, ja, er is altijd een way en het begint tussen de oren en dat is eigenlijk een beetje de boodschap.
Kelly: Ja, en vooral dat ja.
Bas: Ja, mooi.
Kelly: En als je het echt niet ziet zitten, zet dan je favoriete muziekje op en ga keihard dansen want chagrijnig zijn en dansen, dat moet je eens proberen, dat lukt je niet.
Bas: Dat lukt net niet, nee.
Kelly: Dat is gewoon niet te doen.
Bas: Nee, nee, mooi zeg, mooie afsluiter.
Kelly: Dank je wel.
Bas: Dank je wel dat je hier was, ik vond het echt een super inspirerend verhaal en ja, tot snel.
Kelly: Ja, dank je wel.
Bedankt voor het luisteren naar de Ondernemen op Slippers podcast. Check voor meer informatie ondernemenopslippers.nl. Tot de volgende keer!
Bas: Yes, wow, nou, dat was Kelly Derks. Wat een verhaal zeg, opgroeien in Limburg tot failliet gaan, tot andere mensen helpen, tot het amputeren van de borsten, ik vond het mega inspirerend. Dank voor het luisteren weer en ik zeg tot de volgende keer maar weer!
