Slippertje 53: Constatering van kanker door ontelbare zakenreizen en stress met Paul Ramakers

YES! Welkom dames en heren bij weer een gloednieuwe podcast, deze week met Paul Ramakers! Paul Ramakers is eigenaar van Smartbeat nadat hij een heel avontuur beleefde bij General Electrics. Bij General Electrics was hij inkoper voor de Benelux met een budget van 40 miljoen! Later groeide zijn verantwoordelijkheid naar Europa, het Midden-Oosten en Afrika met een budget van meer dan 300 miljoen.

Hij voelde zich helemaal het mannetje totdat hij een tumor kreeg op zijn scheenbeen en naar zijn zeggen door een verkeerde levensstijl, stress, zijn been uiteindelijk heeft moeten amputeren.

In Slippertje 53 vertelt Paul Ramakers onder andere over:

• Zijn studies en studietijd
• De afstudeerstage bij General Electric
• De bizarre onderhandelingen met derde partijen
• De rat race waarin hij belandde
• De stress van het vele reizen en het effect op zijn gezondheid en privé leven
• Én hoe hij mensen helpt gezonder te leven met Smartbeat

Laten we snel gaan luisteren naar de interessante- en leerzame verhalen van Paul Ramakers, Let’s go!

Podcast transcriptie

Bas: Dames en heren, vandaag in de Ondernemen op Slippers podcast the one and only Paul Ramakers.

Paul: Yes!

Bas: Paul is eigenaar van Smartbeat. Hij groeide op in het Limburgse landschap en had zeer ambitieuze ouders. Hij studeerde management, economie en recht en deed een master in de supply chain. Hij studeerde af bij General Electrics. Hij kon daar blijven werken als high potential. Hij werd inkoper voor de Benelux met een budget van meer dan 40 miljoen. Daarna werd hij verantwoordelijk voor Europa, het Midden-Oosten en Afrika met een budget van meer dan 300 miljoen. Hij reisde echt de hele wereld rond voor zijn werk. Hij voelde zich helemaal het mannetje totdat hij een tumor kreeg op zijn scheenbeen en naar zijn zeggen door een verkeerde levensstijl, stress, zijn been uiteindelijk heeft moeten amputeren. Paul, welkom.

Paul: Ja, dank je wel, ik heb er zin in.

Je schuift je shit opzij, en voelt je vogelvrij, je runt je business op je slippers en dat maakt je blij.
Je droom is werkelijkheid, bent van de stress bevrijd. Je kraakt de code van het leven met zekerheid.

Bas: Ja, Paul, welkom.

Paul: Dank je wel.

Bas: Wij spreken volgens mij dezelfde taal want we komen allebei uit Limburg.

Paul: Dat doen we, maar we houden het in het Nederlands denk ik dan verstaat de rest het ook.

Bas: Precies.

Paul: Ja.

Bas: Mooi man, welkom.

Paul: Dank je.

Bas: Ja, echt een, ja, inspirerend verhaal nu al zeg maar aan de hand van de introductie. Voor de mensen die op YouTube kijken die kunnen misschien je been zien maar je hebt zeg maar een soort van stang in je been. We gaan dit hele verhaal natuurlijk ja, gaan we even aanhoren hoe je zover bent gekomen dat je been eraf moest.

Paul: Ja.

Nog maar 3 maanden te leven..?

Bas: Maar laten we beginnen bij het begin. Ik stel altijd de eerste vraag is altijd Paul, wat zou je doen als je nog drie maanden te leven hebt?

Paul: Dan zou ik doorgaan zoals ik nu bezig ben Bas, ja. Niet terug naar mijn eerste leven in ieder geval, maar nog zoveel mogelijk mensen bereiken, inspireren, motiveren om goed aan hun leefstijl te werken, lekker te genieten van mijn vriendin en van mijn kindjes.

Bas: Mooi.

Paul: En dat zo doen, ja.

Bas: Ja, mooi. Maar dus ik hoor al dat je gewoon een hele ride achter de rug hebt.

Paul: Absoluut.

Bas: Dat je vooral hebt gezien hoe je het niet wilt en daarna bent getransformeerd naar hoe je het wel wilt dus daar gaan we nu helemaal doorheen lopen.

Paul: Ja.

Bas: Echt mooi. Maar je groeide dus op in het Limburgse, in de buurt van Sittard zei je volgens mij, een of ander klein dorp.

Paul: Klopt, Einighausen, het klinkt Duits.

Bas: Ja.

Paul: Maar het ligt nog in Nederland, een klein kerkdorpje bij Sittard opgegroeid. Ik ben daar naartoe verhuisd toen we een jaar of vier waren, basisschool gedaan, uiteindelijk in Sittard naar de middelbare school gegaan en naar het midden Limburgse afgereisd omwille van de liefde, daar blijven hangen en ja, daar ook vanuit daar mijn opleiding gaan doen en uiteindelijk gaan beginnen met werken.

Bas: Ja, ja, cool man.

Paul: Ja.

Bas: Cool, want we beginnen bij het begin, je was de kleine Paul, maar je had wel, je had, je zei zelf ik had ambitieuze ouders.

Paul: Ja.

De ambitie van Paul Ramakers

Bas: Dus eigenlijk kreeg jij als kleine jongen snapte je al een beetje wat ambitieus betekent en je zag dat bij je ouders gebeuren. Wat kun je daar iets meer over vertellen?

Paul: Ja, ik denk Bas ik ben opgegroeid in een heel goed gezin, een heel warm gezin met twee ouders die in het begin misschien ook wel zoekende waren naar hun roeping in het zakenleven en in de arbeidswereld, maar dat wel aan het vinden waren maar heel sterk ze noemen dat die internal locus of control uitdroegen. Alles wat jou gebeurt wat op jouw pad komt, al je successen en je falen kun je alleen maar toeschrijven op jezelf en zo ben ik opgevoed. Dus neem het heft in handen en mak van jouw leven het allermooiste leven en natuurlijk heb je hulp nodig en dar zijn wij er voor jou, mijn ouders zijn er daar voor mij en maar hebben mij ook die vrijheid gegeven om te kunnen experimenteren in het leven en uit te vinden wat bij mij past en niet, ja.

Bas: Ja, ja, tof.

Paul: Ja.

Bas: Ja, tof om te horen. Wat ik al hoor is dat je, ja, dat je dus inderdaad veel vrijheid hebt gekregen om als kind gewoon je eigen weg uit te vinden, maar ook dat het leven een resultaat is van alle keuzes die je zelf maakt.

Paul: Zeker, ja, ja. Ook wat mij gebeurd is twee jaar geleden weet je, ik heb dat voor een deel voel ik zelf op me afgeroepen en als dat niet zo was, want er komen ook vast wel dingen op je pad war je niet direct om vraagt heb jij altijd de keus om daarop te reageren op een manier zoals je dat zelf wil.

Bas: Ja.

Paul: Ik kan je verzekeren als ik in het revalidatiecentrum had gezeten met het gevoel wie heeft mij dit aangedaan en wie gaat dit even voor mij oplossen had ik hier niet met jou gestaan vandaag.

Bas: Ja, nee, je bent redelijk positief en je lacht veel zie ik.

Paul: Absoluut ja.

Bas: Dat is echt mooi om te zien. Maar laten we het vooral hebben over de keuzes die je daarvoor hebt gemaakt weet je. Het begon allemaal met je bent gaan studeren, management, economie en recht.

Paul: Ja.

Bas: Je had ambitieuze ouders dus je had denk ik op dat moment ook een bepaalde ambitie.

Paul: Ja.

Studeren

Bas: Maar vertel daar eens wat meer over hoe die fase eruitzag en hoe dat zich heeft ontplooit uiteindelijk?

Paul: Ja, ik heb mij ingeschreven om bij deze opleiding in de richting van vastgoed en makelaardij om projectontwikkelaar te worden. Het zakenleven trok mij en met mijn beperkte mind op dat moment voelde die vastgoedwereld wel als de alfawereld waar ik mijzelf in thuis voelde. Dus vastgoed en makelaardij gaan studeren in 2008, toen hadden wij nog geen Corona maar wat probleempjes op de financiële markt dus dat ging ook niet zo goed, ook niet in het vastgoed en al heel snel merkte ik van nou, ok, mijn hart ligt niet bij het worden van een makelaar of dat soort zaken dus ik wil verder. Bj GE gaan, General Electric gaan afstuderen.

Status in de maatschappij

Bas: Maar je zei net tussen neus en lippen door van over alfamannetje zeg maar, je was blijkbaar wel bezig dat je iets wilde doen waarmee je een bepaalde status bereikte?

Paul: Ja.

Bas: Dat was voor jou belangrijk toen?

Paul: Ja, toen zeker, ja, ik wilde wel, ik wilde verantwoordelijkheid, ik wilde verantwoordelijkheid, ik wilde succes, ik wilde belangrijk zijn, dat, daar was ik naar op zoek.

Bas: Ja, nu weet je misschien anders, maar als je jezelf de vraag stelde toen als ik aan de kleine Paul de vraag stelde waarom wilde je dat en waarom wilde je dat, aan de Paul die je nu bent waarom wil je dat? Dat zijn waarschijnlijk twee verschillende antwoorden.

Paul: Ja, ja, de kleine Paul denk ik die zocht naar zekerheid, zelf zeker worden en dat toch op de een of andere manier externaliseren dus als jij dan door je succes aanzien krijgt, respect krijgt, dat soort zaken. Niet dat ik dat echt gemist heb in mijn jeugd, maar ik vond dat ja, ik keek tegen mensen op dei succesvol waren en zo wilde ik ook zijn. Wat er in ieder geval anders is nu is dat ik succes anders definieer en geluk anders definieer en dus dat is er toen wel veranderd in die tijd.

Bas: Ja, maar ik denk dat dat juist heel inspirerend is, dat je die definitie van succes en geluk die je voor jezelf alleen maar kan maken. Hè, want iedereen heeft een andere definitie daarvan, maar daarvoor moet je blijkbaar in jouw geval ook, een paar keer op je bek gaan, verkeerde keuzes maken om tot de conclusie te komen dat succes en geluk eigenlijk heel eenvoudig is.

Paul: Ja, weet je en ik heb nog de goed eigenschap dat ik enorm eigenwijs ben en alles zelf wil proefondervindelijk ondergaan of zo.

Bas: Ja.

Paul: En ik hoop nu met mijn verhaal andere mensen daarvoor te behoeden en dat mijn op mijn bek gaan voelt alsof dat je zelf op je bek gaat en daar je lessen uit kan trekken. Ik had dat niet aangenomen in ieder geval, maar ik hoop dat de luisteraar en iedereen dat wel doet.

Bas: Maar ik herken het 100%, maar ik denk ook soms zeg maar dan wil je het niet horen en als kleine jongen denk je weet je, ik bedoel als ik dan naar mijzelf, als je de definitie van succes aan mij vroeg als kleine jongen dan zeg ik ah, ik wil een groot bedrijf, 100 mensen in dienst, ik rij een Porsche en dan dat is dan de definitie van succes op dat moment zeg maar. Maar je komt er gaandeweg pas achter dat het allemaal ja, elk succes komt met een prijs en in jouw geval misschien ook wel met een lichamelijk dure prijs zeg maar omdat je gewoon een been mist en dat is gewoon het hele pijnlijke alleen wat ik daarmee wil zeggen is dat vaak mensen veel te eigenwijs en te koppig zijn zeg maar omdat ze dan alsnog de pijn en de keuzes maken om de pijn te ervaren om vervolgens zeg maar de pijn niet te ervaren.

Paul: Ja.

Bas: Snap je wat ik zeg?

Paul: Ja, ik begrijp het helemaal. Ik ben niet gelovig Bas, maar het universum heeft mij willen remmen op de een of andere manier en als ik een blindedarmontsteking gekregen had en twee weken ziekenhuis had ik niet naar geluisterd dus het moest heftig genoeg zijn om mij met twee beentjes op de grond te zetten zolang dat dat nog kon hè, want ik ben hem een tijdje kwijt geweest, maar.

Bas: Ja, nu sta je op een been en een stang.

Paul: Ja, precies, maar dat heb ik nodig gehad en om mij heen, ja, zoveel mensen hebben dat nodig die dreun voordat ze opstaan. Nou ja, laat mij daar een klein beetje in bijdragen dan is mijn missie geslaagd zal ik maar zeggen.

Bas: Ja, wow. Maar goed, die kleine Paul was bezig met het mannetje zijn en de status en ja, waarschijnlijk keek je series, films en zo waar allemaal alfamannetjes in voorkwamen waar je als rolmodel naar keek.

Paul: Ja.

Masterstudie

Bas: En toen was je aan het studeren, management economie en recht, fietste je daar zo doorheen en ok die master die je daarna hebt gedaan was dat gewoon piece of cake of hoe moet ik het zien?

Paul: Ja, ja, minimale inspanning, maximaal resultaat. Dat was het een beetje, ja. Vooral mijn dingen eruit gehaald die ik belangrijk vond. Had ik overigens op de basisschool al. Zelf weet ik dat niet zo goed, maar mijn ouders die praatten daar weleens over. Het schoolsysteem en de dingen die we daar kregen challengede ik regelmatig, maar ik pikte er alleen uit wat voor mij interessant was en dat sloeg ik op en daar was ik heel fanatiek in en al de rest, ik heb laatst tegen mijn vriendin gekscherend gezegd ik heb het gevoel dat ik het leven gekraakt heb en dat had ik op school ook, ik heb het gevoel dat ik deze opleiding gekraakt heb en als ik dan die schuifjes zo zet en die kruisjes daar zet en die bolletjes daar dan haal ik mijn diploma en dat is nodig want mensen hechten waarde aan papiertjes in plaats van aan competenties om te kunnen gaan doen wat ik wil gaan doen. Dus zo heb ik die aangevlogen.

Dezelfde keuzes..?

Bas: Ja, want als je erop terugkijkt zou je dan datzelfde pad volgen?

Paul: Zonder dat pad was ik nu niet geweest wie ik nu ben dus ik ben daar super dankbaar voor. Ik denk dat ik het nodig had, ik denk wel dat ik meer in het nu geleefd had, dat ik meer gewaardeerd had wat ik heb. Weet je, ik heb verschillende promoties gehad bij GE en daar werk je een jaar naartoe en een week nadat ik de functie had dacht ik ok, what’s next? En dat, dat is een hele krachtige eigenschap ergens en aan de andere kant ben eens tevreden en leer eens te waarderen wat je al hebt en kijk eens wat rustiger rond, ja.

Bas: Ja, ja, nee, dit is pijnlijk herkenbaar. Eigenlijk geniet je niet van je succes.

Paul: Nee.

Bas: Het is gewoon alsof je een berg aan het beklimmen bent en die is whatever, de Kilimanjaro weet ik hoe hoog die is en je staat op de top en je kijkt eventjes drie seconden om je heen en dan denk je ja, zo, dat was het wel weer.

Paul: Dat is het, foto en door.

Bas: Ja, foto, ja, precies. En dan het fotootje ook nog laten zien aan de buitenwereld hè van kijk mij eens even hier op de top staan.

Paul: Ja, en het zelf niet interessant vinden want als het een beetje blurry is, is het ook niet erg maar je hebt in ieder geval die foto gemaakt, done that, been there, ja.

Bas: Had je het idee dat je dat hele ambitieuze pad bent gaan volgen uit een bepaalde angst of validatie?

Paul: Zelfvalidatie waarschijnlijk, ja, ja. K wilde bewijzen aan mijzelf dat ik het allemaal aan kon. Een soort test.

Carriere in logistiek

Bas: Ja, ja, precies, maar je bent na die management, economie en recht ben je dus de supply chain, master supply chain en je had nog een paar woorden daarvoor geloof ik?

Paul: Ja, logistics ja.

Bas: Ja, en was er een bepaalde, ja, ambitie of zo om dan iets te doen met logistiek of waar kwam dat vandaan?

Paul: Ja, logistiek is natuurlijk altijd snel schakelen, gechargeerd de salesmensen die kunnen weken, maanden broeden op deals en als dan eindelijk de handtekening staat en de inkt is nog nat dan moet jij wel zorgen dat het bij de klant op de deurmat komt te staan. Het afvoerputje om het negatief uit te drukken en dat vond ik wel cool want het is iedere keer ja, je moet heel flexibel zijn toch binnen je eigen processen blijven en zeker bij een Amerikaans bedrijf en het maar gewoon voor elkaar boksen. Weet je, als wij in het warehouse een halve dag niet productief waren dan kregen onze klanten gewoon later of niet hun materiaal. Nou ja, als jij op een finance afdeling werkte of een marketingafdeling of dat soort zaken en je had dus een paar uurtjes een wat minder productieve tijd dan kwam dat over het algemeen nog wel goed en dat trok mij wel aan de logistiek en aan de supply chain kant, ja.

Bas: Ja, ja, ok. Dus er is heel veel van afhankelijk dat is wat je zegt.

Paul: Uiteindelijk de belangrijkste functie natuurlijk in het bedrijf als je het mij vraagt.

Bas: Ja, ja, ja.

Paul: Ja.

Bas: Nee, want toen ben je gaan, na die master ben je, of tijdens die master ben je gaan afstuderen bij General Electrics.

Paul: Nee, na het hbo.

Bas: Na het hbo.

Paul: Ja, ik studeerde vastgoed en makelaardij en GE had een opdracht, ze hadden in Weert een verkoopkantoor en een ander pand daar zaten nog wat ondersteunende functies en een warehouse. En het warehouse werd te klein en zij stelden zichzelf de vraag gaan wij op de plek van het warehouse uitbreiden en laten wij dat saleskantoor voor wat het is of gaan wij alles oppakken en nar een nieuwe locatie? Of gaan wij alles outsourcen? Willen we de logistiek zelf of gaan wij alles wegzetten bij een 3PL, bij iemand die dat voor ons gaat doen? En dat onderzoek heb ik tijdens mijn afstuderen gedaan en leuk dat was in, nou ja, zeg 10, 15 jaar geleden, ik weet het jaartal even niet en anderhalf jaar geleden is het uiteindelijk ook ten uitvoering gekomen dus dat is wel leuk, maar ja, dat deed ik toen.

Bas: Wow, wow, cool man. Maar je maakte blijkbaar indruk toen je daar aan het afstuderen was want daarna dachten ze van hé, wacht even, deze vogel moeten we in huis houden want die kan wel wat en toen ben je daar, heb je dar veel meer verantwoordelijkheden gekregen.

Klimmen in de hierarchie

Paul: Ja, klopt, ik ben begonnen bij GE Security, daarna overgestapt naar de healthcare divisie, General Electric, een heel groot Amerikaans bedrijf, zit echt in de primaire levensbehoefte van mensen hè, waterzuivering en, ja, waterzuiveringsinstallaties, stroomgeneratoren en dat soort zaken, maar ook healthcare, en bij healthcare maakten ze MRI-scanners, CT-scanners, echoapparatuur, de grote dingen. Ben ik naar Eindhoven gegaan en daar verantwoordelijk geworden voor de inkoop voor Nederland, België en Luxemburg. Het was een nieuwe functie, ze noemden dat hunting ground, er was inmiddels een 40, 45 miljoen euro aan uitgaven en ja, daar moest op bespaard worden, maar tegelijkertijd moest ik de interne organisatie gaan begeleiden, gaan vastpakken om in een bepaald inkoopproces mee te kunnen gaan om ook wat compliance zaken te kunnen gaan aanpakken. Dus een beetje de pionier, ja.

Bas: Ja, ok, want dat wil ik nog vragen van wat verplaats je dan en wat doet General Electrics, maar het is dus voornamelijk medical stuff.

Paul: Ja.

Bas: Dus gewoon MRI-scanners aan ziekenhuizen leveren of alles wat te maken heeft met health.

Paul: Klopt, ja. Waar ik zat op kantoor had ik er niet heel erg veel mee te maken, maar dat kantoor daar zat een productie bij op het TU-terrein in Eindhoven en zij maakten nucleaire diagnostiek. Dus radioactieve diagnostiek om de Ziekte van Parkinson te kunnen aantonen of uitsluiten, dus dat is heel uniek. As je kijkt naar logistiek, het product bestond nog niet. Op het moment dat je de vrachtbrief moest maken, want wij produceerden in de nacht en het zat de ochtend erna, de middag daarna bij de patiënt in het lichaam.

Bas: Wow.

Paul: Maar je moet wel alles regelen en als er dan in mijn tijd een aswolk boven de wereld drijft waardoor vliegtuigen niet meer konden vliegen, we hadden een extended versie tot in Zuid-Afrika, maar daar moet je dan wel stipt op tijd bij dat vliegtuig aankomen, inladen, wegvliegen en alles moet vlekkeloos verlopen en dat is wat ik ook bedoelde, dat vind ik het coole eraan uiteindelijk en ja, dat is wel mooi om daar je steentje aan te kunnen bijdragen.

Bas: Ja, er gebeurde altijd wat hè, er zijn altijd uitdagingen en het is gewoon continu in beweging zeg maar, dat maakt het leuk.

Werken met een target

Paul: Ja, ja, en ik weet het nog goed, het eerste jaar begon ik daar, reeg ik een target om een miljoen te besparen en toen deed ik anderhalf en toen zeiden ze ah, leuk als jij anderhalf kan, dan kan je ook twee.

Bas: Wat zei je, alles wat ik meer dan een miljoen bespaar dat wil ik uitgekeerd krijgen of?

Paul: Als ik dat nu, ja, nee, dat was part of the job zeg maar en dat was de high potential die zij in mij zagen en dan vragen ze je om 2 te doen, en dan doe je 2,3 en dan kan je ook 2,5 doen en zo gaat door.

Bas: Ja, kun je het ook halveren.

Paul: Dat zou ook kunnen, maar dat werd niet gewaardeerd denk ik dus dat gaan doen en het is ook wel weer waar we het helemaal in het begin over hadden, je eigen grenzen en plafond kunnen aangeven want dat zal nooit iemand, zeker binnen zo’n club nooit iemand voor jou doen. Je mag daar 80, 90 uur werken als je dat wil.

Bas: Ja, ja.

Paul: Het gaat om de output en niet om de input. En dat waren echt, ja, wel mooie tijden, maar ook wel zware tijden.

Destructieve structuur

Bas: Ja, zo zit die wereld dan blijkbaar in elkaar dat dat gewoon, dat dat offer tussen haakjes van de werknemers dan normaal is of zo? Want ik kan mij voorstellen als je in zo’n omgeving zit en jij werkt er 40 en de rest van de collega’s 60, ik noem maar iets, werd je daarop aangekeken of hoe moet ik het zien?

Paul: Nou, ik was wel de vooruitstrevende in die organisatie, ook de vreemde eend in de bijt want in de vestiging waar ik zat rapporteerde uiteindelijk alles ongeveer aan de planmanager. Ik rapporteerde aan iemand in Engeland dus ik had daar een kantoortje gehuurd min of meer om daar te zitten. Ik zat in een andere wereld, ik deed mijn eigen ding en ik voelde me overigens helemaal connected met die internationale organisatie waar ik aan rapporteerde hè, want we deden allemaal via teleconference en videoconference zaken. Ja, daar moet je ook tegen kunnen. Dus niemand had echt zicht op wat ik deed en wat ik niet deed en ja, die vrijheid vond ik ook fijn, zeker.

Logistiek proces

Bas: Maar dus ook die machines maken en dat hele logistieke proces daar komen dan onderdelen vanuit de hele wereld of zo naar een bepaalde plek en dat wordt dan geassembleerd en dat moet dan weer naar de volgende locatie en dat hele supply chain spektakel dat regelde jij allemaal.

Paul: Ja, ik deed transport, dus luchtvracht, zeevracht, wegtransport, de warehousing dus alle magazijnen die we in de regio hadden, ongeveer een 30 stuks, maar ook customs zaken, douane, douanezaken, kijken hoe je daar kan optimaliseren. Een medical device is vrijgesteld van invoerrechten, maar wat nou als jij een CT bestelt en er zitten ook drie monitoren bij en die monitoren die worden toevallig separaat verstuurd dan zijn ze niet meer te classificeren als medical device, zou je er rechten over moeten betalen, ja, hoe kunnen we dat slim doen zodat we het wel kunnen classificeren als een medical device en daar ja, weer op kunnen besparen weet je, dat was wat er speelde.

Bas: Ja.

Paul: Consolidatie van magazijn, toen we begonnen hadden we e r30, uiteindelijk ben ik er 9 gaan samenvoegen tot één groot warehouse in Frankfurt. Ja, dat soort projecten deed ik.

Bas: Cool man.

Paul: Ja.

Bas: Dat is wel even next level logistiek spelen dus.

Paul: Ja.

Logistiek in Ecommerce

Bas: Maar mensen die luisteren ook veel zitten in de e-commerce, ik zit zelf ook in de e-commerce, je verplaatst continu spullen zeg maar, zijn er nog tips, tricks en hacks zeg maar om je logistiek beter te regelen dan of waar zou je starten as je gewoon op grotere schaal importeert uit Azië bijvoorbeeld?

Paul: Ja, ik draai hem het liefst om Bas, want wij maakten MRI-systemen in Azië en in Amerika en die verscheepten we naar Nederland. Gechargeerd, jij bent dokter en je bestelt dat bij ons en je zet je handtekening erop en ergens tussen de 4 en 6 maanden daarna staan er een aantal kratten bij jou op de stoep.

Bas: Ja.

Paul: Ik heb heel vaak ook wel redelijk gefrustreerd in vergaderingen gezegd als jij iets bij Amazon besteld dan betaal jij je 2,50 via PayPal, dan krijg jij iedere check die dat ding wat je hebt besteld doorgaat krijg jij een update van waar jouw ding nou is en je kan tot bijna op de minuut nauwkeurig aangeven wanneer dat bij jou op de stoep staat. Ik zeg en wij verkopen iets wat enkele miljoenen kost en wij kunnen de klant niet vertellen wanneer het er is dus ik heb de e-commerce juist heel vaak gebruikt om aan verbetering te gaan werken daar.

Tips & Tricks

Bas: Ja, ik bedoel meer of je nog tips en tricks had om misschien kosten te besparen om op containers, grote luchtvrachtzendingen allemaal dat soort dingen. Kijk, in het begin bijvoorbeeld, om je een idee te geven, ik deed op een gegeven moment deed ik alles met DHL overvliegen, klein spul ging snel en was betrouwbaar. Op een gegeven moment werden het containers. Nou ja, die containers daar heb je echt zoveel verschillende aanbieders van die je daarmee helpen. Ja, op een gegeven moment zie je ook door de bomen het bos niet meer en op een gegeven moment ben ik platformen gaan gebruiken die dus zeg maar alle diensten aanbieden. Ja, er zit altijd een soort van opslag op, dus dan betaal je theoretisch ook altijd weer net iets te veel. Dus de ideale route zeg maar, dat was meer mijn vraag, van wat zou dan de, wat zou volgens jou de ideale route zijn of de ideale aanpak als je op grotere schaal importeert uit Azië?

Paul: Ja, de famous triangle denk ik, tijd, kwaliteit en geld. Als jij geen tijd hebt dan moet je een express shipment door de lucht doen maar dat kost je heel veel. Als je op grote schaal inkoopt is zeevracht nog altijd het allergoedkoopste om te doen. Bij een rederij containers boeken is too much, maar er zitten heel veel logistieke dienstverleners tussen die jou daarmee kunnen helpen. Het mooie zou zijn, maar daar moet je ook schaal voor hebben, als je een club vindt en die heb je misschien waar je het net over had, die met jou kan samenwerken en kan zeggen van ok, die drie pieces die pak ik eruit want die gaan via luchtvracht omdat daar spoed zit, daar ben ik te laat of daar heb ik een andere afspraak mee gemaakt, de bulk komt gewoon via zeevracht binnen omdat je daar de flexibiliteit hebt en één aanspreekpunt hebt. En, maar goed, wij hadden natuurlijk behoorlijk wat in de pap te brokkelen, DHL en FedEx die pasten hun dienstregelingen aan naar onze behoefte af en toe.

Bas: Ja.

Paul: Ik maakte hun ook verantwoordelijk voor mijn eigen besparingen dus dat is een mooie next level, air to ocean noemden we het, als jij iets uit de lucht kan halen en het naar zeevracht kan omzetten bespaart je dat gigantisch veel geld en jij, DHL of wie dan ook, ik maak jou daarvoor verantwoordelijk om dat goed te regelen want ik wil onderaan de streep wil ik per kilo, mijn prijs per kilo moet omlaag en doe daar maar voorstellen voor hoe we dat voor elkaar kunnen krijgen.

Bas: Ja, ja, mooi, cool. Cool man.

Paul: Zeker.

Groter speelveld

Bas: Ja, maar dus op een gegeven moment je had dan eerst het Benelux verhaal, daarna werd het Europa, midden en oost Afrika, dus het ging van 40 miljoen naar meer dan 300 miljoen verantwoordelijk.

Paul: Ja.

Bas: Ja, het spel werd uiteindelijk gewoon steeds groter voor jou.

Paul: Ja.

Bas: En jij voelde je, nou ja, je geniet niet echt van je succes hè dus elke stap die je maakt voel je je weer iets meer het mannetje, maar je genoot er nog niet heel veel van of hoe met ik het zien?

Paul: Nee, er stond altijd nog wel iemand boven mij, want ik rapporteerde aan een global, 1,2 miljard ging daarin om.

Bas: Dat was de target of?

Paul: Nee, dat was het budget. Ja, en dat kon ik ook, weet je, als je het in Europa kan dan kan je het ook in Amerika en die wereld ziet er, de Amerikaanse wereld is simpeler dan de Europese wereld hè, want je hebt geen grenzen en je hebt maar één currency en allemaal dat soort zaken. Dus dat zou ook wel kunnen, dus daar was ik me eigenlijk voor aan het klaarmaken. Maar het werd wel steeds mooier. Ik bedoel, we zaten een week in Fort Mayers bij Miami in de buurt om meer dan 100 miljoen aan luchtvracht in een week te onderhandelen. Ja, daar zat je voor 20 verantwoordelijken van DHL en consorten om die prijs maar omlaag te krijgen. Ja, Frank Apple zat daarbij, de CEO van DHL, ja, dat zijn wel mannen. Maar ergens voelde ik dat niet want ik leefde in die wereld en nu ik daarbuiten sta is dat wel de gouden kooi of de gouden ketting geweest natuurlijk hè want ik ben echt daarop gaan drijven en ja.

Bas: Ja, want je verdiende genoeg en het was gewoon een spelletje natuurlijk.

Paul: Ja, ja.

Scherpe onderhandelingen

Bas: En hoe ver ging dat onderhandelen trouwens? Moest je dan echt uit eten, helemaal dronken voeren en de dag erna zei hij ja, ik vind je wel een leuke vent, 10 cent eraf?

Paul: Nee, keihard, nee, keiharde onderhandeling. Ik had, we hadden duizenden leens, dus dat is van een bepaalde destination naar een bepaalde, van een bepaalde origin naar een bepaalde deistionation en die onderhandelden we tot op de cent. Per kilo ging dat eruit dus dan konden we aangeven vaan ja, we gaan een miljoen kilo doen van Worcester naar Parijs en zeg het maar.

Bas: Ja.

Paul: En ja, dat ging heel leuk en heel energiek vaak. Ik ben wel iemand die er heel veel humor doorheen wil gooien en het vooral luchtig wil laten, maar het was keihard. Er zijn ook mensen eruit gestapt, we hebben een jaar hebben we een stoplicht gehad staan wat we dan konden bedienen en dan kwam de vervoerder binnen en dan was het groen en dan als de prijzen die ze teruggaven een beetje tegenvielen dan werd het oranje. Zodra die op rood stond dan konden ze opstappen een weggaan. En dat was de arrogantie die daar heerste in die wereld, ja.

Bas: Ja, het klinkt wel als een mooi spektakel in ieder geval. Maar dat is eigenlijk een hele poppenkast ook dan.

Paul: Ja, die 25 man en uiteindelijk was ik tegen de pricing leader aan het praten en bemoeide iemand zich daar af en toe nog mee en ja, heel veel interactie en je haalde daar je lijnen uit en natuurlijk probeerde ik zo min mogelijk te gaan switchen want dat kost alleen maar implementatietijd dus als iemand al een lijn had gehad dan wist hij hoe die werkte en hadden allemaal speciale requirements dus ja, je plant het ook heel strategisch hè, degene waar je nu mee werkt die zet je redelijk achteraan in die onderhandeling zodat al die anderen die heel graag die business willen daarop gaan bieden en dan uiteindelijk spreek je je huidige provider en dan zeg je ja, je bent 7/10 en er moet 30% van af, wat kan je doen= en dan ja, zo ging je het spelletje aan, ja.

Zakenreizen

Bas: Cool, maar in die tijd dat je dus voor die supply chain werkte heb je ook veel gereisd, hoe zagen jouw weken, maanden, jaren er ongeveer uit en was dat gekkenhuis of?

Paul: Ja, dat was gekkenhuis, ik was wel overal en nergens, ik had natuurlijk een organisatie waar ik af en toe mijn gezicht moest laten zien. Ik moest vaak naar Amerika toe of voor training of voor onderhandelingen of voor dat soort dingen. Er zijn tijden dat ik twee, drie keer per week in een vliegtuig zat en dat je in drie tijdszones in een week bent. Ja, nachten overslaan of maar een beetje in een vliegtuig zitten te wachten tot je weer ergens bent. Ja, slecht slapen, slecht eten, want het is alleen maar hoteleten en dat is wel lekker, maar het is niet per se gezond.

Bas: Nee.

Paul: Best veel verantwoordelijkheid, stress, druk, altijd met zo’n zelfde groepje, voornamelijk mannen die allemaal hetzelfde leven hebben en ja, weinig ruimte voor gevoel en emotie ook. het is op de ratio besluiten nemen in de interne organisatie ook met ontslagrondes en allemaal dat soort dingen. Ik zou het nou niet meer kunnen, maar ook extern en heel rationeel, heel fact based bezig zijn en vooral niet te veel emotie tonen want dan kan je onderuit gehaald worden. Toen vond ik dat fijn, nu zou ik die wereld verschrikkelijk vinden denk ik, maar ja, daar zat ik in, ja.

Andere lifestyle

Bas: Maar je zat met die mannetjes dan aan tafel en daar deed je die business mee en was dat ook veel dan ja, gebeurden er ook de nodige feestjes en dat soort fratsen aan de andere kant van de wereld of hoe moet ik het zien?

Paul: Ja, dat hadden we wel.

Bas: Of viel het wel mee?

Paul: Het viel mee. Ik ben op heel veel plekken geweest in de wereld en ik heb weinig gezien. Als ik het zo uit mijn hoofd, ik heb een keer een trip gehad, dat was wel een leuke, toen had ik in New York een training en op dat moment dat was volgens mij in februari, toen was het -20 en de week erna had ik onderhandelingen in Fort Mayers in Florida en daar was het +25, dus wat je dan in je koffer moet stoppen was wel lastig. Daar heb ik tijd gehad om wat te feesten en om ook wat te zien. Dat heb ik in Dubai een keer gehad en in Istanbul geloof ik. In Praag misschien heb ik wel wat leuke dingetjes gezien, daar deden we het wegtransport altijd onder andere, maar verder is het binnenvliegen, kantoor, hotel.

Bas: Slapen, werken, eten.

Paul: Dat, ja, en weet je, het wordt altijd zo geromantiseerd, maar ja, het is cool om de eerste keren op zakenreis te gaan is echt heel vet. Daarna sta je daar echt niet meer om te springen en is het vooral heel vermoeiend. Ja, ook heel je bioritme gaat nar de knoppen. Dus ja. Zeker ook als je op een gegeven moment een familie hebt en kids en allemaal dat soort dingen dan is het al helemaal, ja.

Privé leven verwaterd

Bas: Ja, want had je in die tijd een relatie dan dat je, toen je zoveel aan het reizen was en allemaal dat soort dingen?

Paul: Ja, ik had een relatie. Ik had ook best wel een druk sociaal leven voordat ik bij GE begon met werken. Ja, en dan ga je steeds meer reizen en daar ga je steeds verder van af staan, maar ik had ook het gevoel mensen begrijpen mij niet want ik zit in een wereld die redelijk uniek is en ik kan wel vertellen over wat ik doe, maar als ik dan op vrijdag een appje stuurde van ik moet morgen weer op reis dan: mag Paul weer op vakantie? Weet je, dat wordt er dan gezegd. Ja, dat voelt helemaal niet meer zo, dus je raakt daar een beetje, je komt een beetje op afstand. Verder als je een week weg bent geweest en je komt een keer thuis en vrienden bellen van hé, ga je lekker mee uit eten? Dan zeg ik, ja, ik ben net een week gaan uit eten dus laat me in godsnaam een keer thuis eten.

Bas: Ja, ja.

Paul: Ja, die vinden dat twee keer leuk, drie keer leuk, maar de vierde keer denken ze die Ramakers die bellen we niet meer want die Ramakers die gaat toch nooit mee. Dus ja. Offers om rich and famous te worden dacht ik toen. Er komen twee kinderen, Mitch en Faye. Mitch is inmiddels bijna 8, Faye is 5.

Bas: Wow.

Paul: Heel mooi, maar ik ging wel gewoon door met werken en ik had ook een beetje het beeld van ik ga dit nog 10 jaar doen en dan zijn ze einde basisschoolleeftijd en dan is er kennis nodig en dan komen ze in de puberteit en dan zijn er een aantal vaderlijke, ouderlijke gesprekkennodig met ze en dan ga ik heel bewust een tandje terug en dan ben ik er voor ze. Laat mij nu nog even carrière maken want dat doe ik voor ons allemaal en dan hebben we het goed straks. Weet je, dat was het idee dus ik was er amper. Maar goed, ook dat ging in de relatie niet goed dus dat stopte, gaan scheiden en ook daar, ja, ik kan me nog goed herinneren als voorbeeld ik was in Dubai en daar zat een man die rapporteerde aan mij die had een huis op Palm Island en die had een schoonmaakster en een tuinman en een kok en weet ik niet wat allemaal, een Engelsman en ik stond de eerste keer dat ik hem ontmoette stond ik met hem in de lift, ik zeg heb je ook kinderen? Ja, zegt hij, ik heb een dochter van 16. Ik zeg nou, en die zei je regelmatig of woont die nog in Engeland of? Ja, zegt hij, die woont nog in Engeland, maar ik zie haar best regelmatig want ze is nou in de zomervakantie is ze nog een week geweest en nu met kerst komt ze weer een paar dagen. Dus dat was mijn wereld en ergens ga je dan ook wel denken ok, dat scheiden dat is volkomen normaal. Je kinderen weinig zien dat is normaal. Weet je, dat hoort er nou eenmaal bij. Ik zag ze dan eens in de twee weken in het weekend, moeilijk afschakelen na 10, 11 dagen werken, dan kindertijd te hebben hè. Ik probeerde dat wel, maar dat was ook nog wel best wel lastig. Achteraf waren daar wel de eerste haarscheurtjes. Toen voelde ik wel als ik toen alleen thuis zat dat ik dacht van dit is anders dan ik had gedacht dat het zou moeten zijn, ja.

Bas: Maar als ik het zo hoor heb je je sociale leven op een lager pitje gezet en ben je uiteindelijk, heb je twee kids gekregen en ben je gescheiden voor een groot deel omdat want je was in je gedachten alleen maar bezig met je carrière.

Paul: Ja.

Bas: En voor jou was dat op dat moment het belangrijkste wat er was.

Paul: Dat is het ja.

Bas: En als je daar nu op terugkijkt dan, daar heb je hoogstwaarschijnlijk veel van geleerd.

Paul: Heel zeker ja.

Bas: Maar dat ware ook, ja, lijkt mij bijzonder pittige tijden zeg maar want jij bent de carrièreman, je denkt hallo, wacht even, papa betaalt de rekening, vliegt de wereld over, ja.

Paul: Ja.

Bas: En dat is ook een soort van dal toch? Ik bedoel scheiden lijkt me geen pretje ik weet niet..

Paul: Nee, heel zeker. Maar ik was wel natuurlijk al een jaar of 8 gewend om alles op de ratio te doen en grote organisaties ontslaan, over miljoenen onderhandelen, scheiden, weet je, mijn leven was een Excelsheet.

Bas: Je bedoelt het gaat je van de trechter wordt eigenlijk steeds groter wat je kan hebben.

Paul: Juist, juist. Dus dat op dat moment was dat een logische stap in mijn leven, maar wat ik zeg, als je dan alleen zit en er kwam gemis van de kinderen, ja, toen begon ik we wel dingen te realiseren, heel zeker, ja.

Nog meer en harder werken

Bas: Ja, en wat heb je daarna gedaan? Nadat je dus, er moet een realisatiemoment zijn gekomen van ja, wat ik nu de afgelopen weet ik hoeveel jaren heb gedaan dat is eigenlijk niet hoe ik het leven voor me had gezien of zo en ik hoor je ook heel erg als dan denken in die tijd hè. Dus je dacht van ok, ik doen nog eventjes 10 jaar hard werken en daarna ben ik er voor de kids terwijl ja, ik bedoel, we weten allebei dat het helemaal niet zeker is en zeker na wat jij hebt meegemaakt dat je nog 10 jaar hebt, maar vertel me daar wat meer over hoe je daar in die tijd–

Paul: Sterker nog, ik had het gevoel nog meer tijd te hebben voor mijn carrière en ben daar nog verder in door gegaan want ja, ik was toch alleen dus dan kon je maar net zo goed ook je laptop open doen en maar gewoon doorwerken en dat was het.

Bas: Ja.

Eerste aanwijzingen

Paul: Ook alles maar vooral wegstoppen wat je dan voelde en ervaarde. Ik ben toen beland in een heel groot project in Frankfurt, daar ging ik die warehouses samenvoegen en toen reed ik 2, 3, 4 keer in de week reed ik op en neer naar Frankfurt en iedere keer als ik reed had ik spierpijn in mijn onderbeen en dat ging weg na een dag en een paar maanden later ging dat weg na twee dagen en zo bouwde zich dat op. Na anderhalf jaar ongeveer kon ik steeds moeilijker op dat been staan. Als ik dan wakker werd dan zakte ik echt door mijn been heen als ik opstond. Weet je, ik vraag het veel mensen, misschien weet jij het, wat is het tegenovergestelde van een hypochonder?

Bas: Een hypochonder?

Paul: Ja, iemand die denkt dat als hij een ziekte hoort dat hij denkt dat hij het heeft?

Bas: Poeh, geen idee.

Paul: Nee, ja, nou, dat ben ik. Dus ik denk altijd dat je gezond bent tot je echt stervensziek bent. Ik heb nooit het idee van oh, wat heb ik nou? En oh wat gebeurt me nou? Dus er ontstond een bult op mijn scheenbeen maar ik denk ja, die spier is gewoon ontstoken, je bent zoveel aan het rijden, dat kan allemaal niet zoveel kwaad. In die scheiding, in die cracks die toen wel ontstonden in de manier waarop ik dacht ging het mij wel steeds meer bezighouden en op een gegeven moment ben ik naar de huisarts gegaan en, nee, anders, eerst ben ik naar de fysiotherapeut gegaan en de fysiotherapeut die heeft dat toen gedryneedled dus die heeft daar naaldjes in geprikt en het ging maar niet weg, die spier die slonk niet en hij zegt ja, ik weet niet precies wat het is, ga eens maar naar de huisarts. En naar de huisarts gegaan, die heeft me een echo laten maken. Ik baalde nog want het was niet op GE apparatuur, er stond een Philips apparaat, dat hield mij bezig.

Bas: Toen heb je een offerte uitgeschreven.

Zorgwekkende signalen

Paul: Ja, toen wilde ik, ja, ik geloofde de diagnose natuurlijk ook niet, maar en achteraf bleek het ook zo te zijn. Ik had een verkalkte blauwe plek in mijn scheenbeen. Ik ben een keer tegen mijn been geschopt was het verhaal en dat is een blauwe plek geworden en onderhuids heeft zich daar kalk afgezet en ja, daar heb je last van zegt de huisarts dus laat het maar even weghalen. Nou, daarvoor ben ik naar het ziekenhuis gegaan in Sittard en ik moest een scan en na die scan zegt de radioloog van oh, we moeten ook nog even een röntgenfoto maken en die scan die duurde al lang en we moeten nog een röntgenfoto maken dus ik ga gewoon mee met die röntgenfoto, zo naïef als de pest want ik had dan wel eventjes tijd voor mijzelf op dat moment dus ik denk ok, dan laat dat dan maar allemaal gebeuren en na die röntgenfoto zegt ze hou je telefoon in de gaten want ze gaan jou bellen voor de uitslag. Ik zeg ja, maar ik heb over twee weken een afspraak, ik hoor over twee weken wel wat er aan de hand is en dan maken we een behandelplan en dan gaan we die operatie doen en dan gaan we verder. Zo zat ik in elkaar hè. Ja, hou je telefoon maar in de gaten want ze gaan jou bellen. En dat heeft ze vier keer moeten herhalen voor ik snapte dat er wellicht iets niet goed zou zijn. Dus van oh, is het niet goed soms? Ja, zegt ze, ik mag daar niks over zeggen, maar hou je telefoon maar in de gaten. Dat was vrijdagmiddag kwart over 5.

Bas: Lekker cryptisch.

Paul: Ja, echt, heel erg slecht zou ik bijna willen zeggen.

Bas: Ja, ja.

Hét telefoontje

Paul: Liep ik zo het ziekenhuis uit. Ik had de kinderen dus ik probeerde daar een goed weekend van te maken en mijn gedachten gingen op en neer van ah, die hebben zich vergist, of ook wel een beetje ja, wat voor die mensen super spannend is zal voor mij wel meevallen en dus het zal wel niks zijn, tot misschien ben ik er volgende week wel niet meer. Weet je wel. Er gingen af en toe flitsen dan door mijn hoofd heen. De kinderen zette ik maandagmorgen op school af, op de basisschool en ik ga naar mijn werk toe en toen belde de arts en die zegt meneer Ramakers, ik hoor dat u aan het autorijden bent, zet de auto even aan de kant want wij moeten een heel goed gesprek gaan hebben. Het hart zat in mijn keel. Weet je, toen was het moment dat ik dacht van ok, dit is, ja, dit is het einde, dit is moment U zeg maar en dus ik zet mijn auto aan de kant en hij zegt ja, we hebben ons vergist, het is geen verkalkte blauwe plek maar je hebt een tumor van 20 bij 5,5 cm in jouw onderbeen en ik wil jou morgen zien om longfoto’s te laten maken en ik wil je overmorgen zien om een punctie te laten maken om te kijken wat het precies is. Na 10 jaar gevoel weggestopt te hebben kwam daar een breekijzer achter die emotionele deur en alles is er in die week uitgekomen toen.

Bas: Dat geloof ik.

Paul: Ja, dat was echt, toen ik die uitslag kreeg toen dacht ik, ik wil bij mijn kinderen zijn, ik wil bij mijn vrienden zijn, ik wil leuke dingen doen. Ik dacht niet aan ik wil dat project afmaken, ik wil die besparing realiseren, ik wil, dus hè, waar we het net even over hadden, geld, macht, status, als je de dood in de ogen kijkt stelt het allemaal helemaal niks meer voor.

Bas: Zeker.

Paul: Dus ja, dat was mijn eerste moment dat ik dacht van ik ga het omgooien.

Bas: Het stomme is dat dat ervoor moet gebeuren.

Paul: Ja, helemaal waar, ja.

Bas: Dat je denkt van ok, had ik zelf niet op een andere manier tot dat realisatiemoment kunnen komen.

Paul: Ja.

Bas: Dat is ook de reden misschien dat je het nu meer naar buiten brengt en dat je hier staat.

Paul: Ja, absoluut.

Tijd voor verandering

Bas: En dat je denkt van ok guys, wake up, hè, verzamel niet zoveel mogelijk puntjes op je bankrekening maar verzamel die momenten en ben er voor je vrouw en je kinderen en je vrienden en maak mooie dingen mee want dat is het enige waar het om draait.

Paul: Ja, dat is het en ik heb daar een harde leerschool in gehad en dat vind ik doodzonde inderdaad. Wat ik al zei, zonder dat leven was ik niet geweest wie ik nu was en hè, had mij een blindedarmontsteking gegeven en ik had er niet naar geluisterd en ik was gewoon doorgegaan, maar ja, dat achteraf was dat wel, ja, dat is echt het moment van die change geweest. Ik heb me ook gelijk gerealiseerd van mocht ik nog een kans van leven hebben dan gaat het roer om en dan begin ik aan mijn tweede leven, aan het leven van het genieten.

Bas: Ja, maak het verhaal af vanaf die auto call dat je zei van ja, dit is niet goed. En toen? Die foto’s van je longen, de longfoto wilden ze maken om te kijken of er uitzaaiingen waren of?

Paul: Ja, een longfoto maakten ze om te kijken of er uitzaaiingen waren, een dag erna de punctie, mijn moeder was mee, ik viel na die punctie flauw, dat had ik ook nog nooit in mijn leven meegemaakt. Ik kwam weer bij en–

Bas: Een punctie is dan nemen ze een stukje van de tumor uit je been.

Geen uitzaaiingen

Paul: Ja, ja, dus met een hele dikke naald gingen ze daar naar binnen en ja, ik werd erna slecht en out. Het was een traject, ik voelde ook direct de band weer met mijn ouders en ik had gewoon steun nodig en dat was ook voor mij als alfamannetje weet je, mijn trots werd gekrenkt voor mijn gevoel, maar ik voelde ook dat het goed was, dat ik dat mocht doen op de een of andere manier. Ik zou een week erna de uitslag krijgen maar ik kon daar niet op wachten dus ik heb vrijdag gebeld naar de chirurg, ik zei het maakt niet uit of die punctieresultaten niet binnen zijn, maar ik wil weten wat die longfoto heeft gedaan en daar hebben ze naar gekeken. Ik heb daarvoor ook aangegeven als ik nog, als mijn longen schoon zijn, al halen ze mijn been eraf, als ik maar kan doorleven. Nou ja, en zij zei ja, je longen zijn schoon. En dat was voor mij een switch.

Bas: Een lichtpuntje aan het einde van de tunnel.

Paul: Instant, ja, ik heb een week heel diep gezeten en vanaf dat moment was ik enorm opgelucht en blij en positief en ja, toen wist ik het wordt van een levensbedreigend probleem wordt het een praktisch probleem en ik hou op zich wel van uitdagingen dus als mijn been eraf moet weet je dan moet mijn been eraf, maar ik zie mijn kinderen groot worden, ik kan nog mijn tweede leven gaan leiden, dat. Ik heb ook in die tijd het samen met mijn ouders gedaan en met Nancy, zij is inmiddels mijn nieuwe partner. Ja, heel intense week hebben we gehad en daar heel veel over gesproken. Ik ben ook naar mijn kinderen gegaan toen, die waren bij hun moeder, ik zeg papa heeft kanker. Mitch was 5, Faye is 3, ik heb erover getwijfeld of ik het zou zeggen, ik heb het daar met mijn ex over gehad en zij zegt ook, weet je, op het moment dat je met volwassenen bij elkaar zit en het woord kanker valt en de kinderen zijn aan het spelen en ze horen dat die weten meer dan dat wij denken en eerlijkheid duurt het langst, blijf nou maar gewoon eerlijk. Dus ik ben er naartoe gegaan, ik heb dat gezegd en Mitch was 5 en die zegt papa, heb je dat alleen in je been of in je hele lijf? Want ik heb ook gehoord het kan in je hele lijf zitten. Ik zeg nou ja, het zit alleen in mijn been. Zegt hij oh, dan ga je niet dood. Weet je, die kindergedachte, maar dat steunde mij enorm.

Bas: Ja, ik snap het.

Paul: Ik dacht ok, hier hou ik mij aan vast, het zit alleen in mijn been en we gaan dat oplossen. Weet je wel, dat.

Bas: Ja.

Amputatie

Paul: Nog even naar Groningen geweest voor een second opinion, mijn chirurg, hele fijne man had daar zijn coschappen gedaan en die kende daar nog mensen en zegt daar moet je toch eens gaan kijken, een speciaal soort chemo om die tumor te laten slinken want e moesten links en rechts 5 cm snijvlak hebben. Met een tumor na 5,5 in diameter, mijn onderbeen was geen 15 cm in diameter dus dat werd moeilijk. Ik zou mijn kuitbeen moest eruit, twee van de drie aders. Hij zegt en die chemo is zo krachtig dat jouw zenuwen en aders worden aangetast en je na 10, 15 jaar toch geamputeerd zult moeten worden. Ik denk ja, dan ben je 50, hoe revalideer je dan? plus ik moest 8 weken wachten om te kijken of dat de chemo aan zou slaan. En toen heb ik direct gezegd nee, haal hem maar ervan af. Dus toen hebben we het besluit genomen. Ik ben daar met mijn ouders ook naartoe gegaan naar Groningen, het besluit genomen om te amputeren.

Bas: Bizar man. Dan kom je in een keer tot het besef, ja, nu, ik sta nog op twee benen gelukkig, maar dan kom je tot besef dadelijk sta ik niet meer op dit been wat hier zit aan een kant. Maar dat, ik bedoel, dat is natuurlijk ook, dat moet natuurlijk mega-emotioneel ook zijn geweest in die fase, of hoe moet ik het zien? Of stond je er zo sterk in dat je gewoon dacht dit moet gebeuren anders kan ik niet meer leven?

Paul: Ja, dat laatste.

Bas: Het was gewoon 100% overlevingsmechanisme dat je gewoon dacht dit moet eraf, dit hoort niet meer bij mij.

Paul: Ja, ja, ik voelde dat dit moest gebeuren en dat dit mij weer perspectief van leven zou geven en ik was ontzettend dankbaar dat ik in Nederland woon want ik heb het natuurlijk ook in mijn vorige leven in andere landen wel gezien hoe het eraan toe gaat. Als ik in Amerika had gewoond en ik had geen geld gehad dan hadden jij en ik hier niet samen gestaan in ieder geval. Dus hoezo zou ik daar verdrietig om kunnen zijn? En natuurlijk, hè, het was een soort rouwproces of zo, ik had nog twee weken de tijd want ik belde mijn chirurg op de terugweg vanuit Groningen, ik zeg we gaan het amputeren dan is het weg. Hij zegt ok, dan gaan we dat inplannen en toen heeft hij dat op 19 februari 2019 gepland, iets meer dan twee jaar geleden nu en ik had nog twee weken dus ik ben met mijn oude vrienden nog gaan karten. Ik dacht ja, ik ben YouTubefilmpjes gaan kijken van wat kan je nou met een prothese en ik dacht karten is misschien wel moeilijk dus ik ga nog een keer karten.

Bas: Oh ja.

Paul: Niet dat ik zo’n fervent karter was of zo, mar dat hebben we nog gedaan. Ik heb een afdruk laten maken van mijn voet, drie, eentje waar ik op mijn hak sta, eentje gewoon mid stand en eentje op mijn tenen als symbool voor het omarmen van verandering. Als jij gaat veranderen dan ga je met je hakken in het zand en dan wil je het allemaal niet.

Bas: Wow.

Paul: Je komt op je mid stand terecht, er komt balans, je gaat om je heen kijken, je gaat afwegingen maken, je gaat iets rationeler iets feitelijker ernaar kijken en misschien ben je wel bereid op je tenen te gaan staan en naar het nieuwe leven te springen. Dus die hebben we nog heel snel gemaakt met de hulp van een hele hoop lieve mensen. Ja, ik heb de avond van tevoren nog met mijn kinderen afscheid genomen en Mitch die zegt nog papa, hoe weten ze nou welk been dat ze eraf moeten halen? Ik zeg ja, daar moet ik zelf een kruis op zetten waarschijnlijk en hij pakt een stift voor zichzelf en voor zijn zusje en ze hebben mijn been nog versierd samen. We hebben nog foto’s gemaakt samen met mijn been erop. Ja, heel intens, heel emotioneel, heel waardevol, de kinderen staan lachend op die foto, maar dat betekende echt wat voor mij.

Bas: Dat geloof ik.

Paul: Ja, ik ben steeds spiritueler aan het worden en ik ja, weet je, wij wassen allemaal zeker in deze tijd 20, 30 keer per dag onze handen, we kijken heel regelmatig in de spiegel hoe dat we eruitzien, maar die voeten en die benen die ons overal naartoe brengen en die het zwaar te verduren hebben daar hebben we eigenlijk maar heel weinig waardering voor en daar even de waardering voor uitspreken, ik vond dat wel een heel mooi iets eigenlijk.

Bas: Wow, jeetje, man, maar dan ga je dus daadwerkelijk de, ja, de operatietafel op zeg maar.

Paul: Ja.

Bas: En dat zal een paar uurtjes duren of?

Paul: Ja, het record staat op 25 minuten.

Bas: Nee joh.

Paul: Maar het heeft bij mijn 1,5 uur geduurd. Ik ga naar de anesthesist van tevoren en eigenlijk wil ik een plaatselijke verdoving want ik zeg op het moment dat ik bij kom uit een volledige narcose en ik weet niet meer wat er gebeurd is en ik ben mijn been kwijt, ik denk dan zou ik me helemaal kapot schrikken.

Bas: Ja, ja.

Paul: Die anesthesist heeft mij overtuigd dat dat niet humaan was als ik plaatselijke verdoving zou krijgen dus dat heb ik ook maar aangenomen in die fase. Ja, dan kom je in het ziekenhuis en dan moet je, dat was ’s morgens heel vroeg ik geloof half 9 werd ik geopereerd dus ik lig op die voorbereidingskamer en de zuster die brengt het infuus in en ik ben grapjes tegen haar aan het maken en we zijn over van alles en nog wat aan het praten. Ik heb die operatie en na de operatie komen twee zusters van de afdeling me halen en ze zeggen van ja, de chirurg had nog een telefoontje gekregen van de vrouw op de voorbereidingsvloer, zuster op de voorbereidingskamer want meneer Ramakers was heel positief en opgewekt en volgens haar begreep meneer Ramakers niet helemaal wat er ging gebeuren want dat kon niet. Hij had kanker en zijn been werd geamputeerd en hij lag lachend in zijn bed, of ze dan psychologische hulp wilden inschakelen voor mij. Dus ik begin weer heel hard te lachen en ik zeg weet je, de chirurg had het ook al gezegd, maar ik zeg ik weet hartstikke goed wat er aan de hand is, mar ik heb gewoon, ik kan leven, weet je, ik ben vrij, achteraf hè Bas, die wereld waar ik in heb gezeten ik vergelijk het nu weleens met een criminele organisatie hè, je wil er af en toe uitstappen.

Bas: Maffia.

Paul: Maar, maffia, ja, maar het kan niet meer. Weet je, je zit daar zo diep in, ook voor jezelf, de gouden kooi, de gouden ketting, hoe je het ook wil noemen, dit was mijn escape. Dus ik was zo vrij en zo bevrijd en van een tumor en van van alles en nog wat. Ik kon alleen maar heel positief zijn. Vier uurtjes later liep ik achter een looprek of hinkelde ik achter een looprekje en was ik oefeningen aan het doen om weer mobiel te worden. Ik heb wat vlogjes opgenomen vanuit het ziekenhuisbed over hoe ik me voelde en wat er allemaal gebeurd was en ja, ik was gewoon super positief in die tijd en dat ja, dat ben ik eigenlijk tot op de dag van vandaag gebleven. Ik kijk iedere morgen uit het raam en ik geniet dat ik deze dag weer mag meemaken. Dus dat is, ja, dat is wat er gebeurt, ja.

Inspireren na een bizarre tijd

Bas: Wow. Dus op het moment dat er dan iets in je lichaam is dan denk je holy shit, ik heb niet het eeuwige leven, dan leer je, dan heb je nu geleerd om veel meer te genieten van de dingen die er wel zijn en niet alleen maar met de paardenkleppen op je blindstaren op een groter getalletje op een virtuele account.

Paul: Ja, dat is het.

Bas: Wat uiteindelijk ook helemaal niks betekent.

Paul: Nee, ja, maar dat is het helemaal, ja. Ik ben tijdens de revalidatie in een topsporttraject terecht gekomen, paracycling en daarnaast wilde ik mensen bereiken, mensen inspireren en motiveren. Ik ben weer naar Dubai gevlogen en ben daar voor 75 executives mijn verhaal gaan doen. Ja, zo’n mooie reacties en het raakte de mensen ook daar wel en daar dacht ik van ja, dat wil ik vaker. Ik ben voor high potentials gaan spreken van jongens, heb echt ambitie en drive en ga ervoor, maar vergeet niet onderweg om je heen te kijken en vergeet niet te waarderen en vergeet ook niet op het moment dat er iemand naast je zou zitten om die ook wat aandacht te geven en hè, maar heb wel wat succes als je dat graag wil hebben, dat. Ja, en dat vond ik heel mooi om te doen. Uiteindelijk verder getrokken, twee startups begonnen, ook om mensen ja, een stukje geluk en een stukje leefstijlverandering te kunnen laten doormaken om ze hopelijk een beetje te behoeden voor de harde les die ik geleerd heb.

Starten met eigen onderneming

Bas: De twee startups begonnen die, welke zijn dat?

Paul: Dat is I am Vital en dat is SmartBeat.

Bas: Ja.

Paul: En ja, SmartBeat zien we hierachter.

Bas: Ja, vertel wat meer daarover want ik heb, dat kan ik natuurlijk ook wel vertellen, maar ik heb een tijd geleden hadden wij contact, zijn we via-via in contact gekomen en ja, toen zag ik wat je deed op SmartBeat en ik dacht je moet een of ander kastje op je lichaam plakken en dan word je 72 uur gemeten en daarna komt er een heel rapport uit van ja, je herstel en je stress en weet ik eht allemaal voor een dingen.

Paul: Ja, ja.

Bas: Ik zeg ah, is wel interessant. Ik zeg ja, stuur dat kastje anders maar op voordat je in de podcast komt dan kan ik een beetje ervaren wat dat is.

Paul: Ja.

Bas: De meting zelf viel wel mee, je plakt twee stickertjes op je lichaam en je gooit een kastje erop.

Paul: Ja.

Bas: Daarna komt de interessante data natuurlijk eruit rollen en ik heb een afspraak staan om daar een coachingsgesprek over te doen met een van jouw collega’s.

Paul: Ja.

Levensstijl objectief meten

Bas: Maar vertel even waarom je dit begonnen bent? Want ik vond het echt super interessant. Er zit altijd bij iedereen een soort van stemmetje in je hoofd van ja, leef ik wel gezond genoeg? En ben ik wel, je wil dat een soort van valideren en naar mijn idee is dan zo’n lifestyle assessment ideaal, ondanks dat ik denk dat ik best wel, ik bedoel ik sport regelmatig, ik eet wel ok en allemaal dat soort fratsen, maar toch zit er altijd wel een soort van kleine angst in je hoofd hè, dat heb jij blijkbaar totaal niet, maar bij veel mensen zit er een bepaalde angst in het hoofd van ben ik wel gezond? En dat wil je het liefst tastbaar maken van ja, klopt dat de ja of de nee.

Paul: Ja, zeker, ja. Ik ben in die wereld en ze noemen die, dat noemen ze vitaliteit en daar krijg ik best wel allergie van inmiddels want daar wordt een hele hoop onder geschaard en ik vind dat lastig. Welzijn, leefstijl, in die wereld ben ik gerold en ik zag om mij heen ook natuurlijk wel vanuit mijn verleden misschien nog wel versterkt dat ik in een mega subjectieve wereld terecht gekomen was. Verzin een woord, zet er coach achter en het bestaat wel en het helpt allemaal even goed en de resultaten zijn allemaal super of ja, we hebben een groot bedrijf en we gooien daar maar allemaal fitnessabonnementjes naar binnen voor iedereen en alle problemen zijn als sneeuw voor de zon verdwenen, zo’n wereld, bakken met geld worden er uitgegeven aan welzijn van medewerkers, maar hoe effectief en hoe resultaatgericht zijn die dan daadwerkelijk hè. Op een goed moment werd ik het gezicht voor een vitaliteitsprogramma en ik was het gezicht van veerkracht en daar ben ik met mark in aanraking gekomen en mark studeerde personal leadership, innovation en change en voor zijn master innovation heeft hij onderzoek gedaan naar het objectief kunnen maken van leefpatronen, van leefstijl en wat dan daar mogelijk de impact zou zijn op jouw gezondheid.

Bas: Ja.

Paul: Terechtgekomen bij een Finse producent die zich bezig houdt met de R&D en productie van een ECG wearable. Dus dat maakt een elektrocardiogram en die wearable die meet hartritmevariabiliteit, hartslag, ademhaling, beweging en maximale zuurstofopname en zij hebben een algoritme geschreven om dat te kunnen vertalen in leesbare rapporten en eigenlijk vertelt dat iets over de activiteit van jouw sympaticus en jou parasympaticus. Stress is iets heel goeds, stress stelt jou in staat om je prestatie te kunnen leveren, maar als jij te lang stress hebt of als jij niet goed kunt herstellen dan wordt het een probleem. Dan komt ook die conditie om de hoek kijken hè, dus de maximale zuurstofopname, de VO2 max die geeft aan of jij conditioneel fit bent of niet fit bent en we weten allemaal dat als jij een fysieke inspanning doet dat je daar een paar uur of een paar minuten of hè, voor moet herstellen, datzelfde geldt voor mentale inspanning alleen voelen we dat steeds minder. Hè, waar we dat in de topsport overtraind noemen, noemen we dat in het zakenleven burn-out, alleen zit het een in je hoofd en het ander zit in je achillespees, maar uiteindelijk is dat precies hetzelfde. En die wearable die maakt het inzichtelijk. Die laat ook zien wanneer jij aan inspanning doet en wat dan je trainingseffect is en je intensiteit is en het laat niet alleen de kwantiteit zien, dus hoeveel uurs stress heb jij op een dag, maar ook de kwaliteit en de kwaliteit van jouw herstel en de kwaliteit van jouw slaap. En dat berekent hij aan de hand van die hartritmevariabiliteit. Hoe hoger de hartritmevariabiliteit hoe meer jij aan het herstellen bent en per definitie bij een lage hartslag heb jij een hoge variabiliteit. Bij een hoge hartslag heb jij een lage variabiliteit. Al die vijf die componenten die gooit hij in de mix, ze hebben daar de algoritme hebben ze daarvan verkocht aan Garmin dus ook wel een serieuze club. Ja, en daar komt dat rapport uit dat de urgentie gaat blootleggen en jou laat zien van hoe jouw leefstijlkeuzes invloed hebben op jouw welzijn. De enige manier om dat objectief inzichtelijk te kunnen maken en enorm waardevol als je het mij vraagt, ja.

Verschil in het product

Bas: Wow, ja, er zijn natuurlijk steeds meer wearables in de markt, de fitbits, activity trackers, ringen die ook vergelijkbare dingen meten. Leg even het verschil uit tussen jouw SmartBeat wearable en die wearables die in de markt zijn.

Paul: Ja, wearables die in de markt zijn die berekenen een hele hoop, daar zitten een hele hoop aannames aan. Die maken ook heel vaak maar een momentopname net als in de rapportage zie je dan dat jouw gemiddelde hartslag X was tijdens je slaap of noem maar op. Daarnaast het allerbelangrijkste onderscheid is de nauwkeurigheid. Als jij heel goed herstelt dan heb je 56 milliseconden of meer variatie. Hè, om een simpel voorbeeld, je hebt 60 slagen per minuut en jouw horloge laat 60 zien omdat we dat begrijpen, maar het zou eigenlijk 1.000 milliseconden moeten zeggen. Maar dan moet je iedere seconde naar je horloge kijken om te kijken wat er gebeurt. Maar dat is de ene keer 975 en de andere keer 1030 en dat varieert. Nou, en vanaf 56 milliseconden variatie tussen twee hartslagen zeggen wij dat je in diepe, goede, kwalitatief goede slaap bent. Wij meten op 1.000 hertz en het kan per millisecondeafwijking registreert de wearable die met elektrodes op je lichaam zit hè weet jij inmiddels.

Bas: Ja.

Paul: Een horloge, maar zeker een ring hè, in je vinger zit maar heel weinig bloed, daar stroomt maar weinig bloed, naast dat die veel berekend is die nauwkeurigheid ook stukken minder. Hè, die kunnen misschien vanaf 50 of vanaf 100 of vanaf 200 milliseconden verschil echt registeren en dan is het nog maar de vraag hoe nauwkeurig dat dat is.

Bas: Ja.

Paul: Dus ja, weet je, wil je het echt weten dan moet je 72 uur een hartfilmpje laten maken en dat is wat de wearable doet, ja.

Bas: Cool. Ja, ik was er megabenieuwd naar weet je. Ik als ondernemer en misschien ook wel een soort van biohacker of zo wil je gewoon even die data verzamelen en dan zo’n rapportje, dan denk ik van ja, dat is supervet.

Paul: Ja.

De klanten van Smartbeat

Bas: Dus ik kan het sowieso iedereen aanraden, maar wat zijn de typische klanten die dit bij jou afnemen?

Paul: Drie typen, we hebben gewoon de particulier die al dan niet goed bezig is die of net een klap heeft gehad en wil kijken hoe erg dat die is en hoe dat die aan verbetering kan werken hè, dus naast de meting bieden we ook hele interventieprogramma’s aan hè om daadwerkelijk ook aan die leefstijl te kunnen gaan werken. Ik vergelijk het altijd met als je op de weegschaal gaat staan en je weegt 110 kilo en je doet drie maanden niets en je gaat dan weer op de weegschaal staan weeg je waarschijnlijk nog steeds 110 kilo, dus dat is met die meting van ons precies hetzelfde. Ga je nu meten en je doet vervolgens niks, ga je weer meten dan zal dat resultaat niet heel veel anders zijn. Maar onze interventieprogramma’s zorgen er dan voor dat jij ook daadwerkelijk aan leefstijlverbetering gaat werken samen met ons. Sommigen zijn daar goed in om dat wat vrijer te doen, om dat alleen te doen, anderen moeten we echt bij de hand nemen. particulieren, met name het MKB en grootzakelijk heel interessant, zeker rondom stress, burn-out dat soort zaken en de topsport, de topsport meet een hele hoop, de topsport weet ook een hele hoop van hun spelers of atleten in training, maar wat doen zij nou in hun leefstijl en wat voor effect heeft dat? Hè, een mooi voorbeeld, de schaatsploeg, nationale schaatsploeg heeft gemeten en een oude rot in het vak die ligt om 8 uur ’s avonds voor de wedstrijd in bed en die slaapt. Iemand anders leest een boek en de twee jonkies die zitten nog op de bank te Netflixen of een spelletje te spelen of social media en hebben alle vier het gevoel dat ze zich aan het voorbereiden zijn, aan het ontspannen zijn, aan het herstellen zijn van de training om zo fit mogelijk aan de wedstrijd deel te nemen, maar wie is nou het effectiefst? En ik denk dat we daar allemaal wel een gevoel bij hebben, maar ik had dat graag onderbouwd en zo zetten we het ook weg bij topsportclubs.

Bas: Wow, ja, je maakt het heel concreet en heel meetbaar en heel, ja, praktisch te lezen voor iedereen eigenlijk.

Paul: Ja.

Bas: Zo kun je topsporters helpen maar ook als je zegt van ok, laat ik je personeel eens meten en eigenlijk kan je aan de hand van die hartslag zien wie er tegen een burn-out aan zit en allemaal dat soort fratsen zeg maar.

Paul: Absoluut, ja.

Bas: En dan ga je naar een werkgever toe en dan zeg je nou, de gemiddelde score van je personeel is nu 60 en het gaat naar 80 en allemaal dat soort dingen en daar heb je dan trajecten voor.

Paul: Ja, precies, ja, je ziet als bedrijf word je toch afgezet tegen de benchmark, er zijn meer distributeurs ter wereld en er zijn meer dan een miljoen mensen inmiddels gemeten en jij ziet jouw onderneming wordt afgezet tegen een onderneming in dezelfde industrie van eenzelfde vergelijkbare grootte met dezelfde leeftijdssamenstelling als je dat wil, ja, de benchmark en dan kan je zien hoe dat jij presteert. Er zit een mooie trendlijn bij, dus als we vanaf twee metingen kunnen we ook laten zien wat jouw trend is en inderdaad wat je zegt, ik word heel graag afgerekend op een stijgende trendlijn want dat is effectief, dat is doeltreffend en daadkrachtig en ja, hou het vooral niet te subjectief als je het mij vraagt, maar reken mij gewoon af op de leefstijlverbetering die we ook daadwerkelijk doorvoeren want ja, je medewerker wordt productiever, je hebt minder uitval, ja, dat werkt gewoon, ja.

Speciaal voor de luisteraar

Bas: Cool, cool. Ja, ik gun iedereen dit rapport Paul, letterlijk, want ik denk niet en het is niet om een commercieel praatje te doen voor jou, maar ik geloof erin dat iedereen moet weten waar die staat met zijn levensstijl en hoe die ervoor staat zeg maar. Dus wij hadden bedacht om iets speciaals te doen voor de luisteraars. We hebben ondernemenopslippers.nl/smart gemaakt om een bijzonder aanbod voor de luisteraar in elkaar te draaien. Dus mensen kunnen daar hun naam en e-mailadres invullen en krijgen dan een mooi offer en jij mag nu vertellen wat dat offer precies is.

Paul: Ja, iedereen die naar ondernemenopslippers.nl/smart gaat die kan 72 uur meten, die krijgt daarna een 45 tot een uur coachingsgesprek over de eerste stappen voor leefstijlverbetering en ik wil dat jouw luisteraars, onze luisteraars graag aanbieden voor 199 euro om daar eens aan te proeven. Dus ondernemenopslippers.nl/smart, daar gaat het allemaal gebeuren.

Bas: Cool, en vertel ook even wat de korting is of wat het voordeel is want mensen denken van oh ja, wat krijg ik nou eigenlijk?

Paul: Ja, normaal verkopen we hem voor 249 euro dus daar zit 50 euro korting.

Bas: Mooi.

Paul: Als jij graag een 0 en een 1-meting wil doen, want één meting is interessant maar twee metingen is nog veel interessanter dan kost dat normaal gesproken 399 euro en ik wil bij dezen afspreken dat we daar ook 50 euro afhalen en daar 349 van maken om ja, om veel meer mensen te kunnen bereiken en aan leefstijl te kunnen gaan werken, ja.

Bas: Cool, cool, en buiten die coaching krijgen ze ook een mooi rapport dus wat ik ja, ik heb hem net binnen, ik moet hem nog even goed bekijken, maar, het is ook mega interessant want wat ik dus in mijn data ook zag, ik had dan, want je, volgens mij is het altijd goed als je het twee werkdagen doet en een weekenddag zeg maar en ik had dat op, ik drink normaal helemaal nooit of niet veel maar ik had wel op vrijdag had ik een paar ik had zo’n flesje bubbels uit de kelder getrokken die ik in Portugal had gekocht, had ik een paar glaasjes opgedronken, maar als je ziet in de data direct al wat dat doet zeg maar met je slaap en je stress en je onrustigheid en allemaal dat soort dingen en ook je herstelfactor is dus een stuk minder en allemaal dat soort dingen. Ja, ik vond het echt, ik vind het fascinerend om te zien.

Paul: Ja, en het is ook niet te manipuleren hè Bas, want als ik jou een vragenlijstje had gestuurd en ik had gevraagd hoeveel units alcohol per dag drank je dan had je misschien 0 tot 2 aangekruist en ik heb gezien dat je er 6 hebt gehad nou, dus ja, zo in detail kunnen we niet zien, maar je kan echt je, wat je zegt, je herstelt slechter, je slaapt slecht die nacht, ja, dat is zo, ja.

Bas: Ja, ja, dus wil je wat doen aan je leefstijl en nou ja, wil je niet zoals Paul met een geamputeerd been eindigen van de stress, ga naar ondernemenopslippers.nl/smart, dat lijkt mee een smart decision.

Paul: Ja, heel leuk, smart decision, daar zijn we helemaal klaar voor.

Bas: Ja, lachen man, ik ben sowieso benieuwd. Nou ja, het is wat ik zeg, ik denk ook wel dat er aardig wat ondernemers luisteren die dit ook net zoals ik vet interessant vinden om die data te zien, te verzamelen en te kijken van hè, hoe staat mijn leven ervoor. Maar het kan ook zijn dat er mensen zijn die misschien wat zwaarder zijn en die denken ik wil echt aan mijn leefstijl werken en het meetbaar maken.

Paul: Ja, ja.

Bas: Ik vind het een toffe missie dat je hiermee aan de slag bent en ja, ik vind het tof dat je, ja, sowieso je verhaal hebt gedaan.

Paul: Dank je wel. Ja, ik vond het leuk om het te vertellen Bas.

Bas: Ja man, we zijn al bijna een uur bezig, maar heb ik iets niet gevraagd wat ik had moeten vragen? Wil je nog iets erin gooien?

Paul: Ik denk dat het een heel compleet plaatje was. Ik vond het heel leuk om in gesprek te zijn om wat over mijzelf te vertellen en wat over SmartBeat te kunnen vertellen.

Bas: Cool.

Paul: Dus nee, ja, heel leuk, dank je wel.

Bas: Ja, ik zou zeggen get the word out, begin je eigen podcast, YouTubekanaal en dat soort dingen.

Paul: Yes.

Bas: Om zoveel mogelijk mensen te helpen aan een gezonde levensstijl in ieder geval.

Paul: Ja, ja, gaan we doen, blijf ons volgen, we zijn op LinkedIn het actiefst, daar kan je mijzelf, Paul Ramakers vinden, maar ook SmartBeat om nog wat meer te weten te komen.

Bas: Super.

Paul: Nice.

Bas: Super man, leuk, dank je wel Paul.

Paul: Dank je wel.

Bas: En ja, tot snel.

Paul: Tot snel, doei.

Bedankt voor het luisteren naar de Ondernemen op Slippers podcast. Check voor meer informatie ondernemenopslippers.nl. Tot de volgende keer!

Bas: Ja, dat was Paul Ramakers, helemaal uit het Limburgse hierheen gecrosst om een mooie opname te maken en niet voor niets want hij gaat mensen helpen aan een betere levensstijl, ja, ga naar ondernemenopslippers.nl/smart en daarin kun jij een unieke korting claimen voor een SmartBeat meting om jouw levensstijl eens even in kaart te brengen en ik vond het in ieder geval supermooi en ook een super inspirerend verhaal. Paul, dank je wel nogmaals en tot de volgende keer allemaal. Ciao-ciao!