Slippertje 26: De laagst geschoolde succesvolle ondernemer van Nederland?! - Met René Kock

 

Yes, het is weer maandag en dat betekent dat het tijd is voor een gloednieuwe podcast in de Ondernemen Op Slippers Show! Deze week is René Kock mijn gast, Rene noemt zichzelf de laagst geschoolde ondernemer van Nederland, maar hij weet het wel ver te schoppen met zijn ondernemingen!

Zijn plan is om in de toekomst op een boot te gaan wonen, want varen is zijn passie! Zo had hij ooit een opdracht om de atlantische oceaan over te varen, maar helaas ging dit niet door, hierover hoor je meer in de podcast!

Verder vertelt Rene in het 26ste Slippertje over:

• zijn tijd op school en de relatie met zijn vader
• waar zijn passie van varen vandaan komt
• de goede- en slechte tijden die hij kende als ondernemer
• zijn plan om plastic uit zee te halen
• én de juiste mindset voor het vinden van geluk

Laten we gaan luisteren naar de prachtige verhalen van René Kock, let’s go!!

Podcast transcriptie

Bas: Alright, dames en heren. Vandaag in de Ondernemen op Slippers podcast René Kock. Hij noemt zichzelf de laagst geschoolde ondernemer. Hij bleef slechts één keer zitten op de lagere school, twee keer op de mavo en hij bleef ook nog eens zitten op de havo. Hij was er zo klaar mee dat hij hem niet eens heeft afgemaakt. Maar goed, hij vond zijn heil in zeilen. Hij heeft drie jaar lang zeilles gegeven, megaveel op zee gezeten en als de kinderen gesettled zijn is hij zelfs van plan om permanent op een boot te gaan wonen. Hij is ook nog eens pionier op het gebied van mobile advertising en eigenaar van everywhereIM waar hij medische applicaties ontwikkelt. René, welkom.

René: Dank je wel.

Je gooit je shit opzij, en voelt je vogelvrij, je runt je business op je slippers en dat maakt je blij.

Bas: Mijn doel is dat heel Nederland deze jingle kan meezingen.

Je droom is werkelijkheid, bent van de stress bevrijd, je kraakt de code van het leven met zekerheid.

René: Ik hoor nu pas de tekst.

Bas: Ja, mooi. Ja, probeer zo dicht mogelijk in de microfoon te praten of een beetje schuin of wat dan ook, dan kunnen we je allemaal goed horen. Maar welkom René.

René: Dank je wel.

Nog maar 3 maanden te leven..?

Bas: Jij bent natuurlijk een bekende voor mij want jij bent de oom van mijn neef als ik dat zo mag zeggen. Dus dat is echt super leuk. Mijn eerste vraag René is altijd best wel intens: wat zou je doen als je nog drie maanden te leven hebt?

René: Ja, ik heb die andere podcasts dus ook gehoord en toen hoorde ik dat jij die vraag stelde en ik was verbaasd over een van die mensen die zei dat hij dan een Ferrari zou willen rijden. Toen dacht ik ook van ja, maar dat kun je toch gewoon huren? Dat kost helemaal niet zoveel geld. Nee, als ik nog drie maanden zou leven dan zou ik gewoon onwijs veel aandacht, nog meer aandacht aan mijn kinderen geven en met ze samen zijn en niet specifiek nog iets doen wat ik op mijn lijstje heb staan. Op mijn bucketlist staat alleen maar dat we over een paar jaar gaan reizen en wonen op die boot wat ik je bet vertelde.

Bas: Ja.

René: En nee, als ik drie maanden te leven zou hebben dan zou ik echt gewoon heel intensief nog met mijn kinderen veel praten.

Bas: Ja.

René: Dan kan jij zeggen: waarom doe je dat nu niet? Maar dat doe ik nu ook.

Bas: Ja, precies, ik probeerde er even over na te denken inderdaad hè. Dus eigenlijk je wil je kinderen alles meegeven waar ze zelf dus mee verder kunnen en dat je al je waardes met ze hebt gedeeld waar ze, ja, hopelijk veel aan hebben in de rest van hun leven.

René: Ja, precies, en dan probeer je in die drie maanden nog te kijken wat ben ik vergeten te zeggen of wat wilde ik eigenlijk nog tegen ze zeggen als ze straks 35 zijn.

Bas: Ja.

René: En dat maak je dan met die drie maanden niet meer mee en dan prop je dat in die periode.

Bas: Ja, en zijn er dan nu dingen die in je hoofd zitten die je denkt van ja, dat zou ik graag willen zeggen? Of is dat niet echt, is dit een hele moeilijke vraag?

René: Nee, ik snap je vraag heel goed. Het is misschien wat lastig om te beantwoorden omdat dat nou net dingen zijn die ik dan tegen ze ga zeggen als ze 40 zijn.

Bas: Ja, ik snap het.

René: En dat zijn ze nu nog niet.

Bas: Precies.

René: En over drie maanden ben ik er nog.

De kleine René

Bas: Ja, dat hoop ik wel. Ja, mooi man. Ja, we zitten hier nu in Bussum in jouw mooie huis. Waar ben je eigenlijk een beetje opgegroeid?

René: Ik ben zelf opgegroeid, getogen in Nijmegen.

Bas: Nijmegen, ja.

René: Ja.

Bas: Was dat leuk wonen daar?

René: Ik ben daar geboren en getogen omdat mijn ouders beide met een bijzondere historie er naartoe zijn gekomen. Mijn moeder die kwam uit Indonesië met de boot en die werden in een soort, ja, een soort wijk geplaatst waar allemaal mensen uit Indonesië werden opgevangen. Mijn vader die kwam uit Duitsland net na de oorlog en die werd in een soort kampement geplaatst want die Nederlanders wisten toen na de oorlog niet wat ze met die Duitsers aan moesten en toen mijn vader na een jaar uit dat kampement kwam, dat was in Nijmegen, dat was geen gevangenis maar er zaten wel hekken omheen, toen is hij gaan wonen in een soort wijk die in de buurt van die wijk lag waar mijn moeder woonde, dus waar die Indonesische mensen woonden en daar hebben ze elkaar leren kennen en daar hebben ze een opleiding gedaan en zijn ze gaan werken en gaan wonen en daar hebben ze kinderen gekregen. Dus ik was, ja, noodgedwongen Nijmegenaar. Ik zou, je hoort weleens vaker dat mensen weer teruggaan naar hun roots hè, Nijmegen heeft voor mij niet, ja, daar heb ik wel mijn schooltijd doorgemaakt, maar ja, je hebt net al voorgelezen wat die schooltijd inhield, ik heb niet echte roots in Nijmegen. Er wonen misschien nog wel wat familieleden, maar daar heb ik niet zo heel veel contact mee. Ik ben daarna naar Den Bosch verhuisd ergens midden 20, toen ik in de 20 was en daarna naar Amsterdam en vanuit Amsterdam met kinderen naar Bussum, naar Naarden. Ik heb meer mijn roots in Nederland dan in een specifieke stad. Zo zie ik het eigenlijk.

Bas: Ja, precies, dus gewoon Nederland is jouw thuis en het is niet per se een stad of een plek.

René: Ja, ik ben Nederlander, ja, zo voel ik het.

Moeder uit Indonesië

Bas: Maar dat is grappig want jouw moeder komt dus ook uit Indonesië en ik werd vroeger altijd pinda genoemd, had jij daar ook last van?

René: Nee, maar dat komt omdat mijn moeder van een Indonesische moeder en een Spaanse vader is en mijn vader is van een Nederlandse vader en een Duitse oma, Duitse moeder, waardoor het bij mij niet, bij mij zien ze altijd wel een klein beetje dat Indonesische maar ik ben ook weleens voor Japanner uitgemaakt, dus.

Bas: Ja, inderdaad, nu je het zegt.

René: En soms zeggen mensen ook weleens je hebt iets Spaans, snap je, en daar gooi ik het dan ook graag op want ik vind Spanje natuurlijk een fantastisch land.

De laagst geschoolde ondernemer van Nederland?

Bas: Ja, ja. Ik had het net over jouw ontzettende schoolcarrière natuurlijk hè en ik mocht van jou zeggen, ik mocht jou de laagst geschoolde ondernemer noemen, dat is natuurlijk, ja, dat is natuurlijk bijzonder om te zeggen, maar ja, vertel eens iets over die krachtige carrière dat je zo vaak bent blijven zitten en uiteindelijk gewoon je havo niet hebt afgemaakt omdat je er helemaal klaar mee was?

René: Maar dat heeft alles te maken met hoe ouders omgaan met hun kinderen als ze op de lage school en op de middelbare school zitten. Mijn ouders die hadden, ik vertelde net al hè, mijn vader kwam uit Duitsland na de oorlog en mijn moeder uit Indonesië, dat is een bepaalde generatie die problemen met zich meedragen die daar lang over gedaan hebben voordat ze dat hebben kunnen verwerken. Ik denk dat mijn moeder nu nog steeds in een soort van verwerkingsproces zit, met als gevolg dat ze heel weinig tijd hadden voor hun kinderen, in ieder geval niet de aandacht die wij nu als, dat heeft een bijnaam de ouders zoals wij nu zijn, dat zijn van die, hoe noem je die sport ook alweer waarbij je zeg maar bezemt?

Bas: Curling?

René: Juist, wij zijn van die curlingouders dus dat betekent dat wij heel veel aandacht aan onze kinderen geven. Dat heb ik nooit gehad. Ik kan mij niet herinneren dat mijn ouders ooit op school zijn geweest, laat staan dat ze in het bestuur of in een of ander werkgroepje zaten. Dus zelf waren ze ook niet erg hoog geschoold dus als wij na die mavo, havo een mbo-opleiding zouden hebben gedaan dan hadden ze dat al fantastisch gevonden. Dus wat dat betreft stelden zij daar geen eisen aan, maar ze waren ook niet betrokken en ik was nogal een recalcitrant jongetje en dat komt omdat mijn vader tamelijk autoritair was. Ik was vroeger ook bang voor mijn vader dus dan krijg je toch een soort tegendraads gedrag denk ik bij jonge mensen en bij jonge kinderen zeker, althans bij mij. En ja, op school bakte ik er echt niks van. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een boek heb opengeslagen.

Bas: Kan je je niet herinneren.

René: Als ik al wat deed dan was het luisteren naar mooie verhalen van bepaalde leerkrachten die ik dan inspirerend vond en ik zal best wel wat boeken hebben opengeslagen, maar ik vond school eigenlijk helemaal niet zo belangrijk.

Relatie met vader

Bas: Ja, maar wat je net zei dat is natuurlijk wel interessant dat je zei je bent bang voor je vader en waar is dat vandaan gekomen dan? Of is dat gewoon meer omdat hij zich zo opstelde dat hij…

René: Ja, mijn vader was denk ik ook heel erg onzeker en wist misschien niet zo heel goed hoe hij dat gezin nu moest runnen. Dat denk ik hè, dat is een aanname want hij leeft niet meer, hij is in 2010 overleden.

Bas: Ok.

René: Hij was, de manier waarop hij het deed, dat zie je wel vaker terug in die generatie, hij was gewoon een autoritaire vader. Dus als wij niet deden wat hij zei, nou, dan spurten wij, ik zie het nog voor me, de trap op naar de eerste verdieping om de slaapkamer te halen en dan had je nog net een tik te pakken op je billen van hem en die probeerde je te voorkomen.

Bas: Ja.

René: Nee, ik was echt bang voor mijn vader en mijn zus ook. Het bijzonder is dat toen ik zo ergens zo rond de 25, 26 was, ik had vaak van die rare dromen dat ik langs een soort stroveld liep waar allemaal grote hooivelden waren en dan zag ik in de verte een soort capsule in de vorm van een pil maar dan megagroot, 2 kilometer breed en een kilometer hoog. Die kwam altijd langzaam aanrollen en in die droom, die droom heb ik heel vaak gehad en dat kwam naar mij toe en net voordat die over mij heen rolde werd ik weer wakker of stopte de droom. Totdat ik zo rond mijn 27e met mijn vader een gesprek had en ik merkte dat ik langer was dan hij, maar ook fysiek sterker. Niet dat ik dat uitprobeerde, maar dat was heel duidelijk zichtbaar. Mijn vader was gewoon ouder geworden.

Bas: Geen armpje drukken.

René: Nee, dat deden we niet. En als we dat deden vroeger dan won hij altijd weet je wel, zo’n man was dat. Ik zou mijn kinderen altijd laten winnen of in ieder geval een aantal keren laten winnen.

Bas: Precies.

René: Totdat ik met mijn vader sprak op mijn, ik denk rond mijn 27e, 28e en ik merkte dat hij verbaal minder sterk was. Hij mankeerde niks hoor, maar ik merkte dat ik hem verbaal beter aankon en daarnaast was ik fysiek ook sterker en ik merkte ook dat ik wat groter was en langer was dan hij en sindsdien heb ik die droom nooit meer gehad, dus was die angst ook volledig verdwenen.

Bas: Wow, bijzonder.

René: Ja, apart verhaal ja.

Bas: Heel bijzonder. Nou, goed, ik denk ook veel heeft te maken met hoe je je zelfvertrouwen opbouwt en ik kan mijn voorstellen dat in die fase als je zo je school niet echt top gaat en ja, misschien heb je thuis ook niet altijd dan de beste situatie dat je daardoor je zelfvertrouwen inteert en dat je dat zelfvertrouwen leert opbouwen gaandeweg als er dingen wel goed gaan of lukken.

René: Ja.

Bas: Is dat ook iets waar je zelf mee bezig was? Of had je al dat zelfvertrouwen op die leeftijd dat je het mannetje was zeg maar?

René: Nee, zeker niet, nee, zeker niet. Dat zelfvertrouwen was er absoluut niet. Als ik nu kijk naar mijn zoon hoe zelfverzekerd die eigenlijk al een beetje op de lagere school was en dat ook op zijn middelbare schoolperiode, mijn zoon die je net even zag die is, ja, die is echt heel zeker van zichzelf. Die weet wat hij wil en die weet ook soms niet wat hij wil en dan gaat hij het gewoon uitzoeken, maar dat boeit hem verder niet en dat herken ik niet in de René van vroeger. Ik was helemaal niet zeker van mijzelf. Ik wilde wel alles uitproberen en alles proberen te ondernemen, zo kwam ik ooit bij de PTT terecht waar ik een tijdje voor gewerkt heb, PTT Post toen nog. Kon je bij een loket je postzegel halen of je geld wisselen en ik kan mij nog herinneren dat ik een keer met een postbeambte mee mocht, die ging een frankeermachine omruilen in een gevangenis en dat was in Arnhem, daar heb je de Koepelgevangenis en toen ik daar met hem doorheen liep, daar heb je echt zo’n koepel waar je zeg maar een rond plein hebt en om dat ronde plein heen heb je een soort bouwsel, zo’n halve cirkel en daar waren al die cellen achter, daar hingen al die gevangenen over die balustrade naar beneden te kijken en die zagen die twee postbeambten lopen met die frankeermachine en toen dacht ik toen ik daar liep wat ik ook ga doen in mijn leven, wat er ook gaat gebeuren, ik zorg dat ik nooit op het verkeerde pad terecht kom want hier wil ik gewoon niet terecht komen. Ik wil wel mijn ruimte en mijn vrijheid houden.

Bas: Ja.

René: Ik heb zelfs nog op mijn 19e gedacht om mij aan te melden voor het Vreemdelingenlegioen, ben ik mij gaan verdiepen in hoe kom je daar terecht hè, die zijn gelegerd in Aubagne en er is een of ander schimmig kroegje in Antwerpen waar je je kunt aanmelden en dan ga je met een Volkswagen Kever die zette je dan daar af. Die waren toen nog op zoek naar soldaten. Maar toen werd ik opgeroepen voor de militaire dienst en daar kwam je in de kazernes terecht waar de deur van dicht ging achter je zodra je binnenkwam en toen dacht ik van nou, deze tijd moet ik maar doorlopen, maar dat gaat hem voor mij ook niet worden om de rest van mijn leven in militaire dienst te verblijven want ik wil toch wel een stukje vrijheid houden, zeggenschap over mijn eigen wil.

Vrijheid op zee

Bas: Ja, en die vrijheid ben je vrij snel gaan opzoeken op zee toch? Want is dat al iets, want toen je je havo niet had afgemaakt, ben je daarna al meteen gaan zeilen en dat soort dingen gaan doen? Of zat daar nog wat tussen?

René: Nee, na de havo ben ik die paar jaar gaan werken voor, ik denk 2,5 jaar voor de PTT.

Bas: Ja.

René: En toen heb ik ontslag genomen en dat vonden veel mensen vreemd want ja, bij de PTT werken dat is toch in ieder geval verzekerd van een goed pensioen.

Bas: Ja.

René: En toen bedacht ik me ik ga hier gewoon mee stoppen want dit zie ik gewoon niet zitten voor de rest van mijn leven om dit te blijven doen en de zee heeft mij altijd al aangetrokken en ik had al veel zeilervaring vanaf mijn zesde want mijn ouders hadden vroeger een boot en ik had een zeilbootje samen met mijn zus.

Bas: Cool.

René: En toen heb ik ontslag genomen en tegelijkertijd kon ik een klus doen om naar Amerika te vliegen, naar Miami, om precies te zijn Fort Lauderdale, een boot op te knappen die moest teruggevaren worden. Ik werd gewaarschuwd door veel mensen van nou, hou het in de gaten want misschien zit er wel drugs in die boot. Dat was natuurlijk het eerste wat ik deed toen ik aankwam om die boot te onderzoeken, onder de vloerplanken, onder de vloerdelen kijken of er wat verstopt lag, maar uiteindelijk, ik had die eigenaar nooit ontmoet, die zat in Spanje en alles ging via de telefoon, maar hij had wel 10.000 gulden overgemaakt zodat ik daar in ieder geval die boot kon opknappen om terug te varen en maar na een maand, ik ben niet echt heel, ik was toen zeker niet heel technisch. Toen bleek dat die motor gewoon niet goed was en heb ik een vriendje over laten komen die had alle tijd van de wereld en die was automonteur en dat vond de eigenaar prima want die kon mooi aan die motor sleutelen. Dus toen hadden we die motor weer gemaakt want er waren een paar dingen niet goed aan die boot. Ik denk dat we twee pogingen hebben ondernomen om vanuit Fort Lauderdale naar de Bahamas te varen zo’n beetje rond de helft liepen we tot onze knieën in het water in die boot. Dus er zat een lekkage in. Dus moesten wij weer terug naar Fort Lauderdale, onderzoeken wat er nou loos was en wij vonden, wij hebben dat lek nooit gevonden, totdat we wisten van ja, die boot moet gewoon het water uit en er moet gewoon onderzoek plaatsvinden wat er nou precies loos is. En toen wilde die eigenaar geen geld meer overmaken. Al die tijd werden wij begeleid door de makelaar die die boot had verkocht aan die eigenaar die in Spanje zat. Die zat in Spanje in de tulpenhandel. Ik heb geen idee of dat echt zo was, maar in ieder geval hij zat in de tulpenhandel. In ieder geval die makelaar die hielp ons gedurende die twee maanden dat we daar zaten, die bracht ons overal naartoe om gereedschap te kopen of onderdelen te kopen en die zag dat wij gewoon heel erg dedicated waren om dat schip…

Bas: Te fixen.

René: Ja, precies. Dus die liet ook weten na twee maanden nou, ik zie dat die jongens goed werk doen, ja, er is meer geld nodig want die boot moet het water uit, er moeten misschien wat reparaties plaatsvinden en dat wilde die eigenaar niet. Die zei van nou, ik heb er 10.000 gulden in gestopt dus voor mij is het genoeg. En toen ben ik teruggevlogen.

Bas: Gewoon klaar, de klus was, je was er klaar mee. Het was gewoon veel te gevaarlijk om met zo’n boot…

René: Het was sowieso te gevaarlijk om hem terug te varen en hij zei ik maak geen geld meer over, ik vlieg over een paar maanden zelf wel en dan los ik het op en dan ga ik wel met die boot varen.

Bas: Ok.

René: Maar toen ben ik dus teruggekomen en toen heb ik mij aangemeld bij de Zeezeilers van Marken, dat is een zeezeilschool die zit in Harlingen en daar heb ik diverse diploma’s gehaald om les te kunnen geven op zee want de zee trekt mij en toen ben ik dat gaan doen drie jaar lang, ben ik gaan varen.

Avonturen op zee

Bas: Wow, tof. En heb je nog andere exotische verhalen van andere boten die je hebt verplaatst ergens op de wereld of spannende avonturen op zee natuurlijk genoeg waarschijnlijk?

René: Exotisch zou ik niet willen zeggen, maar het heeft wel raakvlakken met de business waar ik nu in zit want wij bouwen alleen maar medische applicaties, ik heb ooit een keer een boot op moeten halen in A Coruña, die moest teruggevaren worden naar Nederland. Toen we daar aankwamen werd ik aan een schipper gekoppeld, want ik was nog niet zeg maar ervaren genoeg om die boot te kapiteinen dus ik was gewoon een eerste maat. Maar die schipper was een Nijmegenaar notabene. Die had een, ik ben even vergeten hoe dat heet, maar die had chronische zweetvoeten, dus die kon zijn schoenen niet binnen neerzetten in de boot want dan verging je van de lucht. Maar ook als die schoenen buiten stonden en de wind stond verkeerd dan verging je binnen van de lucht. Dus ik moet het toch eens opzoeken hoe dat heet, maar dat is iets wat mij is bijgebleven dat ik gevaren heb met iemand die, ja, extreme zweetvoeten had die roken, dat is misschien niet zo leuk om hier te vertellen, en ja, voor de rest ja, wat maak je mee op zee, eigenlijk van alles hè, storm, windstiltes.

Zeeziek

Bas: Ja, en ik bedoel, je moet dus niet zeeziek zijn. Daar heb ik dus heel erg veel last van. Ik zou heel graag meer op zee willen zitten, maar ik heb zelfs geprobeerd om te golfsurfen in Bali en ik werd zelfs misselijk toen ik op mijn surfplank de hele tijd op en neer ging.

René: Oh ja?

Bas: Ja. Ik word overal best wel snel misselijk zeg maar en dan had ik ook op een gegeven moment van die bandjes gevonden die dan zo’n drukpunt hier hebben of je kan tabletten slikken al dat soort dingen, maar.

René: En? Hielpen die bandjes?

Bas: Ja, die bandjes, ja, het hielp enigszins zeg maar, maar ja, als je lang op een boot zit dan op een gegeven moment word je ook wel, ik heb ook wel wat gezeild hoor, Kroatië met een catamaran, eilandjes gehopt, Griekenland, Ibiza en Mallorca rondgezeild, maar dat was allemaal catamaran, die ligt sowieso een stuk stabieler denk ik, maar ook als die, toen we tussen Mallorca en Ibiza gingen zeilen ging de zee ook, ja, best wel ruw, ja, dan zit ik, ik heb echt die hele reis lopen kotsen.

René: Ja?

Bas: Ja, ja.

René: En wat was jij op die boot? Was jij gewoon een gast?

Bas: Ja, ik was een gast. We waren met een groep ondernemers op die boot of dat waren dispuutgenoten allemaal en andere mensen van het dispuut wisten hoe ze moesten zeilen en dat soort dingen dus mij werd gewoon verteld welk touwtje ik aan moest trekken en dat soort dingen.

René: Nou ja, wat scheelt is dat ik denk als jij op een boot het voor het zeggen hebt, dus als jij het roer en het touw in handen hebt en jij bepaalt de koers en je weet ook precies wat je moet doen om die boot te besturen dan kun je het je mentaal gezien ook bijna niet veroorloven om zeeziek te worden. Al heb ik dat wel een keer gehad hoor, dat ik alleen aan het varen was op de Noordzee en dat ik ook misselijk werd doordat ik vanuit een rustig Den Helder de Noordzee op ging waar een onhandige golf was waardoor die boot gewoon zeg maar zodanig bewoog waardoor ik ook misselijk werd. Maar dan ga ik een half uurtje liggen en dan is het bij mij weg.

Bas: Ja.

René: En ik kan mij herinneren dat ik bij de Zeezeilers van Marken ook weleens een keer les heb gehad als leerling was ik aan boord, dan had ik het niet voor het zeggen en ja, dan ben ik ook over mijn nek gegaan. Maar dus ik denk dat het voor een deel ook een mentale kwestie is. Ik merk het bij Antoinette ook, die was in het begin ook best wel vaak zeeziek, maar die staat nu binnen gewoon te koken ongeacht het weer.

Bas: Oh, wow.

René: Ja.

Bas: Het is ook een kwestie van gewenning misschien, als je eenmaal een paar dagen op zo’n boot zit dan is het een bepaalde drempel waar je overheen gaat of zo.

René: Ja, en je moet het denk ik ook vooral ontzettend leuk vinden.

Bas: Ja, dat is denk ik ook wel.

René: En ik weet niet hoe leuk jij het vindt.

Bas: Ja, weet je, ik zie het ook als, ik zie op een boot zitten midden op zee misschien ook wel als een meditatieve exercitie of zo weet je wel, kijk om je heen, er is helemaal niks, je zit in je eilandje, je bent op jezelf aangewezen, het is ook wel spannend weet je want je moet het weer in de gaten houden en welke kant ga ik uit en het is een heel, met de mensen waar je mee op de boot zit is het ook heel intiem zeg maar hè, want je hebt niet heel veel ruimte. Dus ja, ik zie het ook wel als een goede leerschool zeg maar om op zee te zitten.

René: Dat is zondermeer waar. Ik vaar regelmatig alleen en dan doe ik een rondje Noord-Holland, dus dan vertrek ik vanuit Lelystad en dan vaar ik bij Den Helder eruit en kom ik via IJmuiden weer binnen, daar ben ik 2, 3 dagen mee bezig en dat alleen op zee zitten dat geeft inderdaad een soort zen-gevoel.

Bas: Ja.

René: Dat je en het schip beheerst, dat je je confident voelt met het weer. In Nederland kunnen we, of wereldwijd kunnen we het weer al heel goed vooruitzien hè, dat is vaak al een week dus het zal je niet overkomen dat je bij Den Helder eruit vaart en ter hoogte van IJmuiden in een storm terechtkomt want dat weet je vaak al van tevoren. Dus je kiest het goede momentum uit en dat is zeker waar ja, het heeft iets meditatiefs, ja.

Bas: Ja, top.

René: Ja, dat is wel mijn ding.

De wereld bevaren

Bas: Ja, gaaf. Gaaf man. Want je hebt ook, dat zei je ook, als de kinderen zeg maar een beetje gesetteld zijn en dat soort dingen dan wil jij gewoon permanent op een boot wonen en is dan het idee ook om dan met die boot rond de wereld te gaan of ligt die boot op één plek en ga je af en toe ergens heen? Of heb je daar nog geen idee bij?

René: Jawel, je zegt het goed want we nemen echt de tijd totdat zij zich volledig aan hun studie hebben overgegeven of aan hun werk of wat dan ook en als dat het val is dan, want we hebben onze boot inmiddels al gekocht om dat te gaan doen, dan gaan we inderdaad varen, de wereld rond. Ja, dat is het idee dat we dat gaan doen. We willen afzakken via de Spaanse kust naar Marokko en dan Kaapverdië, dan ga je naar de overkant naar Suriname en dan misschien via Zuid-Amerika rond, maar voor hetzelfde geld bedenken wij daar dat we het ook wel interessant vinden om toch gewoon noordwaarts richting Alaska te gaan en dan doen we dat. Het idee is dat we, het idee is dat we op die boot gaan wonen en dat we bij tijd en wijlen terugkeren om de kinderen te zien en met ze nog dingen te ondernemen en dan vliegen we weer terug naar ons huis, want dat is het dan, ons varende huis en dan varen we weer verder. En dat kan 5 jaar duren, dat kan ook 10 jaar duren.

Bas: Wow, wow.

René: Dat is het idee inderdaad.

Bas: Super gaaf. Nou, ik denk dat het heel inspirerend is voor heel veel mensen weet je. Ik bedoel, ik volg een stel, een Australisch stel, misschien ken je het op YouTube, die heet La Vagabond volgens mij, die hebben echt een mega catamaran waar ze ook onderweg hebben ze een kindje gekregen.

René: Kindje gekregen.

Bas: Maar die reizen ook de wereld rond.

René: Ja, klopt.

Bas: En dat liet me een beetje denken aan het beeld zeg maar wat ik heb van als je de wereld rondzeilt en af en toe wat mensen aan boord en eraf en gewoon, ja, dat soort dingen, dan wil je het ook gaan vastleggen en gaan vloggen en bloggen en dat soort dingen om ja, misschien echt heel veel leuke mensen op je pad te laten komen gaandeweg of heb je gewoon zoiets van ja, het maakt me niet uit, ik ben gewoon zen en ik ga de wereld rond.

René: Ja, dat is het idee. Het is dus niet het idee om het vast te leggen zoals zij dat doen hè, er zijn op YouTube waanzinnig veel van die zeg maar wereldomzeilers die het op die manier doen en op die manier ook wat geld vergaren.

Bas: Ja, sponsoring, ja.

René: Er was er eentje die heet Tarka, dat is een vent die deed het alleen op een 7,5 meter bootje en zijn doel was om al het geld wat hij binnenhaalde om het plastic en het vuil op te ruimen.

Bas: Ja.

René: Dat was zijn missie en die van ons ligt meer in die richting. Dus wij gaan geen YouTube filmpjes of vooralsnog ook geen geld verzamelen, zeker niet geld verzamelen om in eigen onderhoud te voorzien, maar we gaan wel iets doen om het plastic uit het water te halen en hoe we dat precies gaan doen dat weten we nog niet, maar stiekem zijn we daar nu al mee begonnen want als we over het IJsselmeer varen en ik zie een ballon drijven dan ga ik ook het water in om hem uit het water te halen. Ik ben zwaar anti-ballonnen. Dat is een beetje lastig om te zeggen tegen een vader met kleine kinderen zoals jij, maar ballonnen die, dat is ook een van de vervuilers net als veel plastic flessen natuurlijk. Dus nee, we gaan het niet vastleggen, we gaan er geen geld mee verdienen, maar we gaan wel iets doen om iets goeds te doen.

Bas: Mooi, een mooie missie.

René: Ja.

De reis naar de eerste onderneming

Bas: Ja, een mooie missie. Ja, weet je, ik kan mij nog herinneren, ik weet niet of ik dan al een te grote sprong maak, dat moet je maar even aangeven. Ik kan mij herinneren dat jij een bedrijf bent gestart dat heette i-Wood. Daar zit waarschijnlijk nog een hele reis voor. Misschien kun je daar iets over vertellen voordat je daar was? Want dat is het ene wat bij mij nog in het hoofd komt, ik zie zelfs die clip voor me waar je zo’n video had gemaakt dat er zo’n snowboarder van een berg afspringt, dat zie ik voor me met dat beeld, maar daar zit nog iets voor denk ik en dat was echt een hele pioniersfase met Palmpjes en allemaal dat soort dingen waar jij heel veel mee bezig was volgens mij.

René: Ja, in 2000 waren veel mensen van mijn generatie met een Palm of met een Psion actief.

Bas: Ja, leg even uit voor de leken wat een Palm is want ik kan mij voorstellen dat mensen niet eens weten wat een Palm is.

René: Ja, een Palm is een iPhone, maar dan een eigen operating systeem en een pennetje waarmee je schrijft op het scherm. Dat noemen ze graffiti.

Bas: Ja.

René: En toen had je nog zo’n monochroom scherm, groen met zware icons. Met de Palm, of met de iPhone kun je extreem veel en met een Android veel meer, maar met die Palm kon je hoofdzakelijk je adres boek bijhouden en je agenda en die paste in een soort houdertje, dat noemen ze een cradle en die was met een serial kabel aan je computer verbonden. Op het moment dat je die Palm in die cradle plaatste dan synchroniseerde die die agenda met een programmaatje wat op je computer stond, dus dan waren je agenda en je contactenlijst die waren gesynchroniseerd. Er waren een paar slimme jongens bij KPN die hadden bedacht dat als je die Palm koppelt aan een pager, even voor de jongelui aan de andere kant van de lijn, een pager dat heeft de brandweer nog aan zijn pak halen, dat is eigenlijk een van de weinige netwerken nog die vrijwel altijd werken in Nederland. Tegenwoordig gebeurt heel veel via de mobiele telefoon, maar een pager is zo’n klein kastje van pak hem beet 6 cm bij 2 cm met alleen maar een schermpje erop waar je een telefoonnummer op ziet en dat telefoonnummer dat moet je dan vervolgens gaan bellen. Dus dan loop je naar een telefoon en dan ga je dat nummer bellen wat op die pager is binnengekomen.

Bas: Ja, bij mij komt het woord pieper dan in mijn hoofd.

René: Juist, een pieper, precies. Nou, dus in 2000 hadden ze bedacht dat als je die Palm koppelt aan zo’n pieper dan maak je dus gebruik van een netwerk wat het eigenlijk altijd doet en dan kun je dus, je kunt een telefoonnummer doorsturen, maar dan kun je ook tekst doorsturen. Dus hadden zij bedacht om de beurskoersen binnen te laten komen op die Palm. Daar hadden ze hele slimme software voor geschreven, hadden ze zelf gedaan en toen ze merkten dat dat een succes werd was er een farmaceut die zei van nou, we willen wel een aantal van die dingen en dan moeten er gewoon medische berichten binnenkomen voor de cardioloog. De farmaceut kwam net met een nieuw geneesmiddel en in die tijd werden er nog miljoenen gespendeerd aan marketing branding en toen hebben die kerels hebben ontslag genomen bij KPN, die zijn toen een eigen bedrijf begonnen en die hadden mij benaderd omdat ik zelf in de farmaceutische industrie had gewerkt, daar had ik een netwerkje en ik had ook als consultant gewerkt en ik wilde gewoon ook ondernemer zijn en die zeiden toen nou, als je bij ons dit product gaat verkopen aan de farma in Europa dan krijg je 4,9% van de aandelen. Zo gezegd zo gedaan. Dat product dat verkocht als een tierelier, niet omdat ik het zo goed deed, maar omdat gewoon elke farmaceut wel op zoek was naar iets innovatiefs.

Bas: Ja.

René: En die kochten dan zo´n Palm met een pager, vaak in duizend/ of in honderdtallen tegelijk met een abonnement van 2 of 3 jaar zodat die arts ook 2, 3 jaar lang dat bericht ontving, die medische berichten ontving en wij zorgden dat dat medisch bericht op de server klaarstond elke dag.

Bas: En wat voor berichten waren dat dan bijvoorbeeld?

René: Medische berichten over productintroducties, maar ook over bepaalde onderzoeken op cardiologiegebied.

Bas: Precies.

René: Gewoon echt berichten die artsen nu van de website afhalen.

Bas: Ja, ja.

René: Of die ze vanuit hun vereniging bijvoorbeeld doorgestuurd krijgen. Maar goed, aan de Palm kwam ook een eind en toen kwam de XDA op de markt, ik denk zo medio 2003. Dat was een operator die heette O2, dat is volgens mij een Duitse operator, later in Nederland kwam Telfort met dat ding op de markt als ik me niet vergis, de XDA daar kon je mee internetten en bellen. In die tijd van die Palm zeiden heel veel huisartsen of cardiologen die ik sprak van goh, is hartstikke mooi die agenda en dat adresboek en die hadden dan in de andere hand een Ericsson of een Nokia telefoontje en toen zeiden ze dat zou nou mooi zijn hè, als je die twee dingen in één kon hebben. Nou, dat was de XDA eigenlijk. Daar kon je mee bellen en mee internetten. Ik geloof dat 5MB toen 20 euro kostte, 5MB. Dus daar hadden wij een model omheen gebouwd met die XDA zodat ze weer medische berichten kregen en dan in kleur, die XDA die had een kleurenschermpje, en als zij een abonnement afnamen met data dan kregen zij dus niet alleen maar op die XDA berichten die op hun vakgebied relevant waren want we konden de huisarts andere berichten geven dan de cardioloog en dan de neuroloog, maar we gingen dan ook een model aanbieden aan de farmaceut waarbij de farmaceut reclame kon maken ook bij verschillende doelgroepen en die arts die kreeg die data dan gratis. Dus de deal was naar de arts, als je een abonnement neemt op de PharmaPhone, dat was de naam van dat concept, de PharmaPhone met twee keer ph en je neemt er een data-abonnement bij dan wordt dat data-abonnement je gratis verstrekt, maar daar moet je wel reclame voor accepteren op je telefoon. Nou, er waren een hele hoop artsen die zeiden dat is prima, dat doen we. In de tussentijd had ik overigens het bedrijf gekocht, ik had een management buy-in gedaan want die vorige eigenaar had het bedrijf verkocht aan het NOB in Hilversum, NOB ging na verloop van tijd weer terug naar de core business, radio en tv, die wilden weer niks met mobiel en toen had ik het bedrijf gekocht met een management buy-out. Ga ik te snel?

Bas: Nee, nee, ik volg het nog.

René: Ok, dus na verloop van tijd hadden wij denk ik ongeveer 1.000 artsen die een abonnement hadden op hun PharmaPhone en we werkten op het netwerk van KPN.

Bas: Ja.

René: En op die PharmaPhone, als je op dat scherm keek dan zag je een paar icons, wij noemen dat nu apps, zag je een paar icons en als je daarop klikte kreeg je een adresboek van huisartsen of informatie die voor de huisarts relevant was en daaronder stond een banner en die rouleerde automatisch. Wij konden op afstand die banner laten rouleren en die banner dat was reclame van farmaceuten, maar ook van Volvo en ook van reisbureaus, doelgroepen die geïnteresseerd waren, zeg maar media die geïnteresseerd was in de doelgroep artsen.

Bas: Ja.

René: En in 2004 had ik dat bedrijf dus gekocht en in 2006 hadden we ik denk iets van 1.000 abonnees, dat is natuurlijk helemaal niet zoveel, maar er zijn maar, toen waren er maar 20.000 artsen en toen dachten we van nou, we gaan het bedrijf gewoon verkopen want een arts heeft een hoge ARPU, ARPU staat voor, dat is een term die we nu ook niet meer kennen, maar Average Rate Per User. Dus wat je gemiddeld belt en artsen hadden een hoge ARPU, ergens tussen de 70 en de 100 euro en toen hebben we het aangeboden bij Vodafone en bij KPN tegelijkertijd en uiteindelijk heeft KPN het bedrijf gekocht. Die hebben het hele model van reclame en content gekilld en die hadden gewoon in een keer 1.000 abonnees erbij.

Bas: That’s it?

René: Dat was het.

Eerste exit

Bas: Ok. Dus dit was, het is eraf gelopen eigenlijk, maar dit was jouw eerste exit of zo? Of hoe moet ik het zien?

René: Ja, dat was, ik was 75% eigenaar van dat bedrijf en een techneut waar ik het mee samen deed was 25% eigenaar en nou, we hebben het bedrijf goed verkocht aan KPN en toen besloten dat we datzelfde model voor de consument in de markt wilden gaan zetten.

Bas: Juist.

René: En dan kom ik terug op wat jij net zei, dat was i-Wood.

Bas: Ja. Ja, en toen ging je technologie vooruit dus je kreeg natuurlijk elk jaar weer nieuwe toestellen en toen was de BlackBerry nog best wel dominant in de markt en was de introductie van de iPhone al? Nog niet denk ik hè?

René: Nee, nog niet. De BlackBerry was wel dominant, maar hoofdzakelijk in de zakelijke markt. De consument had nog vaak Ericsson en Nokia en Windows telefoons.

Bas: Oh ja.

René: Dus toen zijn wij in 2006 begonnen, 2007 begonnen met het bedrijf i-Wood.

Bas: Ja.

René: En waarom i-Wood, omdat wij voor elke, wij hadden hetzelfde model bedacht eigenlijk wat we voor die artsen deden willen we ook voor de consument gaan doen.

Bas: Ja.

René: Dat klinkt arrogant, maar wij wisten toen al dat die operators hun inkomsten gingen verliezen in de toekomst want die belminuten en die sms’jes en die data dat werd steeds goedkoper. En dat zie je nu ook want je hebt een all-in bundel voor 30 euro, volgens mij zelfs onbeperkt internet.

Bas: Ja, precies.

René: En wat wij toen zeiden tegen operators nadat we i-Wood hadden opgericht, dit gaat een model worden wat je eigenlijk als operator zou moeten adopteren, verstrek gewoon gratis bellen, gratis data en sms aan je consument en geef ze daarvoor gerichte reclame terug want dat vinden consumenten interessant en die reclame-inkomsten dat wordt je nieuwe model. Operators waren nogal achterdochtig en toen zijn wij begonnen met het creëren van gebruikers en dat deden we samen met de Belcompany. Dus bij de Belcompany werden ik geloof 900 medewerkers opgeleid met als gevolg dat als jij als consument bij de Belcompany kwam, misschien zijn er wel mensen die dit horen en dat zich nog kunnen herinneren en je zei ik wil graag een mobiele telefoon, dat werd dan een Ericsson, Nokia of Windows telefoon met data en dan zeiden ze achter de balie, oh, dan moet je i-Wood op je telefoon nemen. i-Wood? Wat is dat dan? Zeiden die consumenten. Nou, i-Wood dan krijg je gratis data, maar wel reclame die op jouw doelgroep is ingericht. Nou, en er waren 10.000 mensen in denk ik 4, 5 maanden tijd die dat deden en wij konden omdat wij de geboortedatum, de locatie waar iemand woonde min of meer hè, op basis van postcode. Wij wisten ongeveer wat voor soort reclame je op die doelgroep, want we werkten ook met mediabureaus samen, kon inrichten. Nou, met als gevolg dat die 10.000 mensen was onderverdeeld in laten we zeggen 20 of 25 segmenten en we gingen naar mediabureaus toe en die zorgden dat adverteerders op die segmenten in de broekzak van de consument reclame ging maken. Ja, voor ons was het een waanzinnig mooi model omdat dat werkte, we hadden 10.000 consumenten, reclamepartijen wilden daar wel reclame op maken, wij waren nog helemaal niet winstgevend, maar uiteindelijk was het idee om dat model te verkopen aan die operators. Ik heb ze allemaal gezien in heel Europa, van Polen tot de UK, er is er geen een die het model gekocht heeft. Er was er geen een die zei hier gaan we toe over. En waarom was dat? Omdat operators zijn ingericht en dat zie je ook nu nog steeds, ze zijn nu inmiddels helemaal uitgekleed hè, ze zijn van 10.000 naar 2.000 mensen gegaan, op het verkopen van mobiele abonnementen en het rebranden in high of in simple, maar niet het model met de reclamepartijen, met de mediabureaus. Daar hadden ze geen kaas van gegeten en dat wilden ze ook niet.

Bas: Nee.

René: Toen heeft, inmiddels hadden we investeerders aan boord en toen hebben de investeerders besloten om dat bedrijf in 2010 te verkopen aan een andere onderneming en die, dat werd een aandelentransactie. Dus al het geld wat we hadden geïnvesteerd in i-Wood daarmee kregen we aandelen terug van dat andere bedrijf en die kreeg 100% van onze aandelen, van i-Wood en dat bedrijf is na een jaar failliet gegaan.

Grote teleurstelling

Bas: En die had dezelfde filosofie met de reclame op schermpjes en dat groot maken bij de operators, of niet?

René: Nou, dat andere bedrijf dat deed was op het gebied van webontwikkeling voor tv, ze deden veel op het mediapark. Ik moet je zeggen dat ik die exacte filosofie niet goed weet omdat de investeerders toen, en ik had nog maar 18%, die spraken veel met die eigenaar van dat bedrijf en daar had ik verder geen contact mee, en waarom, het was ja, dat is gewoon zo gelopen, dat was niet mijn tijd om met die gasten te praten. Uiteindelijk zijn ze failliet gegaan en al dat geld wat wij in i-Wood hebben gestopt dat hebben we verloren.

Bas: Ja.

René: En dat is mijn opleiding geweest en ook mijn duurst betaalde opleiding geweest, die 4 jaar i-Wood. Daar heb ik heel veel van geleerd.

Tegenslag

Bas: Dat geloof ik. Dus en was dat voor jou pijnlijk? Ik bedoel, natuurlijk is het op dat moment voelt het misschien als falen en pijnlijk en heb je misschien wel al je spaargeld of van je vorige exit erin geknald en was het allemaal kwijt en dacht je shit, nu moet ik weer opnieuw beginnen.

René: Ja, klopt, ik had niks. Ik had niks meer, we hadden alleen nog het huis, gelukkig, want we hadden twee kleine kinderen en voor de rest hadden we niks. En nee, in het begin was ik wel gefrustreerd, maar daar was ik vrij snel overheen want ik besloot toen om eigenlijk alles achter me te laten in die business, ook niet meer met de ICT en IT aan de gang te gaan en toen dacht ik, ik ga gewoon weer zeilen.

Bas: Ja, dan ga je weer zen worden.

René: Ja, en nou ja, zeilen, dat wil zeggen ik denk ik ga gewoon mijn geld verdienen in de zeilsport en toen ik kwam al vrij snel bij een makelaar terecht die iemand zocht die in de superjachtindustrie voor hun wilde gaan werken. Superjachten dat zijn boten van 24 meter of groter en dat heb ik vrij kort gedaan omdat ik bij een werf kon gaan werken en de meeste zeilers in Nederland kennen die werf wel, dat is Jongert. Jongert bouwde vroeger al grote zeilboten, maar dan was 12 meter was al groot, maar die bouwden toen eigenlijk ook alleen nog maar superjachten en die zochten iemand die de sales en marketing voor ze ging doen en dat ben ik eind 2010 gaan doen voor hun en dat heb ik 1,5 jaar gedaan.

Bas: Oh, wow, dus eigenlijk is nadat i-Wood zeg maar, of na die overname geflopt is, ja, ben je genoodzaakt eigenlijk weer een soort van in loondienst te gaan om boten te gaan verkopen.

René: Ja, klopt. Ja, dat is een slechte loondienstconstructie hè, dus je verdient een heel klein beetje basissalaris en op basis van wat je verkoopt daar krijg je dan je bonus over en in die tijd werden er niet heel veel superjachten verkocht kan ik je vertellen.

Bas: Nee, nee. Maar om nog even terug te gaan naar dat model van i-Wood hè, ik bedoel, ik vind het model nog steeds briljant. Hè, door, ik bedoel, stel dat de mobiele operator Facebook had gekocht en die app zit verplicht op je telefoon en iedereen is verslaafd aan zijn app, je ziet nu de opkomst van TikTok wat dat doet bij jongeren die tot middenin de nacht alleen maar idiote filmpjes zitten te kijken, dus het model an sich is eigenlijk helemaal niks mis mee, maar dus is het de technologie en de snelheid waarmee die markt is gegaan, is dat dan ook een grote factor geweest waardoor dat niet bij te houden is eigenlijk? Of hoe denk jij daarover?

René: Nou, eigenlijk is het heel simpel, de iPhone laat gewoon niet toe dat jij op het hoofscherm een programma maakt en onze visie was dat die reclame die nu verwerkt is in TikTok en in Facebook dat die zie je wel of die klik je weg of je hebt veel games waar reclame in zit en dan moet je wachten, 30 seconden kijken voordat je naar een volgend level gaat, veel mensen leggen die telefoon die 30 seconden aan de kant en na verloop van tijd pakken ze hem weer, kijken ze niet eens meer naar de reclame. Ik denk overigens dat er ook nog wel heel veel mensen wel naar die reclame kijken, maar onze visie was je moet als je die telefoon pakt en je kijkt naar je scherm als je dan op het eerste moment ook die reclamebanner onderin ziet of er zit een soort loop waardoor die verandert in een andere reclame, dat dat het meest effect heeft. Hebben we geen onderzoek naar gedaan.

Bas: Nee, precies.

René: Maar de iPhone laat het gewoonweg niet toe.

Bas: Nee, maar stel je pakt een Android telefoon waar volgens mij een soort van open source code op zit en je gaat dat dan weer dat model toepassen en je gaat gratis telefoons uitdelen ook met gratis abonnementen en er zit gewoon 20% van je scherm is reclame.

René: Ja, maar dan kom je bij een punt van wat je als keuze, welke keuze je maakt als ondernemer hè. Ik heb lang gedacht van ja, dit model dat moet gewoon gaan werken op de een of andere manier, linksom of rechtsom, maar ga ik daar dan geld voor lenen of investeerders voor proberen aan boord te halen om dat model in de markt te pompen of laat ik het gewoon even?

Bas: Ja.

René: En ik kan wel zeggen dat ik gekozen heb voor dat laatste, ik heb dat min of meer gelaten. Maar nu, 2020 komt dat model toch stiekem weer terug.

Bas: In welke vorm? Of in je hoofd?

René: Nee, zeker niet. We zijn nu met hè, met dat bedrijf wat nu 9 jaar bestaat, misschien moet ik heel kort zeggen hoe ik dat ben begonnen.

Bas: Ja, zeker.

Nieuwe kans

René: Want toen ik in die superjachtenindustrie werkte toen werd ik op een bepaald moment gebeld door een farmaceut en die vroeg aan mij René, bouw jij nog steeds applicaties? Want die kende mij uit de tijd dat wij content maakten voor de app en later voor de XDA. En ik zei met een klein beetje bluf ja, zeker wel, wat zoeken jullie? Nou ja, de iPhone komt op hè, ik praat nu over 2011, de iPhone komt op, applicaties worden steeds belangrijker, wij werken voor de doelgroep gastro-enterologen of longartsen. Ik zeg ja, waar zitten jullie aan te denken? Nou ja, we willen ook gewoon een app hebben. Ik zeg nou, dat is prima, ben ik in gesprek gegaan en toen had ik eigenlijk mijn eerste klant en ik verdiende niet zo heel veel geld in die superjachtenindustrie en daar ben ik van 5 naar 4 dagen teruggegaan en toen ben ik alleen begonnen met dat nieuwe bedrijfje wat nu everywhereIM heet. En toen ben ik een applicatie gaan bouwen en twee maanden later werd een andere farmaceut zeg maar die meldde zich aan de deur en die zeiden we willen ook een applicatie hebben voor de nefrologen, dat is een superspecialisme van de internisten en toen had ik al een tweede klant. Toen ben ik naar 5 van, even grofweg hè, van 5 naar 3 dagen gegaan totdat ze bij Jongert zeiden ze waar ik toen voor werkte, die werf, nou, René, we willen toch wel weer dat je van 3 naar 5 dagen gaat want we zien dat de markt weer aantrekt en toen heb ik gezegd van nou, dan moet je iemand anders gaan zoeken want ik ga gewoon mijn eigen bedrijf weer opzetten want ik had twee klanten.

Bas: Ja.

René: Nou ja, van twee werden het er drie en zo groeide het langzaam door en binnen een jaar tijd had ik te veel klanten om het alleen te kunnen managen en mijn idee was toen ik ga gewoon weer alleen een bedrijf starten. Ik ga dat niet meer doen met andere aandeelhouders zoals ik dat hiervoor bij i-Wood heb gedaan, ik ga dat gewoon alleen doen. Maar dat is me niet gelukt omdat ik te veel opdrachten kreeg waardoor ik iemand aan moest nemen en dat werd een jonge vent waar ik nog steeds mee bevriend ben, Erik, Erik was afgestudeerd arts, had zijn coschappen gedaan maar wilde op het snijvlak van de IT en zorg werken. Hij had ook nog een jaartje kunstmatige intelligentie gedaan dus hij had een klein beetje kennis van programmeren en het was een vent met hele goede conceptuele ideeën, nu nog steeds. En Erik was de eerste medewerker en de tweede was Yvo en Yvo zat meer op het marketing en het verkoopdeel en met zijn drieën hebben we een tijdlang aan een steigerhouten tafel gezeten die we overigens nu nog steeds op kantoor hebben.

Bas: Mooi.

René: Waar ik nu nog steeds aan werk aan diezelfde tafel en zo hebben we denk ik met wisselende stagiaires, en later kwam daar Linda bij, hebben we het bedrijfje langzaam opgebouwd tot serieus wat het nu is inmiddels. En wat doen wij, wij bouwen medische applicaties, dat is het enige wat wij doen. En ik zeg een beetje gekscherend helemaal in beginsel dat ik de laagst opgeleide ondernemer ben, er zal vast wel iemand zijn die alleen maar een lagere school heeft gedaan, ik kan in ieder geval nog zeggen dat ik 4 jaar op de mavo heb gezeten.

Bas: Je hebt het geprobeerd.

René: Maar ik zeg dat een beetje gekscherend omdat de kunst van het ondernemen is niet alleen maar zeg maar bepaalde kansen in de markt zien of iets durven ondernemen zoals jij dat zelf ook doet, maar het is vaak ook een beetje een neus hebben voor ok, wat voor soort mensen moet ik dan om mij heen verzamelen om iets voor elkaar te krijgen in welke richting we willen gaan groeien. Nou, ik heb in een vrij vroeg stadium, ook mede dankzij Erik gekozen om artsen aan te nemen. Dus we hebben nu vier artsen in dienst, dat wil zeggen twee in een 0-urencontract en twee echt op de payroll en hopelijk gaan die twee op dat 0-urencontract als ze straks klaar zijn met hun master komen die ook bij ons aan boord, dan kunnen we echt zeggen we hebben gewoon vier artsen op de payroll staan. Dat is eigenlijk onzin want die twee op dat 0-urencontract staan ook op de payroll, en we hebben programmeurs en mensen die projecten begeleiden. En wat wij gedaan hebben, er zijn drie beslissingen die ik heb genomen de afgelopen 9 jaar, mede dankzij de medewerkers en eigenlijk ook samen met de medewerkers heb genomen, dat is één door volledig te focussen op de zorg, twee, door in 2018 een ISO en NEN certificering te behalen als organisatie en de derde beslissing is dat wij, kun je dit ook eruit knippen?

Bas: Het kan allemaal, normaal doe ik het nooit, maar als jij dat wil?

René: Nee, ik kan even niet op die derde beslissing komen. Ik heb altijd drie beslissingen die we noemen, dat is die, oh ja, nou weet ik het al, ja, de derde beslissing is, dat is een beetje gek om te zeggen, maar je hebt ondernemers die zeggen van nou, ik heb toen een bepaalde beslissing genomen strategisch en daarom zijn we nu zo succesvol, bij mij werkt het heel anders. Wij zijn zo succesvol en daar komen we eigenlijk pas later achter dat we met iets succesvol zijn want we hebben bijvoorbeeld, de derde beslissing die we hebben genomen was in 2018 ook en 2019, dus dat wij een eigen softwareprogramma hebben ontwikkeld wat we nu, in Amerika is het retepopulair, no code software. Je had eerst low code en nu heb je no code software.

Bas: Juist.

René: Deze no code programmatuur daarmee kun je zelf een app bouwen.

Bas: Juist, gewoon blokjes stapelen, dingen, workflows maken, allemaal dat soort fratsen.

René: Precies, omdat mensen in onze omgeving, maar ook mensen als Erik en andere artsen zeiden gewoon al die richtlijnen die wij nu aan het modelleren zijn naar mobiel daar zit een soort opbouw in die best wel identiek is. We kunnen ook een softwarepakket maken, dat was dan een slimme programmeur die dat zei, we kunnen ook een softwarepakket maken waardoor we veel makkelijker, en dan heb je geen programmeur meer nodig, waardoor we met medisch studenten en waardoor de artsen zelf die richtlijnen kunnen–

Bas: Ja, dat is een beetje een bekend voorbeeld, Mendix denk ik?

René: Precies, dat is een hele grote in Amerika.

Bas: Ja.

René: Het verschil van ons is dat wij een no code platform hebben waarmee wij ons uitsluitend alleen maar op de zorg richten want we doen niks daarbuiten.

Bas: Juist, juist.

René: Dus drie goede beslissingen genomen, dus artsen in dienst, volledig op de zorg focussen en daarmee eigenlijk ISO en NEN certificering en dat platform wat we gebouwd hebben.

Bas: Ja.

René: De bedoeling is dat dat platform steeds meer gelicenseerd wordt bij klanten, ziekenhuizen, verenigingen met als gevolg dat we veel abonnees willen creëren die gewoon tegen veel lagere kosten, 80% lager dan wat ze voorheen betaalden voor een applicatie en tegen een versnelde tijd. Voorheen kostte het bouwen van een app twee maanden en nu kunnen we het in anderhalve week.

Bas: Ja.

René: Gewoon apps publiceren. Nou, nu kom ik even terug op die reclame waar we het over hadden. Omdat wij die no code Greg hebben, Greg is de naam van het platform, als artsen bij ons op kantoor eventjes niks te doen hebben kunnen ze gewoon zelf een applicatie bouwen. In de store staan applicaties zoals het antistollingsboekje, antibiotica, anesthesiologierichtlijnen, de SOA-app, die hebben wij zelf gebouwd. De content die is vrijelijk beschikbaar, de kunst is om dat goed te modelleren naar mobiel en dat doen we met ons no code platform Greg. Wat is nou het interessante, dat er farmaceuten zijn die het interessant vinden om binnen dat anesthesiologieboekje reclame te gaan maken.

Bas: Ja.

René: En dan weliswaar niet op het hoofdscherm, maar op het moment dat je die app opent dan krijg je duidelijk in beeld niet zozeer een productreclame van die farmaceut, maar wel hun visie op health of iets dergelijks. Dus dat hele reclamestuk komt weer terug. Dan zou ik over 5 jaar, stel dat dat een succes wordt.

Bas: Ja.

René: Dat is het nog niet, maar stel dat dat een succes wordt dan kan ik over 5 jaar zeggen nou, ik had een visie in 2000 al, uitgevoerd in 2004, verkocht, ik heb dat later weer opgezet, maar dat is bullshit. Dat is iets wat automatisch groeit, want dat van die reclame en het maken van die apps had ik drie jaar geleden niet kunnen bedenken.

Bas: Nee.

René: Maar dat zijn we nu wel aan het doen.

Bas: Ja, gaaf man. Maar het moeilijke is, dat is hetzelfde met een marketplace functie, zo noem ik dat, je moet altijd aan twee kanten reclame doen want jij moet uiteindelijk zeg maar aan die medische kant reclame doen, maar je hebt ook die adverteerders nodig en daar zit vaak de moeilijkheid want nu ben je waarschijnlijk goed in het ene deel zeg maar en het andere deel, het binnenhalen van die adverteerder daar zit waarschijnlijk de grootste uitdaging.

René: Ja. Ja, en daarom moeten wij consolideren. Er worden op dit punt ook gesprekken gevoerd om dat te gaan doen omdat we het niet meer alleen kunnen want we zijn maar met 15 mensen en we moeten, idealiter hebben we partijen die, en richting die farmaceutische industrie makkelijk stappen kan nemen, met zo’n soort partij zijn we in gesprek, of met zo’n soort partij zijn we ook in gesprek, we gaan met een partij verder praten die aan de kant van de, van de publicatie een rol kan spelen en het hoeft niet alleen maar een uitgever te zijn hoor, maar dat kan ook een IT-onderneming zijn die heel veel doet voor ziekenhuizen of voor medische verenigingen zodat we daar nog veel meer dat Greg-platform zeg maar kunnen neerzetten en daar uiteindelijk veel meer gebruikers mee kunnen genereren en dan uiteindelijk moet het betaald worden. Dus waarmee ik bedoel te zeggen, Greg wordt nu in licentie afgenomen door allerlei partijen in de zorg en misschien kun je het straks wel gratis aanbieden.

Bas: Ja.

René: Omdat je adverteerders weet te vinden die dat platform onderhouden.

Bas: Precies.

René: En dat kwartje is inmiddels in de zorg ook wel gevallen bij artsen.

Bas: Ja.

René: Ze zijn, vroeger waren ze altijd heel erg bang voor de farmaceut hè, omdat die altijd zo aan het drukken was met hun geneesmiddelen. Ik ben zelf ook ooit artsenbezoeker geweest dus ik weet hoe dat werkt, maar tegenwoordig zijn farmaceuten, los van het feit dat die buitendienst helemaal uitgedund is, zijn ze veel anders aan het nadenken hoe ze die artsen kunnen ondersteunen in hun werk. Natuurlijk hebben ze ook een verkoopdoelstelling anders kan die organisatie niet bestaan en ook geen onderzoek doen naar nieuwe medicatie. En inmiddels is dat kwartje wel gevallen ook in de zorg dat de farmaceutische industrie niet alleen maar de boeman is maar ook een partij is die wat kan brengen.

Bas: Ja, ja. Tof, maar René, je hebt ons eigenlijk een beetje er doorheen genomen, dus je hebt de hoogtepunten gekend, dieptepunten gekend. Waar ik benieuwd naar ben is hoe je ervoor zorgt dat je mentaal het mannetje blijft want ik kan me voorstellen en zeker op die dieptepunten weet je dt je jezelf moet herpakken op een manier en ja, ik bedoel, het lijkt erop alsof jij een soort van uitweg of ja, hebt gevonden door op zee of in ieder geval iets met zeilen te doen, om daar jezelf weer te vinden of zo? Maar ik ben heel erg benieuwd hoe je dan mentaal het mannetje blijft. Heb je ooit een burn-out gehad of heb je gewoon altijd ervoor gezorgd dat je, ja, weet ik veel, dat je veel sport of ja, ik ben gewoon benieuwd naar jouw aanpak daarvoor hoe je dat regelt.

René: In die tijd van i-Wood heb ik het hardlopen heel erg opgepakt en toen dat uiteindelijk klapte hè, na die aandelentransactie, die aandelenswap zoals we dat toen noemden dat het andere bedrijf ook nog eens een keer failliet ging, dus eigenlijk alles weg was, toen liep ik nog steeds hard en ik heb wel dagen gehad dat ik in hardlopen wel mijn rust en mijn zen-moment vond. In die tijd overigens zeilde ik nauwelijks. Een keer per jaar huurde ik een boot voor een week met het gezin maar dat was het ook. Ik miste het zeilen wel heel erg, maar ik had er toen geen geld voor en ik maakte er geen tijd voor. Ik denk dat ik in hardlopen mijn zen-moment heb gehad want toen ik begon met everywhereIM liep ik ook heel veel hard, dagelijks, ook halve marathons gedaan, nooit een hele want dat vind ik slecht voor het lichaam, een halve is ook niet al te best, maar.

Bas: Dan heb je een doel.

René: Wat zei je?

Bas: Dan heb je een doel.

René: Ja. Ik vond half al genoeg. Ja, ik denk dat dat het is geweest, dat ik daar wel mijn rust in heb gevonden. Ik heb nooit een burn-out gehad, ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ik in de put zat waardoor ik dacht van ik kom hier niet meer uit en misschien heb ik dat dan ook wel weer te danken aan mijn ouders omdat ze vroeger zo weinig tijd staken in hun kinderen moesten we het gewoon zelf een beetje rooien en dat is ook weleens mijn angst naar mijn kinderen want mijn kinderen die hebben altijd een soort vangnet. Die hebben een dagelijks gevoel van het vangnet.

Bas: Ja, ik snap het.

René: Dat had ik vroeger totaal niet met als gevolg dat je ook, ja, misschien wel soms te snel muren opzet om jezelf te verdedigen met het gevoel van nou, ik red me wel. Weet je, zo dat, ja. En nu vind ik het heel erg, ik, we zijn een stabiel bedrijf, vanaf het begin, ik vertelde al dat ik geen stuiver had, ik had echt geen geld en ik werkte een klein beetje dus in de superjachtenindustrie waarvan men niet de illusie moet hebben dat je daar bakken met geld verdient. Ja, misschien wel als je twee schepen per jaar verkoopt, maar dat deden we in die tijd helemaal niet, dus ik verdiende heel weinig, eigenlijk nauwelijks wat. Toen ik begon met het bedrijf en die eerste kans zich aandiende, die wilden een project, die hadden 30K te besteden en ik ging met 15K ging ik naar een programmeur die het ontwikkelde en ik had het eerste startkapitaal van 15.000 euro. Daar kon ik vervolgens de huur mee betalen en een bureau en een computer mee kopen en zo heb ik het langzaam opgestapeld en tot op de dag van vandaag hebben we nog geen stuiver geleend, er zit ook geen investeerder in het bedrijf, we hebben geen vreemd vermogen. Dat gaat nu wel veranderen. Als we gaan consolideren zal er wel geld in gaan komen omdat we gewoon versneld willen gaan groeien want je noemde net Mendix, Greg moet net zo groot worden minstens, maar dan in de zorg.

Bas: Precies.

René: En daar heb je geld voor nodig, dat kun je niet meer alleen met 15 mensen doen.

Bas: Nee.

Het vinden van rust

René: Dus ja, en nu vind ik mijn rust, ja, denk ik in het zeilen in het op zee zeilen en de rust van het gezin.

Bas: Ja, ja, mooi. En–

René: Hoe doe jij dat dan Bas?

Bas: Ja, ik ben sinds vorige week eigenlijk weer begonnen met een personal trainer. Ik heb best wel een rumoerige periode gekend en ik heb ook een hele transitie gemaakt, 30 man eruit, volledig virtual team en een hele transitie in mijn business en dat was megastressvol. Ik kan echt wel zeggen dat ik ook echt wel, ja, die burn-out een soort van heb gehad. Ik heb echt een hele periode gehad dat ik mijn bed niet uit te branden was, dat ik echt gewoon niks waard was.

René: Oh ja?

Bas: Ja, dat was echt heel heftig en ja, toen zijn we ook verhuisd naar een woonboerderij en dat was ook in die fase en sinds we verhuisd zijn eigenlijk ben ik ja, een beetje met op en af een beetje onregelmatig gaan sporten eigenlijk en toen kwam Corona natuurlijk en toen dat soort dingen. En ja, dan zie ik ook maar weer dat de leidraad is en dat zie je ook bij hele succesvolle mensen zoals Richard Branson of zo weet je, die heeft gewoon een regel voor zichzelf, die sport elke ochtend drie kwartier zeg maar en ook bij dat soort ritmes denk ik gewoon dat het heel belangrijk is, dat dat een hele belangrijke uitlaatklep is voor je mind en voor je eigen geest en rust zeg maar van binnen te ervaren en ja, het stomme is dat de lessen die ik daar ook uit getrokken heb, het is altijd zo gek als je het zelf maakt en met andere woorden ook de problemen die je krijgt die heb je zelf gecreëerd. Hè, en dat is vaak ook in je business zo want je maakt het zelf complexer en ik wilde meerdere bedrijven en mensen en het moet groeien en groter worden en dat soort dingen en dus ik ben er ook wel wat anders naar gaan kijken en de komende tijd wil ik ook een soort van spiritueel pad gaan verkennen zeg maar om eigenlijk meer, ja, toch de verlichting te voelen van binnen in plaats dan van buiten. Weet je, een mooie uitspraak heb ik een tijd geleden ergens gehoord, vergelijk jouw binnenkant niet met iemand anders zijn buitenkant en dat vond ik een hele mooie uitspraak omdat je heel vaak ziet op of het nou social media is of wat dan ook, oh, die gast is zo succesvol en dit is allemaal, weet je, dan denk je dat iemand de hemel in wordt geprezen, maar je zult het heel vaak zien dat misschien wel de meest succesvolle of de rijkste mensen op aarde of wie dan ook weet je, dat hoeft niet per se de rijkste op aarde te zijn, maar gewoon rijke mensen, succesvolle mensen, misschien ook wel BN’ers hebben heel vaak juist heel veel, ja, misschien wel innerlijke strijd met zichzelf en zijn vaak niet gelukkig. Dus en ik denk dat geluk ook een heel groot thema is in deze tijden dat mensen zich misschien wel geforceerd gelukkig willen voelen of zo en ja, dus ik probeer een pad te zoeken waarin ik mijzelf verlicht voel van binnen en eigenlijk komt het erop neer dat je jezelf gaat trainen om veel meer eigenlijk letterlijk in het nu te zijn en dat klinkt dan misschien weer zo’n zweverig meditatietaaltje, dacht ik altijd, maar ik probeer het te verkennen en ik merk gewoon steeds meer dat als je in het nu kan zijn dat je ook in het nu kan ervaren en kan voelen en als je nu hier niet in het nu bent en je zit met je hoofd ergens anders, in het verleden of in de toekomst of misschien nog een bepaalde pijn die je hebt dan eigenlijk op een manier ben je misschien wel je tijd aan het weggooien omdat je niet leeft in het nu zeg maar. Dus ja, dus het is een beetje, dat is een beetje mijn hersenspinsel waar ik nu een beetje in zit om te verkennen hoe je toch verlichting zoekt zeg maar van binnen in plaats van van buiten. En dat is ook, mijn les is ook van weet je, maak het jezelf eigenlijk zo eenvoudig mogelijk, een soort van, en weet je, heb gewoon hele goede kernwaarden voor jezelf waar je ook altijd naar leeft. Want op het moment dat je daar zeg maar ook al een haar van af gaat wijken dan voel je gewoon dat je net een verkeerd petje aan het dragen bent die er weer voor zorgt dat je in een patroon komt wat je eigenlijk niet wilt. Dus ja.

René: Maar die eigen waarde hè, uiteindelijk kennis hebben van je eigen waarde die leidt tot ja, dat klinkt misschien ook vaag, tot een gelukkig leven dat kun je ook niet altijd alleen doen hè.

Bas: Absoluut.

René: Ik heb denk ik 1,5 jaar, misschien bijna 2 jaar maandelijks met een onwijs goede therapeute gesprekken gevoerd die mij dingen heeft laten zien in mijn gedragingen die ik voorheen half of niet zag. En als ik het half zag kon ik daar beter de vinger op leggen en degene die ik niet zag en leerde zien door de gesprekken die ik voerde of de oefeningen die we deden dat je daardoor ook veel meer en beter begrijpt waarom je bent zoals je bent.

Bas: Ja.

René: En als jij heel goed snapt en begrijpt dat je bent zoals je bent en je accepteert ook bepaalde eigenschappen en kernwaarden van jezelf die misschien niet altijd plezierig zijn maar je kunt ze wel benoemen, dan heb je al een heel groot stuk gemaakt.

Bas: Ja.

René: En als je erom kunt, als je er ook zelfs nog een klein beetje om kunt glimlachen omdat je bepaalde waardes hebt waar je misschien niet al te trots op bent maar die wel bij jou horen en je kunt je omgeving daarvan bewust maken dat die bij je horen maar je kunt er zelf ook een klein beetje om glimlachen omdat je ze ook een beetje gek vindt dan denk ik dat je al heel makkelijk gelukkiger kunt zijn met jezelf en dat kan niet altijd alleen. Daar heb je soms hulp bij nodig.

Bas: Nee, absoluut en dat hoor ik ook weet je. Ja, om je een voorbeeld te geven, in die tijd dat ik echt een beetje, ja, een beetje een soort van halve burn-out had weet je, ja, ik heb eigenlijk mijn mental coach of ja, is ook een hele goede psycholoog, is Albert Sonneveld, ja, weet je, Albert heeft mij ook in die fase echt ontzettend goed geholpen. Ja, en heb ik ook regelmatig gesprekken met hem gevoerd, of eigenlijk een soort van sessies gehad zeg maar om inderdaad, ja, gewoon jezelf weer te herpakken weet je, want ja, in zo’n fase zie je eigenlijk helemaal niks meer zitten en denk je dat je een mislukkeling bent en al dat soort dingen weet je, dus er zit ook een soort van angst in jezelf. Maar waar ik ook inderdaad, en dat is exact wat jij nu zegt, waar ik zelf achter ben gekomen is als je jezelf beter leert kennen en daar dus iets mee doet uiteindelijk om je zwaktes in te vullen en te leren herkennen, te benoemen en dan mag je wel een beetje die gekke vogel zijn, dat is prima weet je, daar heb ik niet zoveel moeite mee. Dus door jezelf beter te leren kennen eigenlijk iedereen daar beter van te laten worden, niet alleen je business, maar ook je omgeving, je familie, je kinderen, alles wordt er beter van op het moment dat jij jezelf beter leert kennen en daar mee leert omgaan denk ik, zowel de goede als de slechte dingen.

René: Ja, maar vertel dat maar eens aan iemand tussen de 30 en de 40 die in het midden van zijn carrière zit en die wel ziet dat vrienden die op dezelfde opleiding hebben gezeten dikke auto’s rijden, in grote huizen wonen.

Bas: Ja.

René: Die vinden dat vaak heel lastig om die competitie te laten en die willen ook in grote huizen wonen en in dikke auto’s rijden en het liefst nog een 911 voor de deur. In die leeftijd ben je nog in een bepaalde fase waardoor je vaak 40 moet worden of ouder om in te zien dat het dat niet allemaal is.

Bas: Ja, ik zeg altijd materialisme is niks en dat is letterlijk ook zo want het is totaal niks waard voor jezelf, geld ook niet, sterker nog, geld is de grootste illusie op aarde natuurlijk, het is een, ja, een soort van middel om, een praktisch middel eigenlijk van uitwisseling.

Belangrijke dingen in het leven

René: Maar waarom zie jij dat hè, zie jij dat omdat jij twee jaar gereisd hebt of zie jij dat omdat jij tot dat inzicht gekomen bent door een bepaald moment?

Bas: Ja, ik denk wel dat het te maken heeft met een bepaalde ervaring en dingen die je hebt meegemaakt door dat ook later in te zien. Ja, dat denk ik wel, en ook wat jij zegt dus mensen die dus carrière aan het maken zijn die, ik bedoel, het vergelijkspelletje zoals ik het noem, de comparison game in het Engels is een levensgevaarlijk spel weet je, en je komt er altijd bedrogen uit, er is altijd iemand met meer, met groter, met whatever weet je. Je komt er gewoon altijd bedrogen uit. Dus met dat gezegd hebbende moet je het veel meer binnen jezelf gaan zoeken in plaats van aan de buitenkant en dat is een hele reis die je echt letterlijk moet ervaren. Weet je, ik bedoel ja, ik heb ook, ja, laatst sprak ik iemand en ja, een van die kinderen die had kanker gekregen en die was echt gewoon carrièretijger. Dat is dan een dame. Ja, op een gegeven moment dacht ze ook van wacht even, waar gaat het leven nou eigenlijk over? En als je dat begint te beseffen en na te denken van ja, weet je, er is een moment dat we allemaal van deze aarde, ja, dat er een einde komt en ik zeg altijd tijd is leven en als je dat zo ziet dat de tijd ook letterlijk het leven is, ja, ga dan niet gewoon je tijd vergooien aan 80 uur per week werken en denken dat als je een Porsche hebt dat je dan gelukkig bent of als je een miljoen op je bankrekening hebt dat je dan gelukkig bent of als je een business hebt ter waarde van een miljoen dat je dan gelukkig wordt. Dat is allemaal niet waar, maar dat weet je pas als je er geweest bent. Dus dat zijn de lessen die je leert naarmate je die business bouwt en ja, ik bedoel ik zeg altijd ik ben liever arm en gelukkig dan andersom.

René: Bedoel je daarmee de stelling, ik doe de stelling, maar is dat wat jij bedoelt, dat iedereen die in een dikke opvallende auto rijdt of in een groot huis woont of een protserige jacht heeft, is die altijd aan het spiegelen?

Wat is geluk?

Bas: Oeh, dat is een hele moeilijke vraag. Dat, ja, kijk, de spagaat waar je in komt is in de spirituele leer is materialisme en geld eigenlijk helemaal niks hè, dus daarom heb je de monniken die gewoon elke dag in zichzelf zitten en misschien wel de gelukkigste mensen op aarde zijn, maar in het normale leven zoals ik het dan even noem heb je ook geld nodig om brood te kopen en een dak boven je hoofd te hebben. Dus in die spagaat kom je al vrij snel want je wil het geld verdienen maar je weet dat het geld uiteindelijk niks waard is en het materialisme ook niet en toch wil je jezelf gecentreerd voelen van binnen en een zijn met jezelf en in het nu kunnen leven, maar je hebt ook de andere kant nodig dat je toch een dak boven je hoofd hebt en een auto wil rijden en dat soort dingen en als je dat dan doet dan denk je misschien ook wel van ja, dan is het ook wel leuk als het een beetje een groter huis is en een betere auto, maar of dan, of dat altijd mensen zijn die dan ja, hoe was de stelling ook alweer?

René: Spiegelen.

Bas: Dat ze spiegelen.

René: Ja, waarom zou je een groot huis moeten hebben?

Bas: Ja, daar valt altijd wat voor te zeggen weet je. Ik bedoel, je hebt ook een hele tiny house movement hè, ik heb zelf ook vier jaar lang op een camping gewoond in een klein chalet. Ik zeg niet dat ik daar, ik bedoel dat is prima, ik vind het juist wel heel tof om dat naar buiten te brengen en ik denk ook van ja, alles wat eigenlijk afwijkt van het normale vind ik al snel leuk, maar dat is dit ook wel, dus of je nou een groot, ja, ik denk dat op een manier is het misschien wel spiegelen en het stomme is dat heel veel mensen en daar betrap ik mijzelf natuurlijk ontzettend ook op, dat ze alleen maar bezig zijn met aan de buitenwereld te laten zien wat zij hebben en als je dat eigenlijk omdraait dat je naar je eigen binnenwereld kan laten zien wat je zelf hebt, dat je veel dichter bij jezelf komt en dat is ja, dat is super moeilijk. Ik bedoel, natuurlijk, ik zie ook in mijn leeftijd nog steeds, mensen kopen steeds grotere huizen, rijden steeds duurdere auto’s. Maar ja, ik bedoel, als je e zou vragen of ze daar echt gelukkig van worden dan denk ik niet dat de meeste ja zullen zeggen. Dat geloof ik niet.

René: Nee, het zal ze niet gelukkiger maken.

Bas: Nee, dat geloof ik helemaal niet. Nee, dan kun je beter op een camping wonen en wel gewoon een eenvoudig leven hebben maar wel super gelukkig zijn of.

René: Ja, maar ze winnen het potje wel bij hun maatjes, want zij rijden dan toevallig net even dat jaar de duurste auto.

Bas: Ja, ja, nou ja, goed, weet je, ik bedoel ik heb ook een voorbeeld dat is een andere vriend van mij, die is gewoon ontzettend veel gepest op school vroeger en weet je, hij had de drive, is uiteindelijk ondernemer geworden en zijn drive is altijd geweest als ik naast jou bij het stoplicht sta dan wil ik met mijn Porsche Cayenne jou eruit vegen in jouw miezerige auto en dat was zijn drive. Daardoor is hij succesvolle ondernemer geworden omdat dat zijn drive was. En nu is hij juist weer helemaal de andere kant op gegaan, is hij het spirituele pad gaan bewandelen en is hij juist weer een met zichzelf en nu weet je. Dus ja, het is gewoon een hele reis die je als leven, in je leven meemaakt totdat je beseft dat het enige wat je hoeft te doen is te zijn en dat is, ja, dat is een soort van besefmoment, alleen dat beseffen en er 100% naar leven en er ook nog wat mee te doen in de praktijk is ook weer, ja, is ook weer een ander verhaal zeg maar.

René: Ja, het is een pad bewandelen. Want hij heeft het pad bewandeld door wel die Porsche te kopen en mensen een aantal keer in te halen totdat hij tot het inzicht kwam dat het ook anders kon of dat hij het op een andere manier wilde.

Bas: Exact.

René: En zo heb ik mijn pad en zo heb jij ook jouw pad. Hoe oud ben je nu Bas?

Bas: 35.

René: Ik denk wel dat veel mensen jaloers kunnen zijn op het feit dat jij op je 35e al tot dat inzicht komt want ik denk als je dat inzicht hebt wat jij nu net noemt dat dat wel echt een verrijking is van jezelf.

Bas: Ja.

René: En misschien komt dat wel omdat jij heel vroeg begon met ondernemen en dan begin je met vallen en opstaan hè. Dat is dat traditionele pad van jonge studenten, op hun 24e gaan werken voor Price Waterhouse Coopers tot hun 32e, dat zijn, je hebt altijd ondernomen hè, dus daarmee is ondernemen ook wel een hele mooie leerschool om misschien wel een beter mens te worden?

Bas: Ja, een beter mens, ik denk ook–

René: Dat geldt niet voor alle ondernemers hoor.

Bas: Nee, maar met vallen en opstaan en de vraag is hoe snel je gaat vallen en opstaan, leer je denk ik misschien de lessen sneller. Hè, want ik was 17 toen ging ik uit huis wonen, ik was 19, ontwikkelingswerk in Afrika gedaan en in China gewoond. Weet je, dus het begint heel snel dat je jezelf leert kennen en dat ik ook met mijn eigen creativiteit in bijna elke omgeving mijzelf weet te redden en dat is ook wat je zelf, net zelf ook zei, dat je dat ook zelf hebt geleerd en dat je daar misschien wel heel veel aan te danken hebt dat je je altijd kan redden.

René: Ja, maar ook altijd met in het achterhoofd hè dat je op het goede pad moet blijven. Dus dat je geen dingen doet zeg maar die in contrast zijn met de wet, zodat je wel altijd je vrijheid behoudt. Dat vond ik zelf altijd heel erg belangrijk.

Bas: Ja, ja, precies, dus dat ook, en ik neem aan dat dat voor jou ook een kernwaarde is dat je je vrijheid hebt en behoudt.

René: Ja.

Bas: Met of zonder business of gewoon als persoon zijnde zeg maar.

René: Ja, omdat het uiteindelijk, ja, nu wordt het wel weer heel erg spiritueel, maar omdat vrijheid natuurlijk heel erg ook tussen je oren zit hè?

Bas: Zeker weten, zeker weten. Er zijn genoeg mensen gevangen in hun eigen gedachtes.

René: Ja.

Ultiem geluk ervaren

Bas: Ja, nee, mooi. Het is mooi om daar, ja, om het ook te benadrukken. Want ook het, ik bedoel, ja, dat is natuurlijk raar, maar hoe, jij bent wat ouder, hoe kijk jij tegenover hoe je jezelf, voor jezelf het geluk creëert dan? Of ja, creëert, of hoe ben jij gelukkig en wanneer ben je het gelukkigst?

René: Laatst vroeg iemand aan mij: wat voor droom heb je nog? En dat vond ik een vergelijkbare vraag als jouw vraag van over drie maanden ben je, overlijd je en wat zou je dan nu nog willen doen. Toen heb ik er heel veel over nagedacht over die droomvraag. Ik vind het ook wel heel blue klinken, maar ik vind dat wij nu hier samen, ik met mijn partner, dat we gewoon de dingen doen waarvan wij denken dat we die goed doen voor de kinderen en wij zijn ze aan het helpen daar waar ze het toelaten om geholpen te worden om zeg maar het pad van volwassenheid te betreden en in de tussentijd ben ik met mijn bedrijf bezig en Antoinette is met haar eigen ding bezig om voor onszelf de volgende fase in te gaan. Dat is om op die boot te gaan wonen en dan veel te gaan varen en te reizen. Dit zijn, wat wij hier doen, ja, daar ben ik al heel erg gelukkig in. Ik heb niet direct dromen. Ja, ik zou willen dat we iets ontwikkelen wereldwijd waardoor we al dat plastic en al dat afval op een hele verantwoorde manier kunnen zuiveren van deze aarde. Daar zijn ook vast mensen mee bezig, maar ik heb voor mijzelf als mens heb ik niet direct nog een wens om gelukkiger te worden, ik ben hartstikke gelukkig.

Bas: Ja, dat is mooi, dat is natuurlijk supermooi en dat voel je natuurlijk ook van binnen. Dat is niet iets wat iemand anders voelt of ziet, maar ik denk wel, nou ja, misschien is het wel een droom om met die zeilboot rond de wereld te reizen, maar omdat ik dus ook met die vraag begin wat zou je doen als je nog drie maanden te leven hebt, dat is, ik noem het dan ook een beetje de, ja, de hoe noem je dat, de ziekenbedoefening zeg maar van stel jij ligt nu in het ziekenhuis en je gaat misschien over drie maanden dood, dat gaat natuurlijk niet gebeuren, maar wat zijn de dingen die jij opschrijft van jouw leven waar je het meest trots op bent en waar je echt dacht van ja, dit was mijn leven. En dat heeft waarschijnlijk relatief weinig met materialisme te maken, maar veel meer met avonturen die je beleefd hebt met de mensen waar je om geeft denk ik. Of misschien ook wel dat bedrijf die over de hele wereld gebruikt wordt door mensen.

René: Ja, ik denk dat ik meer op microniveau blij ben om de dingen die gebeurd zijn waar ik met plezier op terugkijk en zo zijn er natuurlijk ook dingen waar ik met minder plezier op terugkijk die ik achteraf bezien misschien anders gedaan zou hebben als mens, maar voor mij zit het veel meer in kleine geluksmomenten. Een voorbeeld, we hebben recent iemand voor een stageperiode van 5 maanden aangenomen bij ons op kantoor. Die persoon is 49 jaar en is van buitenlandse afkomst en die wil per se zijn LOI mbo-opleiding afmaken en dat heeft te maken met programmeren en had gespaard om die 5 maanden lang onbetaald bij ons stage te kunnen lopen want wij betalen stagiaires niet en wat we zien is dat het iemand is die heel dedicated is in het werk wat hij doet, maar daarnaast ook bevlogen is om met zijn werkzaamheden aan de gang te gaan. Ja, ik heb nog nooit iemand aangenomen van die leeftijd want ik was altijd de oudste en degene die daarna kwam was 30 jaar.

Bas: Ja.

René: Maar nu merken we dat het wel goed werkt omdat er iemand met een bepaalde maturiteit in de omgeving nog is. Weliswaar is hij stagiaire, maar we zien ook nog eens een keer iemand die heel erg goed past binnen onze onderneming en dan vind ik het gewoon eigenlijk heel mooi en daar kan ik dan van genieten dat wij zo iemand, ik ben blij dat we hem de kans hebben gegeven om dat bij ons te gaan doen deze stage want ik denk dat het niet makkelijk is voor iemand van 49 met relatief weinig opleiding om met een LOI mbo-opleiding ergens stage te gaan lopen want over het algemeen willen ze toch hbo ICT’ers hebben of heel soms ook mensen met een universitaire opleiding. Maar voor wat wij doen en wat hij kan, kan hij voor ons heel veel betekenen wat een verrijking is voor het bedrijf en als dat bedrijf vervolgens met zijn cultuur en de mensen ook weer een verrijking is voor hem om zich verder in te ontplooien, ja, dat vind ik heel mooi dat soort dingen.

Bas: Precies. Eigenlijk dus jij zorgt ervoor dat anderen hun dromen kunnen verwezenlijken en de stappen zetten in hun leven die ze willen zetten.

René: Ja, dat, dat is bijna is dat zo.

Bas: Ja.

René: Maar daar ben ik niet op die manier bewust mee bezig en ik heb ook niet een moment gehad dat ik dacht van dat ga ik vanaf nu doen, ik ga andere mensen hun dromen verwezenlijken. Dat is totaal niet het geval, maar de mensen die bij mij werken op kantoor die, ja, de kunst is wel om te kijken in hoeverre die, in hoeverre je ze kunt laten groeien en mee kunt nemen in die groei en als wij gaan consolideren straks dat zij straks ook onderdeel zijn van die scale-up fase en voor mijzelf boeit dat persoonlijk niet zo erg, maar ik vind het voor hun wel heel gaaf als we hun daarin mee kunnen nemen in die groei.

Bas: Ja, zeker.

René: En daarom vind ik het ook heel belangrijk dat de partij waar wij mee gaan consolideren dat past bij onze organisatie, dat het aansluit.

Bas: Ja, ja. Tof. Ik denk dat we nog wel een paar uur door kunnen lullen René, maar we zitten alweer een dik uur erin. Ik vond het een onwijs inspirerend gesprek ook. Heb ik iets niet gevraagd wat ik had moeten vragen aan je?

René: Nee hoor, ik vond het ook leuk.

Bas: Ja, tof.

René: Ja.

Bas: Waar kunnen mensen meer over jou lezen, vinden, gooi er nog even een pitch in van 30 seconden of zo?

René: Nou ja, everywhereIM.com dat is de site van ons bedrijf als ze willen weten hoe dan zo’n medisch bedrijf zich profileert en wat ze dan precies doen en over mij iets vinden, niet, tenzij ze op de koffie willen komen hier thuis, maar ik profileer me niet zo, dus.

Bas: Nee, precies. Dus je naam Googelen is waarschijnlijk het beste.

René: Ja, liever het bedrijf, daar hebben we meer aan.

Bas: Alright. René, dank je wel dat ik je mocht interviewen.

René: Jij ook bedankt Bas.

Bas: En we zien elkaar snel.

René: Ja, is goed, dank je wel.

Bedankt voor het luisteren naar de Ondernemen op Slippers podcast. Check voor meer informatie ondernemenopslippers.nl. Tot de volgende keer!

Bas: Yes, wow, wat een gaaf gesprek weer met René Kock en het mooie is ook gewoon dat hij niet alleen pionier is in de mobile advertising, maar ook nog echt grote zeilfanaat. Ik heb hier echt weer van genoten van deze episode, ik hoop jij ook en ik zeg tot de volgende keer.